Ik vertrek

De laatste weken doden we onze tijd met het kijken naar datgene wat disponibel is. Vanwege rechtenberperkingen vanaf onze huidige locatie is niet alles via Uitzending Gemist in Vientiane binnen te halen. De topscorer Ik Vertrek, inclusief herhalingen en terugblikken verschijnt zonder moeite. 

Per saldo hebben we onze colli teruggebracht naar 3 stuks. Omdat Auke ondertussen Silver Flyer is vanwege de vele KLM-vluchten, mogen we een extra stuk bagage a 23  kilo mee naar Nederland nemen: de Turkentas! Mijn computer is ontleed en de edele delen liggen tussen Auke's poloshirten in de Samsonite. Externe harde schijven en schetsboeken verdelen we over onze handbagage. En wat heb je verder nodig?

Het had een leuke uitzending van Ik Vertrek kunnen worden: Auke en Agnes naar Laos. Helaas geen aannemers die niet komen opdagen, uit de hand gelopen verbouwingen die het beschikbare budget ruim overstijgen, kinderen die niet willen of kunnen wennen aan die vreemde taal, de taal die de ouders nog lang niet spreken...

Nee, niets van dit alles. In plaats daarvan een bureaucratische optelsom van onnavolgbare processen, afspraken die niet worden nagekomen, uitgestelde beslissingen, veranderende voorwaarden, ontbrekende belangrijke gegevens, hide & seek, worstel & kom boven en vooral: een stap vooruit en vier terug. Of vijf. Dat laatste wende wonderwel snel. De rest wat minder. Feitelijk is de financiering vanuit Nederland rond, hebben we alle steun van Buitenlandse Zaken.

En toch gaan we eerst maar even terug naar Nederland. Onze landlord wil dat we vanaf april weer voor een jaar de huur vooruitbetalen. Zolang er nog niets 100% duidelijk is en we gewend zijn aan trajecten die veel langer duren dan we zouden willen, hebben we ons huurcontract vooralsnog opgezegd.

Auke zegt: "Ik heb nu zoveel geduld moeten hebben, ze hebben nu maar even geduld met mij." Feit is dat we ondertussen zoveel mensen in Vientiane kennen, dat huisvesting geen probleem is. Mocht er op korte termijn een move verschijnen, weten we zeker dat we bij die of gene terecht kunnen om tijdelijk een nieuw onderkomen te vinden of te zoeken.

Een fijn gevoel om heel veel mensen en families blij te maken met onze spullen. Je wordt rijker van dingen weggeven, dan ze te verschepen naar Nederland. En wat heb je in feite nodig? Mijn verf en papier gaan naar een arme school in het noorden van Vientiane (de verrekijker die Auke op het laatste moment in de doos heeft gedeponeerd is hot item: alle kindjes willen 'm even in hun handen hebben), onze shampoo's, cremespoelingen en andere cosmetica zijn voor Rrliana die onlangs haar schoonheidssalon opende en bijna al mijn kleren vinden een nieuwe bestemming bij de familie van Davanh.

Ik vertrek.

Met heel veel gemengde gevoelens. Het was het mooiste jaar van mijn leven. Zoveel verbazing, zoveel leermomenten, zoveel tranen van mooi... Zoveel onschatbare momenten met anderen aan de Mekong bij een ondergaande zon en geijsde Beerlao, zoveel glimlachen en hifives van en met de locals aan de rivier. Zoveel heftige contacten met hen die in hetzelfde schuitje varen. Niet in waarde uit te drukken. Zoveel kilometers op onze fietsen door een verkeersgevaalijke stad, waarin we leerden dat we op 6 plaatsen ogen moesten gebruiken. 

We hebben veel gereisd. Ik heb ter plekke de meest onmogelijke Aziatische locale bocht gedronken, geplast in een WC zonder deur, baby's en gehandicapte kinderen onder mijn hoede genomen, klimatologische ontberingen doorstaan. Geschreven, geschetst, geschilderd. Alles blijft op mijn netvlies en in mijn hart.

Ik vertrek. Ondertussen zijn we vertrokken en dient het volgende populaire TV-programma zich aan: Droomhuis gezocht. Een triest concept waarin mensen zielsgraag naar het buitenland willen, maar van ellende niet weten hoe ze daar hun felbegeerde droomhuis moeten vinden. Tsja, als je te vaak naar Ik Vertrek hebt gekeken, zou de moed je in de schoenen kunnen zakken.

Auke en ik zijn inmiddels aangespoeld in Vlissingen. Een droomhuis is te vinden in 1 dag, zonder Sybrand Niessen. De Westerschelde is niet de Mekong, maar iedere dag zijn we nog even in Laos. En tegelijkertijd ook weer zo heel erg aanwezig in Nederland: bruine boterham met kaas, de wasmachinewas die gewoon fris ruikt, geen beesten in huis, slapen zonder klamboe...

Afwachtend hoe snel de bureaucratien het eens worden over de financiering van het ziekenhuis in Vientiane genieten we van het scheepsspektakel vanaf de boulevard van Vlissingen en vertrek in in ieder geval over een paar weken naar Italie. Met heel veel inspiratie! Da's ook zo'n droomhuis.

En een van de mooiste lessen die ik dit jaar leerde: wat heb je verder nodig? Geluk is overal. Dus, Vientiane, we will come back!