De meeste mensen zijn al naar huis. Stefano, die in de zomermaanden samen met zijn
broer het zomerkamp organiseert, heeft tijdens het voetballen zijn arm
gebroken. Hij heeft dus een slechte zomer, maar een kaartje leggen lukt nog
wel. Samen met Idilio (die weer over mijn afwezigheid op zijn 90e verjaardag
begint) en een leuk jong ding dat ik niet ken.
Aan een andere tafel zijn Maria en haar begeleidster Stella
al drie kwartier bezig om aanstalten te maken. Maar Maria vindt het nog veel te
gezellig. Ze waren vanmiddag al even in de kerk om naar de portretten te
kijken. Hangend aan haar stok, kraste ze: "Als ik had geweten dat je me zo zou schilderen, had ik je geen
toestemming gegeven" en met een schuin oog keek ze me ondeugend aan.
Ondertussen zitten Stella en Maria een tafeltje verder. Het exemplaar van de
placemats die ik speciaal voor deze avond maakte, heeft ze tot
ansichtkaartformaat opgevouwen en in haar handtas gestopt.
Ciufoli, die vanavond de wijn verzorgde, kaart met Raf, de
man die mij altijd parelhoeneitjes, zucchine, totmaten, pruimen, vijgen en roze
knuffelbeertjes brengt. Met de eitjes is
het dit jaar over: een vos heeft de hoenders doodgebeten.
Een oud vrouwtje met
een gedateerd pied-de-poule-pakje zit er verloren bij. Ik ken haar niet, dus ik
besluit even bij haar te gaan buurten. De irissen van haar ogen kruisen elkaar
vlak boven haar neus, zo scheel zijn er maar weinig. Maar ze weet me wel te vertellen dat ze in Nederland is geweest:
een hele grote tuin met alleen maar tulpen! Als ik 'Keukenhof' op drie
verschillende manieren heb uitgesproken, knikt ze.
Nadat ik samen met een man die ik van gezicht ken (je komt
elkaar altijd tegen tijdens dit soort festiviteiten) alle tafels heb afgeruimd
en nog een laatste vinsanto heb gekregen, zegt Stefano: "Ik heb je expositie nog niet gezien" Het
is ondertussen na enen in de nacht. Ik vertel dat ik de sleutel bij me heb en
dat ik zowiezo nog als een soort afrondend gebaar een hele waardevolle dag wil bezingen
in de kerk. De opruim-meneer stemt in. En zo staan we even later fluisterend,
bijgeschenen door de Iphones bij de achterdeur van de kerk. Om via de krochten
naar binnen te gaan. Stefano gebruikt zijn mobieltje om nog een blik op mijn portretten te werpen.
De opruim-meneer is een goede zanger. Hij zingt uit volle borst een regionaal
lied over de strijd in deze contreien in de Eerste Wereldoorlog. Ik eer via
Pride Martin Luther King en Strong van London Grammar.
Als ik daarna met mijn kabelhaspel en beamer naar huis loop,
word ik overvallen door een gevoel van intens geluk. Wat is het fijn om mensen
blij te maken. Tijdens de cena heb ik op de muur oude foto’s van Casamaggiore
geprojecteerd, die ik de afgelopen tijd overal vandaan scharrelde. Er was een
afbeelding van een bijzonder mooie
jongedame. Ze zit bij het monument alsof er tientallen Felini’s hun camera op
haar richten. Tijdens de show roept iedereen: “Maria!” Ze kijkt met een
ondeugende blik schuin naar mij en knipoogt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten