vientiane

vientiane

donderdag 10 december 2015

Gekken en dwazen

Na de daad kijk ik Auke aan en ik vraag hem: "Zullen ze het echt niet gladstrijken?"

Ik houd van spreekwoorden.

Vroeger waren er ijsbonbons: op het snoeppapiertje stond de intro van een wijze spreuk. De rest mocht je zelf afmaken. Met de kennis die je toen had.

Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: "gekken en dwazen schrijven op muren en glazen". Oftewel: ieder die creatief is, wil zijn sporen nalaten. 

Auke had deze week een online vergadering met een van de companen van het ziekenhuis-project. Betreffende man was in totale mineurstemming omdat dochterlief van 6 met viltstift de muren en het parket had bewerkt en met de nagellak tekeer was gegaan op zijn Mercedes. 

Ik houd van kinderen die dit soort dingen doen. 

Volgens mijn moeder deed ik dit vroeger niet. Well, mum. Ik herinner je graag aan de beten in de skaileren eetkamerstoelen. Wat heerlijk om daar je tanden in te zetten. En weet je nog dat ik met mijn handjes in de teer ging om afdrukken te maken op de muur? En dan te bedenken al die beslagen ruiten! Ik weet zeker dat ik met een potlood in mijn vuistje ter aarde kwam, maar tijdens de intens zware bevalling is het tussen wal en schip beland of met het badwater weggespoeld.

In ieder geval had ik gisteren weer die onbetembare behoefte om een spoor na te laten. Feitelijk hebben we dat allemaal, gezien de massale gretigheid van delen op Facebook en andere socmed. 

We zijn even een paar dagen in Luang Prabang. En wie komen we tegen: onze 'buren' uit Vientiane. Hoe toevallig. Volgens de ijsbonbons: beter een goede buur, dan een verre vriend. Met deze buren hebben we altijd boeiende gesprekken over kunst, filosofie, het leven.... Een verhaal over een artistieke kennis die kinderen geblinddoekt laat kleien om hun trauma's te verwerken, zorgde voor onmiddellijke herkenning.

Ik vertel over mijn kinderlijke ervaring vanochtend. Heerlijk, met mijn poten in het zachte beton. 

Ik houd ervan om af en toe gekke dingen te doen. 

Ze waren hier in Luang Prabang bezig om de oprijlaan te verbreden. Ik zag er het nut niet van in, maar volgens Auke is het omdat de auto's steeds groter worden. "Holle vaten bevatten geen klank" volgens de ijsbonbons. Of klinken het hardst.

In ieder gaval vroeg ik de grondmetselaars of ik mijn verblijf in Luang Prabang mocht vereeuwigen met een handafdruk in het natte beton. Uiteraard!

En ja hoor: vanochtend bleek mijn afdruk te ziin verhard en voor de eeuwigheid bestemd. Keihard! Voor wie ooit Luang Prabang bezoekt: "zoekt en gij zult vinden!" (Volgens de ijsbonbons)


dinsdag 8 december 2015

Jas

Waar alles in Laos 6 keer zoveel tijd in beslag neemt, lopen sommige lijntjes heel kort. Zo had ik de Nederlandse ambassadeur van Thailand (die zich ook om Laos bekommert en ons al herkent op parties) een uitnodiging gestuurd voor de opening van mijn expositie. Binnen een dag kreeg ik persoonlijk bericht van hem dat hij was verhinderd, maar dat hij me veel succes wenste met de expo.

Zo hebben Auke en ik in even korte tijdsspanne besloten om -voor vertrek naar NL- nog even een paar dagen naar Luang Prabang te gaan. En zoals we vaker in het gezelschap zijn van hoogwaardigheidsbekleders, was de president van Laos Mr Choummaly Sayasoje onze reisgenoot. Gewoon in een bak van Lao Airlines. Niks geen ingewikkelde toestanden met prive-jets, maar wat een ingewikkelde toestanden om het vliegtuig uit te komen.... De rode loper werd voor onze voeten weer teruggerold.

Het tripje naar LP heb ik verdiend. Maar liefst 10 van mijn geexposeerde werken zijn afgelopen zaterdag over de toonbank gerold. Een succesvolle dag.

En langzaamaan bereiden we ons voor op een maandje terugkeer naar Europa. Ver weg, koud... Al onze winterkleren liggen ergens in een afsluitbare plastic box in Uithuizermeeden. Ik zeg tegen Auke: "Ik heb hier niet eens een jas om mee te nemen naar Nederland!!"

Gelukkig heb ik nog steeds mijn inventiviteit en drive. Vanochtend toog ik op mijn oranje fiets naar het dichtstbijzijnde Honda-paradijs. Er werd wat 'anders' gereageerd toen ik mijn fietssleutel op de balie legde en vroeg of ik de 'boss' kon spreken. Mijn vooropgezet plan slaagde: ik ben nu officieel in het bezit van een Honda-jacket. Ik denk dat 30 % van brommerend Vientiane zo'n jas draagt. En meer dan helft draagt zijn/haar jasje achterstevoren. Een reclamestunt van de eerste orde. Koop een Honda en krijg een jacket. Ik: verkoop een verhaal en krijg een jacket!

In Luang Prabang nu is het veel kouder. Auke en ik kijken elkaar af en toe aan, met die blik van:" O,  hoe gaan we dat straks in  NL redden" ... 

Ik mis nu hier in Luang Prabang mijn Honda-jacket, maar ik breng het mee naar Nederland! Het is hier nu 21 graden, maar wat hebben we het koud... We zagen vanavond alle hoogwaardigheidsbekleders en aanhang in pak & das rondlopen. Zo kan het dus ook.