...zegt Auke als we elkaar skypen. Hij heeft een nieuwe spot
ontdekt. We zijn er al verschillende keren langsgefietst, maar de hitte
weerhield ons om af te dalen. Helemaal beneden in de rivier ligt een soort pannenkoekschip,
en de BeerLao-vlaggen wapperen uitnodigend.
Auke is de uitdaging gisteren aangegaan en ik schat zo in
dat ze er een nieuwe vaste klant bij hebben. Bovenop de kade bewaakt iemand de
scooters van de bezoekers, maar Auke’s fiets was blijkbaar niet de moeite om een
bonnetje voor uit te geven. Hij zegt dat hij me mist. Hij weet zeker dat ik net
zoveel van dit plekje ga genieten zoals hij dat doet. Hij is er nu voor de
tweede keer en het uitzicht is fantastisch. Ik hoef weinig op te roepen om het
te zien en te voelen. Terwijl we skypen, vraagt Auke: hoor je al die beesten?
Ja, die hoor ik. Even ben ik weer terug in die gekke, maar vertrouwde andere
kant van de wereld.
Trots laat ik Auke 24 kersen zien. Ik denk dat onze kersenboom
in de tuin van Casamaggiore er al zeker 30 jaar staat, maar dit seizoen is er
voor het eerst voorzichtige oogst.
Auke vertelt dat hij op het betreffende schip heerlijk een
biertje heeft gedronken, maar dat dat zingen wat hem betreft niet zo hoeft. Overal
aan de Mekong huurt iedere respectabele tent een zangeres in. En soms vergalt
dat behoorlijk de sereniteit. En de rust die de Mekong tegen zonsondergang
ademt. Ik voel precies wat hij bedoelt.
Dat biertje heeft hij verdiend. Deze week bleek dat er
ineens heel veel haken & ogen en
apen & beren om de hoek kwamen kijken bij het financieringstraject. Auke is
er niet blij mee. Maar we zijn ondertussen gewend dat we wekelijks onze plannen
en planning bijstellen, dus nu ook. “Misschien
moeten de Chinezen de boel toch maar overnemen” overpeinst hij.
De afgelopen week heeft het ziekenhuis in ieder weer een ARBO-missie
voltooid. Het Mobile Centre is met een vrachtwagen wederom 300 kilometers
zuidwaarts afgedaald om de arbeiders van een waterkrachtcentrale te checken
op allerlei ellende. Volgens Auke was het een karavaan van truck+mobile car+diverse autootjes met
medewerkers die ter plekke sliepen in
een schuur. Als de karavaan na 4 dagen terug is gekeerd, wordt er een halve
dagtaak besteed aan de rekening. Deze
moet persoonlijk overhandigd worden (in drievoud, inclusief carbon) en de klus
wordt waarschijnlijk pas over twee maanden uitbetaald. Maar goed: er gebeurt
wat.
Tsja, bij gebeurt er ook vanalles, maar dat is van weinig
interessant kaliber. Mijn zelfgemaakte inkten zijn vandaag niet lekker ingedroogd
omdat de zon niet scheen en ik heb steeds vloekende ruzie met de stofzuiger in
het zwembad die zich ineens vacuüm vastzuigt aan de bodem. Fatsoenlijk zuigen
is er niet meer bij. Grof geweld en spierballen wel.
Morgen komen de dames van het ziekenhuis bij Auke de boel stofzuigen.
En niet te vergeten: zijn overhemden strijken. En morgen is er weer een nieuwe
dag. In het licht van wat er allemaal gaat gebeuren met LAH…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten