vientiane

vientiane

zaterdag 11 april 2015

Kofferbak

Het laatste verhaaltje.

Een enerverende dag die begon in het ziekenhuis. We waren deelgenoot van het vervroegde nieuwjaars-personeelsfeest. Omdat wij morgen vertrekken. Heel bijzonder omdat de ceremoniele plechtigheden die we vorige week op afstand voelden, nu ineens ons ten deelgenoot vielen. Een mooi ritueel na het persoonlijk uitspreken van de diepste wensen van een monnik: elkaar een armbandje omknopen en je mooiste wensen aan iemand geven. Ik had wel het geluk dat ik tijdens  de hele ceremonie precies op de goede plek zat en uitzicht had op twee bijzondere offers. Ik heb ze geinterpreteerd als gesloopte kip: alles even opensnijden en alles even kort doch op hoge temperatuur in de fik. Zodat je alle nieren, levertjes en maagjes enigszins geconserveerd kunt onderscheiden, terwijl de kromgetrokken geblakerde pootjes met nageltjes een laatste stuiptrekking van leven vertonen.

Enfin, aansluitend hadden we een buffet. Het was half 11 en de kromgetrokken pootjes, levertjes, niertjes en oogjes konden niet op, terwijl ze in mijn hoofd  en maag het een verbaal gevecht aangingen met mijn genuttigde ochtend-yoghurtje. Auke besloot vandaag ook vegetarisch te zijn.

Een dag die in het teken staat van vertrek en (voorlopig) afscheid, is nooit een leuke dag. We hebben nog even langs de Mekong gefietst en samen op het mooiste punt de afgelopen tijd beschouwd, met een select gezelschap gedineerd en net op de terugweg dacht ik: ik heb een hoop geschreven. Maar ik heb ontzettend zoveel niet geschreven. 

En al mijmerend op die oranje fiets, trekt iemand zijn kofferbak open en knalt er een lichtshow 150 decibel uit. Happy newyear!!!! Kho khob chai to all in Vientiane!!

vrijdag 10 april 2015

Het golfde golfplaten

We hebben net een wilde tropische storm met onweer achter de rug. Helaas voor al die feestende mensen op straat, maar ondertussen hoor ik al weer boem-boem-boem, dus men heeft de draad weer opgepakt.

Gisteren kreeg ik van Auke een berichtje dat de door Auke ingehuurde schoonmaakploeg zou komen. Niet dat dat  zijn bedoeling was, want ze waren net geweest. Eergisteren. Twee lieve vrouwen, waarvan eentje dacht dat ik zwanger was . BEBI, Madam??? (ok, het lag aan mijn jurk). 

Auke had aangegeven dat hij het prettig vond als er begin juni even een grote schoonmaak door het huis kon, voordat hij hier aankomt. En dat hebben ze geinterpreteerd als: nu. De schoonmaakdames werken in het ziekenhuis. Met transport ziekenhuis-Auke thuis, konden de lieve vrouwen dan mooi even mee. En de chauffeur van het ziekenhuisbusje zou in die tijd wel wachten. 

Auke zegt tegen mij: "Misschien is het dan handig dat we ons eindvandemiddagbeerlaootje even extern nuttigen, dan kunnen de dames ongestoord hun gang gaan." Goed plan. We gaan deze keer naar rechts in plaats van links en komen een verlaten terras tegen. Na besteld te hebben, merkt de serveerster op dat de tafels nat zijn, dus ik leg alle bescheiden op het hekwerk, waaronder een magnetische flesopener, evenals mijn tasje en de rest.

En tegelijkertijd krijgen Auke en ik ineens een flashback. Als je iets wilt hebben wat niet van jou is, leg je het opzij. Als niemand het mist, verstop je het nog verder. En als niemand er over begint, is het gewoon van jou. We hebben dit in Kenia meegemaakt. Auke was een broek kwijt, op deze manier. Hij heeft 'm wel teruggehad, by the way.

Nu hebben we de afgelopen weken een paar keer gekeken wat een flesopener hier kost. "Maar daar gaan we toch omgerekend geen € 8,- voor betalen, terwijl ik in Nieuwerkerk er wel 7 stuks in de la heb liggen!"

Dit vraagt om een goed gesprek met de eigenaar van het restaurant waar we dit biertje nuttigen. Hij spreekt redelijk Engels. Auke vraagt of hij die BeerLao-opener misschien kan kopen. En dat mag. Omgerekend 60 eurocent. (Het verhaal is uiteraard veel leuker, maar een leuk stukje moet je kort houden)

Het goede nieuws is: we hebben een legendarische flesopener
Het slechte nieuws is: het hele huis is een stofbende. Door die storm vlogen de golfplaten weer om onze oren en alles wat kier is, heeft zich helemaal geopenbaard aan de krachten van de wind. Er zijn veel fruiten/noten uit de bomen gevallen, de loswaaiende kranten wapperden en van de bananebladeren zou ik een mooi handwerkje kunnen maken.

Maar ik vind het zo sneu voor de schoonmaakdames.... Hoewel we door hen aan dit prachtige collectors-item zijn gekomen.

A domani!!




Van slang naar aap

De stad zindert. Alles wat herrie kan maken, maakt overtuigend herrie. Uit alle hoeken en gaten worden speakers gehaald, karaoke-machines draaien op volle toeren, handen rusten op claxons. En dat terwijl maandag de feestelijkheden officieel van start gaan.

Pimai Lao duurt drie dagen en op de eerste dag -tevens de laatste dag van het oude jaar- wordt alles grondig gereinigd. Huizen, straten, tempels, boeddhabeelden krijgen flinke plenzen water. Uiteindelijk gaat iedereen er aan geloven, want met behulp van tuinslangen en volle emmers water wordt niemand ontzien.

De aanloop begint al behoorlijk aan te zwellen. De anders zo ingetogen Laotianen komen helemaal los. De schoolgeuniformeerde jongens en meisjes vertonen flirtachtige bewegingen. Ja, pas op: er worden paraplu's uit elkaars handen getrokken, luid kirrend en hier en daar springt een puberjoch stiekem bij een meisje achterop de fiets. En wie een geluiddrager heeft, draagt 'm bij zich.

De oudere jeugd verzamelt zich op straat. De jongens spelen dat ze meisje zijn en andersom. Er wordt erotisch gedanst en geveinsd en sommige knapen zijn een dame, of andersom. Alles komt uit de kast of wordt er uitgehaald. Het straatbeeld is een rijgsnoer van felle kleuren, luide beats, hoge decibellen en veel watergespetter. Het valt ons op dat overal de kratten Beerlao staan opgestapeld en er al luidkeels gedronken wordt. Men zegt dat Aziaten niet zo goed tegen alcohol kunnen, dus dat wordt nog wat.

Dit is de andere kant van het land. We gaan het hoogtepunt echter niet meemaken, omdat we zondag terugvliegen naar Nederland. Morgen zijn we uitgenodigd om in het ziekenhuis Pimai Lao te vieren. ik ben benieuwd!


donderdag 9 april 2015

Fiets 'm eraf

Auke rijdt altijd achter mij. Dat is nu eenmaal zo en het heeft te maken met veiligheid. Daarentegen heeft mijn instinct zich in een paar weken ontwikkeld en kijk ik iedere 10 seconden even achterom of Auke er nog is.

Vanavond was hij ineens kwijt.

Nu waren we al voorbereid op roekeloos rijgedrag van onze medeweggebruikers. Ondanks dat HET nationale feest Songkram pas over-over-overmorgen begint, is iedereen zich nu al aan het indrinken en indansen. Kindjes op brommers passeerden ons op hun achterwiel.

De ketting lag eraf... Dat krijg je met een spiksplinternieuwe fiets. Ik zag Auke hulpeloos met zijn kantoorhandjes een tissue uit zijn broekzak halen, maar ik dacht: daar gaan we niet mee redden. 

Het leek me een goed plan om de fiets pontificaal op z'n kop te zetten, vlak voor een druk terras. Dat gaf mij de kans om ongelimiteerd tissues te vragen. Hoe groot is onze verbazing als er meteen iemand zijn hulp aanbiedt. Een willekeurige Laotiaanse vader die met zijn gezinnetje zit te eten. Al snel blijkt dat we hier hebben te maken met een heus probleem. Inwendig vervloek ik Auke omdat hij zo nodig een fiets met versnellingen wilde. Hoe ingewikkelder je fiets, hoe meer dingen er aan kapot kunnen gaan.

Deze bewuste Laotiaanse man vraagt hulp van een bediende in het restaurant. Die blijkt gelukkig ook verstand van fietsen te hebben. Er wordt een schroevendraaier en waterpomptang bij gehaald. De ketting zit wel heel erg vast in de tanden en het mechaniek. Een derde persoon bemoeit zich ermee en komt met een eetstokje. Ik krijg intussen van een lieve mevrouw een stoel aangeboden, want ik zit op de stoep met mijn Iphone-light bij te schijnen. Een half uur verder ligt me daar een partij gereedschap op de stoep, zie ik overal tandwielen, zit ik met een baby op schoot en is het achterwiel uit de fiets gehaald. Ik zie Auke kijken: als dit maar goedkomt.

En het kwam goed. Er bleek een klein stukje ijzerdraad in de derailleur vastgedraaid. Je zal het maar hebben... Auke wilde de mannen vanuit de grond van z'n hart bedanken door ze iets te drinken aan te bieden. No way. En een klein bedrag als dank wilden ze ook niet aannemen. Tsja, dan haal ik gewoon een paar Beerlao's en we klotsen die blikjes een paar keer tegen elkaar. En we zijn vrienden. Maar we zijn vooral ontroerd. 


CEO

Ik ben vandaag op mijn werk geweest. Op mijn work permit staat dat ik CEO van VO Corporation International Ltd. ben. Daar kun je je van alles bij voorstellen, als je maar creatief bent. Zolang er maar geen Chinezen bij betrokken zijn.

Ik besloot om op de fiets naar mijn kantoor te gaan, dat zich zo'n vier km ten zuiden van het centrum bevindt. Het was tenslotte maar 34 graden, dus aanzienlijk koeler dan de voorgaande dagen. Nu mag het nog, straks niet meer. Dan moet ik representatief. Ik heb begrepen dat ik een Nissan Micra van de zaak krijg (dit type heet hier overigens March) Of ik deze niet te klein vond? Welnee, hoe kleiner hoe beter, hier in het verkeer.

Mijn functie staat -zeg maar- nog in de kinderschoenen, dus het leek me een goed plan om even mijn gezicht te laten zien. Uiteindelijk heb ik wat meubilair verschoven, wat oude bouwtekeningen van de muur gehaald en hier en daar een piketpaaltje neergezet. Toen vond ik het wel weer genoeg.

Van mijn kunst kan ik hier namelijk niet leven. Hoewel: ik heb een aanbod gekregen om op de luchthaven (met die enorme vloot van 3 toestellen) mijn originele schetsen ingeIijst te verkopen. Volgens O kan ik daar zeker 200 dollar voor vragen. En als het goed loopt kan ik in ieder geval zorgen voor een stukje werkverschaffing: ik trommel wat getalenteerde Laotianen op die mijn werk mogen kopieren.

Maar wat doet een CEO van VOCI nu precies? Leuke dingen verzinnen, die het land ten goede komen. De economie is momenteel booooming. Oftewel: buitenlanders enthousiasmeren om hier te ondernemen en de Chinezen buiten de poort houden. Een scala aan interessante ideeen ben ik momenteel aan het uitwerken. Ik ken hier een eigenaar van een textielfabriek en in Nederland ken ik een mode-ontwerpster. Ik zie grote gaten in het aanbod van toeristische attracties en wil een nieuwe doelgroep aanboren. (vooralsnog zijn het vooral langharige hippies en baarden die Vientiane aandoen) En er moet toch iets te verzinnen zijn om op een goedkopere manier wijn te importeren. O denkt echter meer in termen van een metrolijn, dus ik ga contact zoeken met Dhr. Pedro Peters van de RET. Ik heb deze functie uiteindelijk gekregen vanwege mijn contactuele eigenschappen. 

Belangrijker: we hebben directie lijnen met de ministeries. Iedere geinteresserde  krijgt een voorkeursbehandeling waar het gaat om vergunningen, visa, bouwgrond, enzovoort. Now we are talking business!!

Terug op de fiets bedacht ik, dat het helemaal niet zo gek is om de basisprincipes van het boeddhisme in mijn bedrijfsfilosofie te verwerken:

Het vermijden van al het foute gedrag,
Het ondernemen van het goede,
En het ontwikkelen van je eigen geest.

 Wie durft?

Rode hond

Ik heb nog nooit een hond gehad en nu heb ik er twee. Timo en Laki.

En de rode hond. Of iets wat er op lijkt. Ik zit er helemaal onder.


Auke's statistieken geven aan dat van de honderd beetjes er eentje malaria of denge kan bevatten. Behoor ik nu eens een keer tot de kanshebbers.

Ik kan natuurlijk fingeren dat ik er vreselijk veel last van heb en daarmee Auke's "ik-heb-vandaag-alweer-14-muggebeetjes-opgelopen-syndroom" helemaal om zeep help. Maar ik heb er geen last van. Nog niet, tenminste.



woensdag 8 april 2015

Bankzaken

Het kan iedereen overkomen: je pint, je krijgt keurig je pasje terug, vervolgens het bonnetje.... Maar het geldlaatje gaat niet open. Geen Kips (de munteenheid in Laos) terwijl ik de ingewanden van het pinapparaat hoor rammelen, knorren en tellen.

Na heel veel inspanningen, telefoonnummers die niet werken, een dame die zich niet verantwoordelijk voelt, worden we doorverwezen naar het hoofdkantoor van de betreffende bank. Enfin, we zijn toch op de fiets, dus dit kan er ook nog wel bij.

Op het hoofdkantoor ben ik niet van plan om een nummertje te trekken, dus stuiter ik rechtstreeks naar een balie. "Is no ploblemmmadamm" We moeten onze bank in Nederland bellen en als ze in Vientiane een overschotje tegenkomen, wordt dat met die Nederlandse bank aan de hand van de ons pasje verrekend. Nou, daar hebben we nog niet zoveel vertrouwen in, maar we hebben geen keus.

Nu was 'bank' deze week al een thema. Auke had speciaal een vrije ochtend opgenomen om een bankaccount te regelen. Op advies van die en gene kwamen we bij bank X. We hadden alle bescheiden bij ons. Maar helaas kregen we geen account, omdat onze work permits nog niet officieel zijn goedgekeurd.

Tsja. Dan kun je nog zoveel verstand van centjes hebben....

Uiteindelijk heeft M ons meegenomen naar bank Y. Hoe we het nu in ons hoofd hadden gehaald om bij bank X iets te proberen! 

Aldaar, bij bank Y kregen we een VIP-behandeling in een aparte ruimte en was alles binnen een uur geregeld. Omdat we nog geen eigen telefoon hebben, ging M gebeld worden als onze pasjes en accounts klaar zijn.

We zouden vanmiddag lunchen. Vanwege het pinautomaat-incident moesten we ineens naar een ander deel van de stad. Terugrijdend en dwars tegen het verkeer (we blijven Nederlanders), begint een geblindeerde Lexus te toeteren. Het interesseert me even niks, want ik ben pissed over het pinautomaat-incident. Die Lexus blijft echter toeteren. Raampje open. M. Met onze pasjes en bescheiden van bank Y..... Dit kan geen toeval zijn. In zo'n grote stad, met zoveel verkeer. 

M zegt: "I recognized your orange bicycle, my dear friend! "

Gelijk oversteken

Ik bedenk mijn verhaaltjes meestal op de fiets. Als ik eenmaal de oversteek heb gemaakt, is het een relaxed ritje naar het centrum. Maar dat oversteken blijft een drama. Gelukkig is de gemidelde snelheid laag en kun je als fietser op de meest linker en dus de snelste baan fietsen. Maar kom er maar eens tussen... Ik sta soms tien minuten op een gaatje te wachten.

Lees een gemiddelde reisgids over Laos of een redelijk recent reisverslag op internet, en iedereen heeft het over de rust in de stad. Dat er zo weinig verkeer is. Dat het zo lekker Frans is. De verhaaltjes over het verkeer kan ik ter plekke ontzenuwen. De stad is helemaal niet gemaakt voor zoveel auto's! En die nemen de laatste tijd toe als paddestoelen en Chinezen. De laatste zijn tevens de oorzaak.

Vientiane is booming. De expansiedrift zit in een rollercoaster. Er wordt gebouwd en gebouwd. Het kan niet op. De gemiddelde Lotiaan ziet het echter met argusogen aan: het zijn namelijk de Chinezen die hier zo tekeer gaan met hun geld. Iedereen die ik hier spreek, uit zijn angst over een bescheiden cultuur die weldra naar de knoppen gaat door de keiharde handelingen van de Chinezen.

Dat is waarom Auke in het ziekenhuisproject is gestapt. Er staan wekelijks Chinezen op de stoep om het ziekenhuis handje-contantje over te nemen, maar de eigenaren willen zo graag dat er met respect iets wordt ontwikkeld. Zie overigens http://www.laointernationalhospital.com. Aangezien de economie gaat groeien als een gek, moet het geld voor gezondheidszorg in het land blijven. Tot nu tot gaan de 'rijken' voor ieder medisch wissewasje naar Bangkok of Singapore. Met de komst van het eerste commerciele ziekenhuis, moet een concept worden ontwikkeld dat voldoet aan de nieuwe eisen. Een behoorlijke uitdaging in deze cultuur. We zijn dan wel niet zo keihard als de Chinezen, maar er moet wel een hoop veranderen.

Terug op de fiets in die drukte. Ik bedenk mijn verhaaltje. De overeenkomst tussen verhaaltjes bedenken en fietsen in Vientiane: je kan het allemaal naar je eigen hand zetten. Zo respectvol als de mensen hier met elkaar omgaan, vind je dit weerspiegeld in het verkeersbeeld.

Tot ik ineens word opgeschrikt van een schreeuwende Auke, achter me. "He, man!! LUL!!! roept hij keihard tegen een gepantserde Hyundai, die de respectvolle verkeersregels negeerde. Volgens Auke lag ik er bijna onder. Ik heb het niet gemerkt, te veel in gedachten verzonken.

Auke moet zijn woede altijd nog een keer profileren. Ik zeg: "Het was zeker een Chinees in die Hyundai."

Foto thnxx to jclao.com

dinsdag 7 april 2015

Structuur en adhoc

Ik was vanmiddag weer bij een vergadering in het ziekenhuis. Dat is soms nodig. Ik ben meestal observator, en breek in als ik het gevoel heb dat Auke te streng is of als er van de andere kant alleen een glimlach komt. Ik katalyseer dan even de westerse directheid versus de ingetogenheid door het verhaal van Auke nog een keer dunnetjes over te doen met veel handgebaar, langzaam spreken en veel oogcontact. Blijven lachen. Ik ook.

Extra probleem is dat de Thaise zorgmanager -gedreven hoofdzuster- geen Engels spreekt en iemand anders er een vertaalslag overheen gooit, die niet altijd de finesses van de lading dekt. 

Ik heb weinig geduld. Dat is de reden dat ik op voorhand al heb besloten om alles hier in Vientiane met de fiets te doen. Het wagenpark is namelijk zo gegroeid dat de stad het niet aankan. De gemiddelde wachttijd voor een stoplicht is zowiezo al erg lang; als fietser kun je gewoon naar voren dringen. Maar op gezette tijden staat het centrum he-le-maal vast. 

Helaas zal ik het besluit binnenkort moeten herzien, want met 40 graden en deze vochtigheid is fietsen niet meer leuk.

Auke daarentegen heeft nog minder geduld. Met veel respect bleef ik dan vanmiddag zitten, hoewel ik al 4 keer gilllend had weg willen rennen. Hoe gaan we dit managen..... Nu is gillen hier geen optie, dus ik fluisterde een paar keer of ik weg mocht. Ik zat intussen marketingschema's te maken om visueel uit te leggen dat het belangrijk is dat je weet wie je doelgroep is, en ander soort wetenschappelijkheden waar men hier niets mee heeft.

Auke fluisterde terug dat de problemen van de dag alle beschikbare energie opvreten. En dat ik me daar bij neer moet leggen. Hij is het gewend. In Zambia was het veel erger. 

Het is drie stappen vooruit en twee acheruit. Maar per saldo blijf je vooruit gaan. En dat in deze hitte.

Tijdens de vergadering kreeg ik overigens een keurig opgemaakt bordje geserveerd. Een glas koel water, lekkere verse koekjes en... jawel: een kopje zwarte koffie met een zakje suiker en melk apart.


Het gevoel van een mango

Ik heb mijn zinnen gezet op een mango. Deze hangt me al dagen aan te kijken. Het is een eenling: wat afzijdig hangend en daardoor al iets meer oranje dan z'n groene broertjes en zusjes.

De mangoboom is echter te hoog en staat te ver van de veranda. Na diep beraad concluderen we dat de zwabber te kort is om te tak te beroeren.

Auke heeft een idee: "Als jij beneden gaat staan, gooi ik een schoen tegen de tak en dan vang jij de mango op." Ik opteer een van mijn flutteflatjes, maar volgens Auke legt dat geen gewicht in de schaal. Hij kiest voor een van zijn stevige stappers. Ik vrees voor die schoen op mijn hoofd. Na al die kokosnoten die uit de bomen denderen, word ik wel wat voorzichtiger.

De negende schoen-werp-poging slaagt! Deze mango gaat morgenochtend in de fruitshake.

Onderweg naar het centrum belanden we in een enorme zandstorm. Ik kreeg laatst een sjaal cadeau en deze is zo mooi dun, dat ik 'm gewoon over mijn hele gezicht kan wikkelen om te voorkomen dat het zand in mijn ogen komt. Ik kan er nog net doorheen kijken. Auke, die achter mij fietst, is verbaasd over de reacties op straat. 

Als we later thuiskomen, zien we dat de storm een hoop mango's uit de boom heeft doen waaien. Ietsjes te groen nog.

maandag 6 april 2015

Scheefknipschaar

Ook ik heb een nieuw woord bedacht.

En ik heb een conclusie bedacht: ik overleef dit alleen, als ik mezelf voorhoud dat ik de komende jaren kampeer en helemaal terugga naar de basis. 

Ik heb hier (nog) niks en misschien moeten we dat maar zo houden. Ik ben al redelijk creatief, maar als je het niet bent, word je het hier. Een deel van de essentie van het boeddhisme helpt me hierbij. Terug naar niets. Als je afstand doet van dingen, kun je uiteindelijk gelukkiger worden. Zegt O. Dat weet ik zo net nog niet, maar het is wel prettig dat je het met je handbagage kan overleven. Ik red het hier met vier onderbroeken. Was van plan om hier een extra voorraad aan te schaffen, maar het is hier echt te heet om te passen.

Let wel: zolang er electriciteit, stromend water en een splintertje internet zijn, hoort niemand mij piepen.

Ik ga iedere avond los met mijn zelfgemaakte inkt (die ik dagelijks vanwege de warmte aanleng met een andere vloeistof om het effect te onderzoeken en die soms zo dik opdroogt dat ik er een afdruk van kan rollen) en ik memoreer bijna iedere dag mijn vader, die trots op me zou zijn als hij wist wat voor Tom-poes-oplossingen ik voor alles bedenk. Wat is het fijn om creatief te zijn!!! Het is ons met de paplepel ingegoten. 

En dat de hiergekochte schaar scheef knipt, geeft misschein weer nieuwe impulsen.

Ondertussen ga ik in mijn creatieve proces ook terug naar de essentie. Met versneden eetstokjes en die zelfgemaakte inkt waan ik me weer op de kunstacademie en onderzoek ik de beeldtaal van mijn eigen schrift in relatie tot de tekens en symbolen van hier. Uiteindelijk zullen het wel weer architectonische dingen worden.

Ambitie en traditie

In een heel grijs verleden heeft Auke lesgeven op een middelbare school. Economie en maatschappijleer. Het was de tijd van schaarste, want ook op mijn middelbare school slenterde toen zo'n economie-hippie rond, die eigenlijk helemaal geen zin in lesgeven had. Overeenkomst tussen deze economie-hippie en Auke is dat ze beiden geen didactische opleiding hadden genoten, maar gewoon aan hun lange haren voor de klas werden gesleept. Na twee jaar had Auke het wel gezien; hier lag zijn ambitie niet.

Ik zweer dat Auke zich in de loop der jaren op vele wijze heeft bijgeschoold waar het gaat om psychologie en pedagogiek. En dingen die met centjes te maken hebben. Ik daarentegen ben behept met dat irritante schooljufgedrag (zoals mijn broers het noemen) en dat zou van ons een goed team kunnen maken om in het ziekenhuis wat onderricht te geven.

Ware het niet dat ik met open mond Auke's ervaringen aanhoor. Hoe gaan we dit ombuigen?? Alles wat in ons westerse denksysteem logisch of handig is, in hier ondenkbaar. omdat niemand zo denkt. Dus zo wordt er ook niet gehandeld.

Eerlijk bekennen: ik strandde destijds in 4 VWO op Economie I, Economie II, wis- en natuurkunde, omdat ik werkelijk helemaal niets met getallen heb en de materie mij absoluut blokkeerde in mijn creativiteit (ik moet er even een draai aan geven) Toch acht ik mij vandaag in staat om het managementteam in het ziekenhuis een cursus boekhouden te geven. Want ik weet dat je in een begroting altijd een 'post onvoorzien' moet opnemen.

Auke illustreert de handelwijze hier met het kopje-koffie-voorbeeld. Het ziekenhuis profileert zich als servicegericht, maar het duurde toch zeker een paar weken voordat Auke een kop zwarte koffie kreeg. Hij bestelde het steevast, maar kreeg iedere keer zoete drab met melk. Totdat hij dit thema gebruikte in een managementvergadering. Als je servicegericht bent, krijg je ook patienten die zwarte koffie willen. De kleine oogjes werden iets groter en het werd stil. Waarop Auke vervolgde: koffiebonen groeien ook niet met melk en suiker aan de boom.

Het is lastig om tradities er uit te rammen. Enerzijds omdat vele gebaseerd zijn op intense integriteit, anderzijds omdat niemand ooit geleerd heeft efficient en creatief te denken. Wij denken in oplossingen, en niet in problemen. Volgens de gemiddelde Laotiaan zijn er helemaal geen problemen. In een cultuur waar het is zoals het is, is het zoals het is. Ondertussen drinkt Auke in het ziekenhuis zwarte koffie. 

Het kantoor van de managing director bevindt zich naast het kantoor van de secretaris van de managing director. Ze zijn gewend alles per telefoon te regelen. Als er echter wat problemen met de telefoon zijn, worden de gesprekken tussen managing director en zijn secretaris via de centrale verbonden. Omdat dat nu eenmaal zo is. Dus gaat Auke binnenkort 'het loopje' introduceren: soms is het handiger om even naar het kantoor naast je te lopen. Wordt vervolgd en blijf u verbazen, dan doe ik het ook!

zondag 5 april 2015

Rein wit en menierood

Vanochtend ontbeten we met het medische staf-team, de voormalig minister van volksgezondheid en de eigenaren van het ziekenhuis. De reden: de eerste geslaagde Mobile Missie. De medische staf was de afgelopen dagen op locatie, zo'n 200 km ten zuiden van Vientiane om met de Mobile Clinic de werknemers van de waterkrachtcentrale een volledige body chek-up te geven. Soort uitgebreid Arbo-onderzoek. Naast heerlijkheden was er voor iedereen een gekookt ei, waardoor we toch iets van paasontbijt ervaarden. Maar het was vooral fijn om samen dingen te delen.

Aansluitend waren we uitgenodigd bij een ceremoniele benoeming, zo'n 40 kilometer buiten de stad. Het betrof de promotie van vooraanstaande monnik. O vond het belangrijk om daarbij te zijn en wij voelden ons erg vereerd om in zo'n persoonlijke beleving te mogen stappen. Deze beleving overtreft iedere emotie, vandaar dat ik daar graag een andere keer dieper op inga. 

Na het ontbijt wilde O zich omkleden. Dat zijn we hier intussen gewend. Kindjes worden tijdens een autoritje van 10 minuutjes ook in een ander outfitje gestoken. Hoe bijzonder om na 10 minuten iemand in zijn wit reine monnikkledij te zien, terwijl hij vlak daarvoor nog sprak over de mogelijke aanleg van een metrolijn.

Zoals gezegd lag de tempel buiten Vientiane. Zo snel we de stad uitwaren, veranderde de weg in een hobbelige stofwolk. Zeker twintig kilometer onverharde weg gaf de directe omgeving -struiken, kraampjes, koopwaar en autowrakken- een menierode waas. We passeerden New Vientiane, de stad van de toekomst, waar de eerste bouwactiviteiten al plaatsvinden. Over tien jaar zullen hier 3 miljoen mensen wonen. Vandaar die metro.

De ceremonie was meer dan een openbaring. Vanmiddag kwam de boeddhistische filosofie keihard bij me binnen. Natuurlijk waren we de afgelopen keren al heel wat in de theoretische leer/steigers geduwd/gezet, maar deelgenoot te zijn van zoveel respect en geven, zet je toch wel aan het denken. Met name vanwege wat er momenteel in de rest van de wereld gebeurt door toedoen van ongenuanceerd handelende religieuzen.

Ik ben een beschouwer en het is leuk en aardig om daar grappig over te schrijven. Ik doe deze dag tekort door het hierbij te laten. Omdat het nog steeds voelt. Wordt vervolgd!

zaterdag 4 april 2015

Bom en maan

Om 20.08 uur lokale tijd waren we getuige van de maansverduistering. Dat zijn van die momenten dat je een goede camera mist... En wat ging het ineens snel!

Auke zat ondertussen met een oud mannetje te kletsen, in redelijk Engels. Hij had 17 jaar voor het Lao National Unexploded Ordnance Programme gewerkt. Maar daarover later meer: nogal confronterend, omdat we in onze Westerse geschiedenisboekejs weinig lezen over de enorme getallen Laotiaanse slachtoffers in de Vietnamoorlog en de hoeveelheid bommen die zich nog unexploded in de grond bevinden en tot op vandaag nog dito zoveel slachtoffers maakt.

Toch een fotootje van onze maansverduidering. Deze bevond zich ergens bovenin.


Rib uit ons lijf

We hebben vandaag allebei een fiets gekocht, dus de gehuurde exemplaren in kinderformaat kunnen terug naar het oude vrouwtje dat als onderpand mijn verlopen creditcard in haar buidel draagt. Ook al kost de huur per dag dag bij haar omgerekend slechts 1 euro, ze stond er op dat ik mijn paspoort of rijbewijs inleverde. Zo zijn nl. de regels. Na flink wat discussies nam ze genoegen met die kaart die al twee keer vervangen is.

Op advies van diverse anderen hebben we locals meegenomen naar de fietsenwinkel. Die fietsenwinkel bestaat bij de gratie van het groeiend aantal expats, want dat zijn zo ongeveer de mensen die hier fietsen. En zonder interventie van de locals zouden we zeker vier keer zo veel voor die fietsen betalen.

Locals hebben hier namen van rond de 14 lettergrepen. Dat komt omdat iedereen een unieke achternaam heeft, hebben we ons laten vertellen. Dus het probleem van de Vries, de Jong en de Groot kennen ze hier niet. Ze hebben zelf ook al ontdekt dat het lastig is -vooral omdat de lettergrepen uit niet-logische lettercombinaties bestaan- dus heeft iedereen een nickname. Wee, Wa, Woe. Laten we onze local O noemen. Als ik het over O heb, weten jullie wie ik bedoel.

Ondanks O's onderhandelende pogingen, vonden we de fietsen nog best aan de prijs. Auke wil altijd iets gratis, of een cadeautje als hij iets duurs koopt. Dus hij had z'n zinnen op een knipperend achterlampje gezet. (In Italie liggen door het hele huis verspreid zeker zeven van de dingen die ik voor een euro bij de Action koop, omdat ik ze altijd kwijtraak na fietsen in het donker) Met een ingewikkelde omrekenformule van Kip naar Bath naar Dollar kwam dat stomme lampje op € 35,- dus daar heb ik een stokje voor gestoken.

Desalniettemin zijn we erg blij met onze fietsen. Die van mij is vooral deugdelijk (ik vind dat je met deze hitte slechts bejaardentempo fietst en dus geen versnellingen nodig hebt) en met korfje. En die van Auke is, laten we zeggen, wat sportiever. Ja, natuurlijk met versnellingen!

En ondanks dat ik uit alle kleuren kon kiezen, heb ik een oranje genomen. Ik heb O de nationale betekenis van deze kleur uitgelegd. Heimelijk ook omdat mijn eerste Sparta-groeifiets in de jaren zeventig ook oranje was...

vrijdag 3 april 2015

Bierstimuleermeisje

Auke heeft vanavond een nieuw woord bedacht. We aten bij Kong View, een van de mooiste spots van Vientiane en place to be voor de locals. Een waanzinnig uitzicht over de Mekong, volle maan, wat wil je nog meer?

Een Beerlao. Mocht iemand denken: is er niets anders dan Beerlao? Nee, er is alleen Beerlao. Vanuit het communistische verleden zijn ze meegelift met de min of meer vrijgegeven markt en hebben ze daarin een aandeel van 99%. (De overheid bezit echter 50% van de aandelen) Aangezien een wijntje danwel niet te betalen/niet te drinken/niet te krijgen is, nodigt ook de hoge temperatuur uit tot een biertje. 

Terug naar Kong View. Om stipt half acht stopte het busje met de bierstimuleermeisjes van Beerlao, die op hoge hakjes over het gammele bruggetje het restaurant inwandelden, in colonne. Auke zegt: "Je kan wel zien waarop de dames geselecteerd zijn." Er is 1 maat pakje, diagonale schnitt, kort rokje en als je daar niet in past, ben je geen bierstimuleermeisje. Haartjes allemaal synchroon in het knotje.

Hun taak is: het verkopen van een mobiele biertap aan luidruchtige gezelschappen. In dit apparaat kan zeker 10 liter. Ik dacht in het begin dat het blenders waren, om mega-fruitschakes in te maken. 

En de boel observerend: uiteindelijk neemt die tap de effectieve functie van het bierstimuleermeisje over. En staat het bierstimuleermeisje op haar hakjes hetzelfde silhouet te zijn als de mobiele biertap. Overigens: tegen tienen gaan ze allemaal weer in colonne met het busje terug. Niks aan de hand.


Homemade ink!


Kunming wacht op je

Laten we wel wezen: zonder internet was ik nooit aan dit avontuur begonnen. Voorlopig liften we  mee op het signaal van de buren en dat is te doen. Een mailtje of Whatsapp gaat prima. En uiteraard Flightmodus24!

We wonen vlakbij de luchthaven, maar stel je daar niet te veel van voor. Wattay Intenrnational Airport heeft maar liefst twee gates en een vloot van 3 machines, die onlangs is uitgebreid met twee tweedehandsjes uit de failliete boedel van Khadaffi (2 voor de prijs van 1, want niemand wilde deze toestellen hebben) Dus: van echt veel vliegverkeer is geen sprake. Het zijn voornamelijk de Thai die hier af en toe langswaaien. Weten we omdat we dat mega-interessante Appje Flightmodus 24 hebben... Dat vertelt nog net niet wat de stewardessen dragen, maar de rest van alle vluchtinfo haal je letterlijk uit de lucht.

Desondanks zijn er een aantal interessante rechtstreekse vluchten en dat brengt ons uiteraard op ideeen.. Zo kun je in iets minder dan een uur naar Hanoi vliegen en in iets meer dan een uur naar Kunming.

Kunming. Auke weet te vertellen dat het in China ligt. "Best leuk om een keertje een weekendje naartoe te gaan!" ja, als je overal toch zo dichtbij zit.... Singapore, Ho Chi Min, Yangoon, Kuala Lumpur. Ach, eigenlijk is Nieuw Zeeland vanaf hier ook niet zo ver. Dus nieuwsgierig als we zijn, raadplegen we even Bookingdotcom. Gewoon, eventjes  orienteren wat een hotelletje daar in Kunming zoal doet.

Met als gevolg dat ik twee keer per dag een speciale aanbieding in mijn mailbox krijg. Kunming wacht op u, mevr. Den Hartogh! Wat heeft meneer Bookingdotcom dat goed onthouden; dat we eventjes in het hotelbestand van deze stad hebben gesnuffeld. Dat is dan ook weer het voordeel van internet. Iedere ochtend en avond wacht Kun Ming op mij. Kan ik tenminste zeggen dat ik er alweer een nieuwe vriend bij heb!

donderdag 2 april 2015

Het geluid van een kokosnoot

Terwijl ik dacht dat we gingen slapen, zitten we in alle stilte naar kikkers en een zoemende fan te luisteren. Ja, op de veranda.

Dondert er ineens weer een kokosnoot uit de boom. De val klonk als partituur golfplaat dak van de buren/dreun in de tuin. Vanmiddag viel er ook al eentje, maar die brak in twee stukken. Weg kokosmelk! Hier op de verandatafel ligt eentje om morgen 'gestript' te worden. Nu nog een goed mes...




Som soeny!

Amsterdam-Bangkok is hoe dan ook een lange vlucht. How was your flight, mister Klaver? "Long!" Het laatste stukje naar Vientiane valt in de categorie 'hanetree' (dit is Gronings) Met andere woorden: je draait je om in het vliegtuig, je knippert met je ogen en je bent er. Een uurtje!

We hadden tijdens die lange vlucht ergens tussen de tijdzones al geconcludeerd dat Auke jarig moest zijn. Hoe groot was onze verbazing bij de landing op Wattay Airport Vientiane: een cameraploeg sprintte meteen na 'unfasten seatbelts' naar voren en de rode loper lag klaar vanaf de cabine tot zeker 30 meter op de luchthaven. De afdaaltrap was versierd met rood-wit-blauwe linten en zeker 12 Mercedessen stonden klaar met een snorrende moter. Ik zei tegen Auke: "Top dat ze zo'n leuk verjaardagscadeutje voor je hebben geregeld, wat zullen ze nog meer in petto hebben?" 


Vanavond hadden we een etentje met iemand die eigenlijk Auke persoonlijk had willen afhalen van de luchthaven. Duizendmaal excuus. Vanwege een belangrijke  politieke meeting kon hij zich niet losmaken. Auke stelde hem gerust: het ontvangst op Wattay was een buitengewone verrassing, het etentje met de vice-premier van Myanmar (voor wie de hele poppenkast was bedoeld) had ons uitstekend gesmaakt. Het was wel wat vermoeiend en overdone na zo'n lange reis. 

Gelukkig, iedereen weer blij!

Onze buurvrouw draagt geen onderbroek

"Ja, jij wilde graag tussen de mensen wonen" antwoordt Auke als ik hem vertel over wat ik vanmiddag heb gezien. 

Hij heeft gelijk: ten zuiden van het centrum kent Vientiane een aantal diplomatenwijken met compounds. Dat georganiseerd wonen tussen Koreanen, Zweden en Canadezen sprak ons niet zo aan. Ik zag me nog niet elke ochtend duur geimporteerde sherry drinken met verveelde vooraanstaande vrouwen-van. En bovendien willen we integreren. Dus kozen we voor een woning aan de noordkant van het centrum. Gewoon tussen de mensen, gewoon tussen de troep, de golfplaten, de  loslopende honden.

Ik zat op de veranda te tekenen. Auke's werkzaamheden in het ziekenhuis liepen aanzienlijk uit, dus de hele verandatafel voor mij en mijn potloden. Eergisteren is bij de buren een deel van het golfplaten dak weggewaaid, waardoor ik zicht heb op een klein steegje. En daar zat ik vanaf boven ineens tegen een blote kont aan te kijken. Met daaronder iets waarvan ik dacht dat alleen mannen dat tussen hun benen hebben.

Transgender is hier overigens een bekend iets. 

Het betrof hier echter een heuse vrouw, die met haar rok omhoog, kont naar achteren dusdanig voorovergebogen stond boven een gootje te plassen. En dat waarvan ik dacht dat mannen dat alleen tussen hun benen hadden, noemt Auke 'lellen'. Evengoed werd na een lange plas de terugbuiging ingezet en de rok naar weer naar beneden gestroopt. Zonder onderbroek. 

Als een gluurder heb ik naar het schouwspel gekeken, redelijk onder de indruk. "Tsja, dat zijn dus buren met een huis zonder WC, maar dat heb je als je tussen de mensen woont", zei Auke nogal nuchter, toen ik mijn verhaal deed. Ik had er eigenlijk een tekeningetje van moeten maken...

Vaatdoekjes en schoonmaaklapjes

Echte supermarkten kennen we hier niet. Daarentegen is iedereen koopman. Zet een kraampje voor je deur en hang wat zakken chips op, zorg dat er een koelkastje met Beerlao staat en je hebt handel! Bij de iets ruimer gesorteerde kruideniertjes vind je de krulspelden naast de eieren, de sigaretten op de luiers. Je zal er maar net behoefte aan hebben.

Ik beschik hier slechts over een kinderfiets met klein korfje, dus ik doe 'de boodschappen' in etappes. Bovendien is het na een ronde eerst wel weer even genoeg geweest, qua warmte. En die twee flessen Beerlao haal ik op de terugreis bij het vrouwtje om het hoekje. Met een gemiddelde temperatuur van 38 graden leer je efficient sjouwen.

Na een paar dagen begint de schoonmaakwoede van Auke al lichte vormen aan te nemen. Ook hier hadden we de afgelopen dagen storm, dus alles zit onder het stof. We leven in een open huis, dat wil zeggen: veel hout met kieren. En we leven in een huis waar nog niet zo veel handige spullen zijn. Zoals een flessenopener. Een ieder die wel eens een sigaret heeft gerookt, zou een bierflesje met een aansteker kunnen openen. Helaas, dat kunnen onze kantoorhandjes niet. Dus gebruikt Auke de deuropening van de veranda, met als gevolg dat de houten vloer onder de bierspetters zit. En die beginnen wel heel erg te plakken; we lopen hier namelijk op blote voeten.

Hij heeft gelijk: ik beloof iets van vloeibare zeep te kopen. En dat valt nog best tegen. Bij het meest gesorteerde kruideniertje moet ik me eerst een weggetje banen tussen de luiers, emmers, kiloverpakkingen rietjes (je zal er maar net behoefte aan hebben) om vervolgens te gokken dat ik het juiste spul te pakken heb. Want evengoed kan het wasverzachter of anti-roos shampoo zijn... Ik kan er niets van lezen. Deze taal is abstract. Gelukkig vertelt een plaatje op de verpakking een vloerwisser, dus hier kan ik mee aan de slag. Die vloerwisser kan ik echter nergens krijgen. Geen nood, want ik heb hier al heel snel geleerd om in oplossigen te denken. 

En nu komt het: werkelijk nergens vind ik vaatdoekjes, of schoonmaakjes, of desnoods een dweil. Al was het maar een lapje!! Of een handdoekje, of... Help. Ik struin langs al die kraampjes op zoek naar zo'n ordinair pakje met rose, blauwe en gele vaatdoekjes, van die bacterie-monsters, maar alles wat er op lijkt, blijken dichterbij verpakkingen met plastic zakjes en rietjes te zijn. Nu heb ik eergisteren een overhemd van Auke verziekt: tijdens het strijken kwam er bruin spul uit de bout en dat is er in de was niet uitgegaan. Ik zie dus vooralsnog maar 1 oplossing. Ik denk echter dat ik het beter maar niet kan vertellen. Trouwens: een flessenopener heb ik ook nog nergens gezien.