vientiane

vientiane

dinsdag 16 februari 2016

Oh Lord, would you buy me a Mercedes Benz


Ik zou ‘m toch liever in een witte uitvoering zien” zegt Auke, terwijl ik bijna in mijn broek pies.

Even over hoe het begon en hoe het eindigde: tijdens Auke’s eerste ontmoeting in Laos met de eigenaar van het ziekenhuis, geeft deze te kennen grote belangstelling voor Auke’s Mercedes te hebben. Tijdens de derde ontmoeting suggereert hij dat het -volgens boeddhistische tradities- gebruikelijk is om te geven. Wellicht is het een idee dat Auke de auto cadeau doet aan de vrouw van de eigenaar?

Auke zakt door de grond.

In de daaropvolgende periode wordt die Mercedes een soort blok aan ons been. Verkopen aan onze Laotiaanse vriend? Tsja, in Nederland zal ‘ie onder een laken komen of ook verkocht worden. En als iemand in Vientiane er nu zo graag mee rond wil rijden…. Na wat heen-en-weer mailen, is het duidelijk. Wij betalen het transport, hij betaalt de auto, we hebben het niet meer over een gulle gift en de Benz gaat naar Laos. En: als die auto naar Laos gaat, kan ik ‘m volproppen met verf, inkt, printer, computer. Een echte win-win situatie!

Helaas komt er slecht nieuws: per 1 april zijn de wetten in Laos veranderd en betaal je je scheel aan invoerrechten op tweedehands auto’s. De eigenaar van het ziekenhuis vraagt of we in NL de teller van de Mercedes op nul kunnen laten zetten. Tegen beter weten skype ik mijn broers.

Zij zakken door de grond. Van schaamte. Ze schamen zich voor hun zus, die zo’n ongelooflijke stomme vraag stelt. Ja, vroeger was alles anders, maar met de huidige digitale technieken en registraties…

Auke rekent uit dat het wel een hele dure Mercedes wordt, als die invoerrechten door de eigenaar van het ziekenhuis betaald moeten worden. Hij probeert hem dan ook van het idee af te brengen. En dan gaat het mis: iemands integriteit wordt aangetast. Een stichtelijk bericht uit Laos vertelt ons iets in de trant van beloofd = beloofd. Met goed fatsoen kunnen we niet afzien van de deal. Ik verzin nog een list door de Mercedes in Photoshop te verminken. En dat we kunnen zeggen dat ik ‘m total loss heb gereden. Maar Auke is goed van vertrouwen en zet de exporthandeling in werking. Iedereen in NL raadt het ons af. 

Na een barre zeetocht is onze container eindelijk via Bangkok in Vientiane aangekomen. De auto wordt vooralsnog niet vrijgegeven, onze bijvracht gelukkig wel. Auke bedenkt iedere week een andere manier om de eigenaar van het ziekenhuis te vragen wanneer hij de auto denkt te betalen. En ondertussen worden we redelijk zenuwachtig. Zeker als ons ter ore komt dat er crisis in de familie is: de vrouw van de eigenaar van het ziekenhuis is er achter gekomen dat die mooie zwarte Mercedes helemaal geen cadeautje uit Nederland is. En dat ‘ie betaald moet worden! Wij wachten met spanning af. Oftewel: we slapen er niet van, en slaan onszelf voor onze kop. 

Er is ineens ook opvallend weinig contact met de familie. Totdat ik op Facebook Auke’s Mercedes zie, in vol ornaat, een oude monnik achter het stuur en de blessings en knoopkettinkjes aan de achteruitkijkspiegel. De hele familie staat er glimmend bij, dochterlief poseert naast de monnik op de bijrijdersstoel.

Ik zak door de grond. Wellicht heeft iemand mij in NL horen schreeuwen van verontwaardiging. Auke kookt, maar schrijft in alle rust een kort mailtje aan de familie. “Ik zie dat jullie plezier van mijn auto hebben. In Nederland beschouwen we dit als diefstal” Hij eist dat de auto onmiddellijk betaald wordt. Twee dagen later hebben we een afspraak. We krijgen er eerst genadeloos van langs: dat we geen begrip voor de cultuur hebben. Dat zo’n bijzondere auto ritueel ingewijd moet worden. Dat we dat nu niet kunnen begrijpen! Ik begin spontaan te huilen en dat werkt. 

Ja, natuurlijk zou de auto betaald worden, alleen zijn vandaag alle banken dicht. De gevoelstemperatuur stijgt. Auke spreekt af: morgen om 10.00 uur bij de BCEL bank. 

Uiteraard staat Auke de volgende ochtend alleen bij de BCEL. We hadden niet anders verwacht. Na een half uur krijgt hij een telefoontje. Nee, het zit zo: het geld moet van een andere bank naar de onze. En dat gaat nog niet zo gemakkelijk. Wederom in goed vertrouwen gaat Auke er vanuit dat het goed komt. De bediende van BCEL vraagt of Auke op de handeling wil wachten. Uiteraard! Auke vraagt wat de wachttijd is. Ongeveer 24 uur…. “Denken ze dan echt dat ik daar vannacht in een slaapzak blijf liggen?!” schreeuwt hij bij thuiskomst.

De volgende dag geeft een screendump ons de geruststelling waar we al maanden op wachten: het geld is overgemaakt en staat inderdaad op onze bankrekening. Voor de zekerheid fietst Auke toch nog even downtown om het live te checken.

If you like a white one, you have to wait 3 months” zegt de dame in de showroom. 

Na de betaling is alles weer koek en ei tussen de eigenaar van het ziekenhuis en ons. Er wordt nergens meer over gesproken. We spotten de vrouw in de Mercedes een aantal keren in het centrum, paraderend en kijk eens wat voor leuk speeltje ik heb. Auke biedt nog een lesje how to handle the Benz aan, maar dat is niet nodig. 

En dan nu: de laatste keren zagen we de Mercedes steeds niet op het terrein, onze achterlijke Honda dienstauto is teruggevorderd door de familie onder het mom van de meest onwaarschijnlijke smoezen. En zaterdag meende Auke ‘zijn’ Mercedes in de showroom te zien. We waren op weg naar onze wekelijkse bush-run. Omdat we geen auto meer hebben, moeten we met anderen meerijden.

En zo kwam het dat we vandaag 20 km hebben gefietst. Op weg naar die bewuste Mercedes dealer, ver, ver, ver buiten het centrum, waar Auke ‘zijn’ Mercedes dacht te zien staan. 

Wie zakt er door de grond?

De damesverkoopsters met de ster op hun borst kijken ietwat verbaasd als wij binnenkomen. We hebben onze fietsen voor de deur gezet. Ja, we gaan natuurlijk niet zeggen dat we geen auto meer hebben. Ja, we hebben bovenmatig belangstelling voor dat ene model, die zwarte daar. Auke wisselt de meest specifieke details uit; de dames hebben soms geen antwoord. Ik probeer foto’s te maken, maar het wordt me verboden. De dames cirkelen om me heen, uit voorzorg. 

Auke vraagt of hij even mag plaatsnemen, om een gevoel bij de auto te krijgen. Uiteindelijk willen we toch liever een witte. Na het uitwisselen van visitekaartjes en het drooghouden, staan we buiten.

Auke zegt: “De teller staat op 17 kilometer, heel acceptabel”

(PS, we kregen ook nog een brochure!)

*thnxx to Janis Joplin

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten