Summertime

…and the livin’is easy

Ik weet zo goed en zo snel niet waar ik mijn kippenvellen moet verbergen. Het is rond het middaguur en de temperatuur loopt aardig op in Vernazzano. Zat ik een paar minuten al met diezelfde kippenvellen, omdat 9 kleinkinderen spontaan een close harmony-koor vormden en prachtige medleys met zoveel overgave zongen, ben ik nu helemaal koud.

Genevieve zingt Summertime. Dank aan Gershwin en de velen die het de afgelopen decennia coverden; bij Genevieve komt het uit haar tenen alsof ze het uit haar mouw schudt.  En even spontaan als bij de 9 kleinkinderen van de Amerikaanse familie, met wie ik net een aantal uren intensief heb samengewerkt.

“Hoe ging het?” vraagt Auke als ik hem vanavond eindelijk te pakken krijg. Tsja, welke superlatieven kun je dan gebruiken? Hij heeft een geweldige zonsondergang aan de Mekong achter de rug. Ik misschien een nog mooiere alba, in de ruimste zin van het woord. En dat hij met die appels op de markt weer is genaaid, interesseert me nu even niet.

Via Tripadvisor had ik een serieuze opdracht te pakken en Auke weet met zijn ogen dicht mijn inspanningen vooraf. En kent mijn passie om anderen te inspireren. Uiteraard tot in de puntjes voorbereid, reed ik vanochtend met wat assistenten richting Vernazzano, een half uurtje rijden vanaf Casamaggiore.

Amerikaanse oma wordt deze week 75 en oma had –toen ze 70 werd- bedacht  dat  ze haar 75^e verjaardag met de hele familie in Italië wilde vieren. Ik heb al maanden contact met de familie, omdat ze een programma op maat wilden. Voor de familie is dit een bijzondere week en er moet iets speciaals komen. Achteraf voel ik me vereerd dat ik daar invulling aan heb mogen geven.

Al weken ben ik in de weer mijn zelfgemaakte inkten van puur natuurlijke ingrediënten. Ik koesterde ze iedere dag op mijn achterbalkon door ze te voeden met heilig weiwater (opgeloste gelatine) en af en toe een druppeltje suikerwater, wijn of limo. En iedere dag het indikken in de gaten houden, Agnes! De middagzon is verraderlijk, want sommige inkten werden te stroperig. 

Vandaag vonden de inkten letterlijk een waanzinnige bestemming middels de zelfgemaakte bamboepennen. Het vloeide er als vanzelfsprekend uit. Vijftien familieleden (kleine opmerking vooraf uit de mailwisselingen : “You wil love our family, Agnes! We are all teachers!” Waarbij ik ondertussen durf te zeggen dat ik zelf wel bepaal wie ik love. En met teachers heb ik het na zoveel jaren onderwijservaring  soms ook een beetje gehad…) gingen serieus, zo serieus aan de slag… Wat hebben ze geweldig getekend!

Het uiteindelijk resultaat was bedoeld als cadeau voor oma. Ze heeft er zelf aan meegewerkt! En wat was ik me  toch een partijtje trots op die Amerikanen. En het woord ‘amazing’ is eigenlijk nauwelijks gevallen. Er bestaan inderdaad ook gewoon oprechte Yanks. Echt!

En toen werd er gezongen. Neefjes en nichtjes die miles away van elkaar wonen (de hele familie heeft zich verspreid over de hele VS) zingen met overtuiging medleys alsof ze iedere week een close harmony-repetitie in de kerk achter de rug hebben.

Daarna zingt Genevieve (ze is de dochter van een bijzondere familie in Casamaggiore en zingt professioneel. Ik was vorige  week uitgenodigd om bij ze te eten en ik  vertelde over de workshop, en daarna was het bijna logisch om haar te vragen mij te assisteren) Summertime. Wow. How easy kan living soms zijn. 

Ook mijn gasten had ik meegenomen. Ik waardeer mensen die nieuwsgierig zijn naar andere levens. Dat heeft in ieder geval mooie foto’s opgeleverd. De foto van oma in actie is van Gerard. En die voeg ik toe. 

Met als voetnoot dat mijn visie op Amerikanen en onderwijs vandaag weer een positieve dimensie heeft gekregen.