vientiane

vientiane

donderdag 29 oktober 2015

Frans

"Als we ons een weekje goed kwaad maken, hebben we het Frans zo weer onder de knie" zegt Auke terwijl we met Kieran aan de keukentafel zitten. In het kader van mijn hebberigheid naar de Italiaanse taal heb ik het Spaans en Frans even geparkeerd. Oftewel: vooral niet op ingaan, want het blokkeert nogal.

Vanwege een poosje Franse kolonisatie in het verleden, is in Vientiane de Franse taal niet vreemd. Op verschillende plekken in de stad word je er aan herinnerd. Onze kleine Kieran verstaat Frans. Dus dat is even weer zoeken. Soms.

Maar goed: we moeten ons aanpassen aan de cultuur van het land en datgene wat op ons afkomt. Gisteren was het nationale feestdag nummer 1 en vandaag nummer 2. Nummer 1 betekent einde vastentijd, dus iedereen mag na 3 maanden onthouding weer alcohol nuttigen. Ik hoef verder niet te omschrijven wat voor impact dit op de Laotianen heeft. 

In ieder geval had ik vanochtend andere sores. Kieran was veel eerder dan gepland wakker. Toen we na de laver-handelingen de uitdaging van de trap aangingen (wankelend lichaam op wankelende voetjes met teentjes en botjes die niet functioneren) ging de wekker op mijn Iphone af. Timing... Kieran reageerde: "Maman?" En ik zei, nee lieverd, mama slaapt aan de andere kant van de wereld. Het doet zo zeer bij ieder geluid te moeten zeggen dat het niet mama is.

Op nationale feestdag nummer 2 fietste ik vroeg naar huis terug. Het was een zware sessie. Kieran en ik kregen elkaar niet helemaal te pakken vanmorgen. Geef het manneke ongelijk. Overeenkomsten hebben ook altijd kleine lettertjes. Ik weet zoveel dingen niet: moet zijn beker links of rechts staan, mag er een strik in zijn slab, hoeveel melk in verhouding tot de cornflakes, wel of geen Old Mac Donalds had a farm en op welke toonhoogte... Daarvoor hoef je geen Frans te spreken.

Toen ik na een tocht van bijna een uur thuiskwam, zei ik tegen Auke dat ik zin had in een koud glas bier. Dat leek Auke op dit moment van de dag niet zo verstandig en daar had hij dan eindelijk weer een punt van gelijk. Daarentegen waren we wel nieuwsgierig naar de happening op nationale feestdag nummer 2: de boat races. Ons vertrouwde plastic-stoelen-plekje was totaal overwoekerd door feestkramen. Maar de sfeer was geweldig. En omdat je je moet aanpassen aan de cultuur, zaten we toch om half 11 al aan het bier. We konden er niet onderuit en de Laotianen, die bij elke slok proosten, bleven tegen ons aan klinken. Naast mij zat een oude monnik zonder tanden in zichzelf en tegen de roeiers in de rivier te praten, terwijl hij 6 eieren at, waarvan de inhoud dusdanig was ontwikkeld dat de pootjes er al aan zaten.  

Genietend van alles wat ik zag, dacht ik aan ons kleine Kiki die hier op dit moment helemaal zou flippen vanwege overkill aan kleuren, geluiden, bewegingen. En zijn mama zo mist. Tegen twaalven besloten we naar huis te gaan om even flink bij te slapen en te ontnuchteren, want vanavond moeten we er weer zijn voor onze kleine vriend. 

Helemaal fris en vol goede moed reden we 's middags weer naar de andere kant van de stad. We oefenden ondertussen ons Frans. Auke zei: "Het is wel bijzonder: toen ik zou oud was als ons knulletje, kreeg ik mijn eerste Franse lessen op school. Als het er zo vroeg al in zat, moet het er nu toch ook weer uit kunnen komen..."

Geen opmerkingen:

Een reactie posten