Als het busje op de afgesproken tijd stopt, zien we twee gezichten verschieten van te veel in de volle zon tot lijkbleek. "Vang Vieng? " vraagt de chauffeur. Ik knik en knik terug. Het busje, dat op de reisbescheiden werd aangekondigd met kwalificatie VIP, is op z'n Indiaas gevuld. Er puilen wat passagiers uit. Niks VIP.
Tussen zeggen en doen zit een hemelsbreed verschil. In dit geval -op een paar kilometertjes na- bijna 9000 km. Voor we vertrokken naar Laos, waren er wat vrienden en bekenden die onbetwist onze kant op zouden komen. Dat zou ik ook hebben gedaan. Wat is er nu interessanter dan je te laten rondleiden in een onbekende stad door twee door de wol geverfden die in de meest onwaarschijnlijke steegjes kruipdoor sluipdoor de leukste restaurantjes kennen. Zij deden het. Ze overbrugden die 9000 km tussen Rotterdan en Vientiane om ons te bezoeken. Stoer.
Tsja, twee weken Vientiane kunnen ruimschoots worden gevuld. We zitten hier tenslotte al meer dan een jaar en dat hebben we ook volgehouden. Toch adviseerden we onze vrienden gebruik te maken van de schoonheid van de rest van Laos. Luang Prabang is een must. En eigenlijk Vang Vieng dan ook. Dus als je twee weken vakantie hebt, grijp je kans.
Hoe heerlijk om op een overvol en krioelend busstation twee lieve mensen in mijn armen te sluiten. Dat ik een uur bij het andere busstation stond te wachten en er tientjes aan bellen en sms-en doorheen zijn gegaan, staat niet in verhouding tot de waarde van het elkaar weer zien. Hoe heerlijk om door de ogen van onbekenden de stad weer te ervaren. Volgens goed Nederlands gebruik had ik onze vrienden voorzien van een huurfiets. En het klopt: de ene fiets is de andere niet. Soms is het even schakelen. Of juist niet.
Op onze laatste gezamenlijke dag staat Auke's fiets met een lekke band. Dat hadden we niet afgesproken. Ons hele programma staat ineens ter discussie. Omdat we frequente klant zijn bij de fietsenmaker, hopen we dat hij ons een spoedreparatie kan geven. Helaas. Hij is er niet. Een dame die de honneurs waarneemt, wijst op een rose kinderfietsje. Die mogen we dan voor vandaag lenen. Auke verkiest echter een volwassen bakelieten fiets met een metalen zadel zonder bekleding. Ik zeg nog: "Moet er geen handdoek of kussentje op? Het wordt een Spartaanse dag, die we heel goed weten te compenseren met de beste geneugten.
Even Spartaans lijkt het Indiaas-gevulde busje naar Vang Vieng de volgende ochtend. Auke knipoogt naar mij. Nee, natuurlijk is dit niet het geboekte transport van onze vrienden. Maar de chauffeur ziet rugzakken en denkt: "Er kan nog wel wat bij, desnoods op het dak."
Vijf minuten later arriveert dan de werkelijke VIP-bus. Helaas is deze ook helemaal vol. Maar onze vrienden mogen op de voorbank, naast de chauffeur. Echt een VIP behandeling, that's where friends are for. Dank dat jullie hier waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten