Auke vertelt me dat hij iets heeft ontdekt; in de Nederlandse ziekenhuizen is het een doodszonde.
En in gedachten zie ik hem ieder hoekje van http://www.laointernationalhospital.com/
inspecteren op alles wat pluist en niet pluist.
Wat pluist, zijn de kleine vooruitgangen: de wekelijkse
managementvergaderingen. Het gaat met horten en stoten, maar het begint een
klein beetje te lijken op iets naar aanleiding van een agenda. Hoofd- en
bijzaak is een echter nog steeds een onbekende term. Een paar weken geleden
werd er oeverloos gediscussieerd over Wattage. In de meeting kwam
aan de orde dat er op de parkeerplaats van het ziekenhuis verlichting moest
komen. Na twintig minuten (“Auke. Dat kap
je toch meteen af” zeg ik dan – “Nee,
dat heeft tijd nodig…”) hakte Auke de knoop door. Oftewel: we gaan het nu
niet meer hebben over hoe sterk die verlichting moet zijn, maar we gaan over
tot de orde van.
“Help jij me aan
herinneren dat ik die overhemden morgen meeneem?” vraagt Auke me, terwijl
ik in Casamaggiore zit. Ik adviseer hem ergens in huis een briefje neer te
leggen. Hij hoeft er alleen maar op te schrijven: OVERHEMDEN.
De schoonmaaksters, die een paar keer per week komen, kunnen
ineens niet meer strijken. Je moet het maar begrijpen of niet. Het alternatief
is dat Auke zijn zelfgewassen overhemden meeneemt naar het ziekenhuis. En daar is uiteraard iemand die
dat gaat doen.
Auke heeft iets bedacht. En dat bedenken komt voort uit een
maandje observeren en cultuurslagen proberen te maken. Nu volgt een logisch
schema, dat een even logisch gevolg is van een communistisch regime:
Auke + overhemden
>> eerst naar K* >> K*
belt via receptie om te vragen of S* kan
regelen of M* de overhemden komt halen op locatie kantoor Auke >> M* belt
vervolgens receptie om te vragen of S* wil kijken of het mogelijk is om P* te
mobiliseren die overhemden dan op te halen… en dan nog een keer……
Auke daarentegen loopt in gezwinde pas door dat ziekenhuis
op zoek naar L*. En die overhemden, met
knaapjes en al, heeft hij elegant over zijn rechterarm gezwiept.
“Ik doe dan ook niet meer dat buigen, hoor!” vertelt hij met
een stem waarin ik overwinning bespeur. De rechtstreekse benadering werkt
blijkbaar toch. Ze zijn er al een beetje aan gewend. Hij heeft leuk contact met
L*, die in lichtelijke shock reageert als Auke daar met zijn overhemden aankomt.
Tsja, voor wie wacht, komt alles steeds te laat.
Auke is een man met weinig geduld, maar o o o wat heeft hij zich al moeten opvreten
de laatste weken…
En niet pluis: hij ontdekte medewerkers van het ziekenhuis
de koelkast voor de medicijnen gebruikten voor het parkeren van hun eigen
voedsel. Sindsdien inspecteert hij iedere dag die koelkast. Ze hebben het
begrepen. Dat wel. Als je er maar bovenop zit, iedere dag.
(* initialen zijn gefingeerd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten