vientiane

vientiane

donderdag 14 januari 2016

Eigen haard

Ik blijf nog even in de spreekwoorden. En in de tradities. 

Spruitjes, boerenkool met worst, sperziebonen, goulashkroketten... Dank, dank aan al die lieve mensen die in staat waren dit voor ons over te hebben. Andijviestamppot, een bruine boterham met kaas. Aspergerisotto, bietensoep. En een gekookt eitje. En zo kan ik nog wel een aantal traktaties noemen. Wat heerlijk om weer even in Europa te zijn. En wat ook weer heerlijk om op onze veranda in Vientiane te zitten

"I saw you yesterday" zei dokter Souk.

Ja, hij zag ons blijkbaar. Wat hij zag: een verlopen vrouw van 40+ die een hele slechte nachtvlucht Schiphol-Bangkok achter de rug had, een dito echtgenoot waarvan ik de leeftijd tegenwoordig niet meer mag noemen en een kwieke heer, lopend naast een fiets met daarop onze handbagage.

Onze achterlijke 8-persoonsbak stond nog steeds in de remise. Geldgebrek? Nalatigheid? Wie zal het zeggen. We zijn weer in Laos, dus op vragen krijg je nooit het juiste antwoord. Het kan nog steeds aan de accu liggen. Of aan iets anders.

In ieder geval was dokter Jaap (die hier sinds vorige week weer is en zich al weer in ons huis heeft genesteld) bereid om ons van Vientiane Wattay Airport te halen. Met de fiets, voor de bagage.

Vanwege de zeer ongebruikelijke regen vanavond (januari, uniek) werden we gedwongen om ergens om de hoek te eten. Een Laotiaanse kaart. Aan de binnenkant van mijn handtas heb ik geschreven: mang sa villat. Dus geen goulashkroketten, gehaktbal. Oftewel: ik ben vegetarisch. Spruitjes graag.

Tijdens het eten vertelde dokter Jaap dat dokter Souk ons had zien lopen, zo rond middaguur. Met een fiets en een koffer achterop. Mijn eerste gedachte: "Had ons dan met zijn allen bevrijd van deze zware last"

Dokter Jaap reageerde echter: "Als jij ons in de buurt van het vliegveld hebt zien lopen, was je dus blijkbaar niet aan het werk, in het ziekenhuis" 

Oja: eigen haard is goud waard.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten