"Nou, díe rubberboot
is schijnbaar wel goed aangekomen…" bromt mijn tafelgenoot, terwijl
hij met een schuin oog kijkt naar een colonne Afrikanen; de heren keurig in glimmende
pakken en de dames op hakken en splitten tot bijna navelhoogte. Vanwege de
actuele handelsbetrekkingen zijn Kongo & Kameroen dit jaar ruim en rijk
vertegenwoordigd op de verjaardagsparty.
Ik bevind me aan tafel met een internationaal gezelschap.
Een echtpaar uit Dubai -ik ken ze van de vorige keer, wat Engelsen. Het stel
tegenover me kan ik nog niet helemaal plaatsen. Dat gaan we onderzoeken. Ze
zijn de 70 ruim gepasseerd, hij draagt bretels die de boel een beetje bij
elkaar moeten houden en zij heeft een Italiaanse look, maar veel te grote handen
en een veel te donkere stem. Na wat kruisverhoor blijkt hij een Franse Belg te
zijn die al 57 jaar in Kongo woont. Verder laat 'ie er niet zoveel over los.
"Nou, dan zal hij de kapitein van
rubberboot wel zijn" bromt mijn
tafelgenoot, met een schuin oog naar rechts kijkend, waar de Afrikanen zich
inmiddels volgens tafelschikking aan tafel schikken. Zijn vriendin met grote
handen is inderdaad Italiaans en spreekt buiten haar moedertaal alleen Frans.
"En zij is een
kerel", bromt mijn tafelgenoot na enige observaties. Dan kun je 70+
zijn, al 57 jaar in Kongo wonen, maar bretels en donkere stem ogen helemaal
verliefd. Ze dansen alsof ze op eieren lopen, maar ze dansen. Mijn tafelgenoot
weet zeker, dat zij iets groots tussen haar benen heeft hangen. Goed. De toon is
gezet. Dit gaat een leuke avond worden!
De Afrikanen beginnen ondertussen goed op dreef te komen.
Eentje roept steeds: Prosecco, prosecco!! Voorzichtig worden er wat colbertjes
aan de stoelleuningen gehangen en beginnen de kale hoofden te glimmen. Terwijl ik denk dat ze aan het debatteren zijn over de illusionist -die
van verscheurde kranten een duif tovert- blijkt dat ze gewoon een eigen feestje
aan het bouwen zijn. Intussen loopt onze Belgische bretel in een traag en
voorzichtig tempo met een oud model Ipad overal foto’s van te maken.
Dan verschijnt Miss Argentina met tsja, hoe noem je zulke
borsten, gekleed in een zilveren minibikini, hoofdtooi en heel veel veren. Kameroen
& Kongo aan de tafels naast ons beginnen te schreeuwen. Eentje ziet eruit
alsof hij zeeziek uit de rubberboot is gesprongen. Argentina zwiept het publiek
op door aan de tafels te komen dansen. Omdat ze met tooi en blokhakken zeker 3
meter hoog is, moet ze steeds zwaar door de knieën om onder de partytenten te komen.
Onze Belgische Ipad zit er dicht bovenop om een en ander vast te leggen. Dichterbij kan bijna niet. Ik vraag
mij af: als zijn vriendin iets groots tussen haar benen heeft hangen, moet het
nu wel héél ruimschoots gecompenseerd worden.
Tussen de overvloedige menugangen snijdt de illusionist
een paar keer zijn blonde assistente doormidden en covert de band op geheel
eigen wijze Billy Jean. Onze zwarte vrienden, met wie we ondertussen al
redelijk beginnen te verbroederen, hebben de dansvloer gevonden. Eentje
strengelt zich helemaal om mij vast, de zeezieke. Het kost me nog moeite om hem
weer van me af te pellen. Hij heeft blijkbaar iets te intensief naar de
touwen-vastknoop-actie van de illusionist gekeken en gedacht: dat kan ik ook.
Als het feest een beetje tegen het einde begint te lopen,
laten de bretel-Belg en zijn Italiaanse vriendin me vertwijfeld achter. We
hebben geen antwoord gekregen op onze fantasieën. Argentina heeft zich van haar
veren ontdaan en probeert iedereen nog een keer aan het dansen te krijgen. De
zeezieke Kongolees is inmiddels op non-actief gelegd en ik wandel naar mijn
gele fiets. Die staat daar nog behoorlijk op te vallen, tussen al die grote,
zwarte bakken. De bewakers hebben er goed op gepast. Als ik thuiskom is het
dusdanig laat dat Auke aan de andere kant van de wereld misschien al wel wakker
is. Het lijkt me toch beter om nu niet te bellen...
Dat doe ik morgen wel, met de vraag: "En, hoe was
jouw dag?"
Hij heeft iets gemist!