That's where friends are for

Als het busje op de afgesproken tijd stopt, zien we twee gezichten verschieten van te veel in de volle zon tot lijkbleek. "Vang Vieng? " vraagt de chauffeur. Ik knik en knik terug. Het busje, dat op de reisbescheiden werd aangekondigd met kwalificatie VIP, is op z'n Indiaas gevuld. Er puilen wat passagiers uit. Niks VIP.

Tussen zeggen en doen zit een hemelsbreed verschil. In dit geval -op een paar kilometertjes na- bijna 9000 km. Voor we vertrokken naar Laos, waren er wat vrienden en bekenden die onbetwist onze kant op zouden komen. Dat zou ik ook hebben gedaan. Wat is er nu interessanter dan je te laten rondleiden in een onbekende stad door twee door de wol geverfden die in de meest onwaarschijnlijke steegjes kruipdoor sluipdoor de leukste restaurantjes kennen. Zij deden het. Ze overbrugden die 9000 km tussen Rotterdan en Vientiane om ons te bezoeken. Stoer.

Tsja, twee weken Vientiane kunnen ruimschoots worden gevuld. We zitten hier tenslotte al meer dan een jaar en dat hebben we ook volgehouden. Toch adviseerden we onze vrienden gebruik te maken van de schoonheid van de rest van Laos. Luang Prabang is een must. En eigenlijk Vang Vieng dan ook. Dus als je twee weken vakantie hebt, grijp je kans.

Hoe heerlijk om op een overvol en krioelend busstation twee lieve mensen in mijn armen te sluiten. Dat ik een uur bij het andere busstation stond te wachten en er tientjes aan bellen en sms-en doorheen zijn gegaan, staat niet in verhouding tot de waarde van het elkaar weer zien. Hoe heerlijk om door de ogen van onbekenden de stad weer te ervaren. Volgens goed Nederlands gebruik had ik onze vrienden voorzien van een huurfiets. En het klopt: de ene fiets is de andere niet. Soms is het even schakelen. Of juist niet. 

Op onze laatste gezamenlijke dag staat Auke's fiets met een lekke band. Dat hadden we niet afgesproken. Ons hele programma staat ineens ter discussie. Omdat we frequente klant zijn bij de fietsenmaker, hopen we dat hij ons een spoedreparatie kan geven. Helaas. Hij is er niet. Een dame die de honneurs waarneemt, wijst op een rose kinderfietsje. Die mogen we dan voor vandaag lenen. Auke verkiest echter een volwassen bakelieten fiets met een metalen zadel zonder bekleding. Ik zeg nog: "Moet er geen handdoek of kussentje op? Het wordt een Spartaanse dag, die we heel goed weten te compenseren met de beste geneugten.

Even Spartaans lijkt het Indiaas-gevulde busje naar Vang Vieng de volgende ochtend. Auke knipoogt naar mij. Nee, natuurlijk is dit niet het geboekte transport van onze vrienden. Maar de chauffeur ziet rugzakken en denkt: "Er kan nog wel wat bij, desnoods op het dak."

Vijf minuten later arriveert dan de werkelijke VIP-bus. Helaas is deze ook helemaal vol. Maar onze vrienden mogen op de voorbank, naast de chauffeur. Echt een VIP behandeling, that's where friends are for. Dank dat jullie hier waren. 

Censuur

Mijn mening over de Chinezen is drastisch gewijzigd en positief bijgedraaid. Zo schofterig als ze zich in Vientiane kunnen gedragen, zo attent en plezierig zijn in hun eigen land. 

We lopen 's middags met ons rugzakje naar de luchthaven Wattay Airport bij een temperatuur van rond de dertig graden en anderhalf uur later stappen we uit in Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan. Alwaar het exact 1 graad boven nul is... We waren ietsjes voorbereid op kou, dus de enige truien die we hebben, zitten in de rugzak. Plus wat vestachtige dingen. Maar dat is niet genoeg. Dit weer doet ons letterlijk een das om en van weeromstuit (ik begrijp nu waar het woord vandaan komt) moet ik ter plekke een winterjas kopen. Kunming wordt de Stad van de Eeuwige Lente genoemd, omdat de gemiddelde temperatuur het hele jaar zo rond de 25 graden ligt. En dat is waarom de accommodaties niet over verwarming beschikken. In ons appartement is het 6 graden, maar het uitzicht is werkelijk fantastisch: vanaf de 22e verdieping kijken we uit over ruim 7 miljoen inwoners. Daar kun je uren naar kijken. En dat is het enige vertier, want het internet werkt niet. Er zit niets anders op dan onder de dekens te gaan liggen na een hele lange hete douche. Wellicht zou een sjiek hotel ons verwarming kunnen aanbieden, maar we prefereren nu eenmaal het wonen tussen de locals, samen de lift delen en een kletspraatje met handen en voeten maken. Dat het appartement van ellende uit elkaar valt, deert ons nu even niet. 

Ik meld de volgende dag bij de eigenaar dat het internet het niet doet. Oja, zeker wel. Slechts beperkt. Google, Facebook, Translate, Messenger, Twitter, Maps, Youtube zijn door de regering afgesloten voor het Chinese volk. We hebben dus niet alleen censuur op de temperatuur. 

Wij zijn van die reizigers die op de valreep een vliegticket en accommodatie boeken en ter plekke alles uitzoeken: openbaar vervoer, Tripadvisor, musea... Hier vallen we helaas door de mand. Als ik om een plattegrond vraag, meldt de eigenaar dat deze  niet in het Engels worden verstrekt. Sterker nog: ik heb nog nooit een land bezocht waar bijna niemand Engels spreekt. Dus, we kunnen geen kant op. Alles is aangegeven in het Chinese schrift en af en toe kan ik met een tekeningetje iets duidelijk maken. Ik stel Auke voor om onze vlucht om te boeken en naar huis te gaan. Wel jammer, want we zijn hier omdat we op doorreis zijn naar Dali. En daar zal het met de overheidsmaatregelen niet anders zijn. Auke vindt echter dat we ons stoer moeten gedragen en dat we heus wel een weekje zonder internet kunnen. We zijn creatief genoeg. Dat blijkt als ik ontdek dat ik via Yahoo wel wat zoekopdrachten voor mekaar krijg. Het is karig, maar met allerlei omwegen komen we dat kleine eindje op weg. Ik ben echt helemaal verbaasd als ik zie welke pagina's niet benaderbaar zijn.

In de stad zijn we een bezienswaardigheid. We steken zowiezo al een kop boven de Chinezen uit. Het lijkt er op dat we de enige niet-Aziaten zijn. Blond valt op. We worden door menigeen van top tot teen aangestaard. In de metro realiseer ik me dat iedereen van de generatie na mij geen broertje of zusje heeft. Een raar besef.

In Dali is het gelukkig iets warmer. Met de beperkte middelen is het ons gelukt deze prachtige antieke stad te bereiken. Dali is een must voor de Chinezen, dus ook hier zijn we de enige buitenlandse opvallenden. Hordes met selfiesticks behepte Chinese toeristen laten zich door gidsen in klederdracht in hun oortjes informeren over de geschiedenis van deze stad. En te vaak blijven mensen verbaasd staan om van juist ons een foto te maken...

Ter plekke huren we een fiets en ontsnappen we aan de poppenkast in de stad. We rollen op het platteland letterlijk van de ene in de andere verrassing. Spontaan worden we uitgenodigd op een groot familiefeest, waar traditioneel gedanst en gegeten wordt. Wat zijn de Chinezen lief!

Terug in Kunming: De een-na-laatste nacht worden we om 02.37 wreed gewekt. De hoofd- en voeteneinden, alsmede de zijpanelen van mijn bed zijn spontaan omgeklapt en ik lig op de grond. 

Ja, mijn mening over de Chinezen is veranderd. Zeker nu de kindjes van tegenwoordig in sommige gevallen een broertje of zusje mogen krijgen. Wellicht zou censuur op godsgruwelijk openbaar rochelen en spugen een idee zijn? En ja: we kunnen een week zonder social media! En: trui en gekochte winterjas laten we hier achter.