vientiane

vientiane

zaterdag 31 oktober 2015

Rode das

Wekenlang spookte het af en toe even door mijn hoofd. Die rare foto. Om er vervolgens ook wekenlang niet meer aan te denken.

Het goede nieuws is, dat ik -na ruim vijf weken "kwijt" - mijn paspoort terug heb. Door wiens handen het allemaal is gegaan, is mij volstrekt onduidelijk. Toen ik gisteren langs de balie in het ziekenhuis liep, maakte K een kirrend geluidje. Ondanks pogingen om hem iets Engels bij te brengen, blijft het bij giebelen en afkijken. Wat was dit een goed moment geweest om eens goed uit de verf te komen door te zeggen: here is your passport. Of iets dergelijks. Dat waren nog eens bonuspunten. Helaas.

In ieder geval zijn de poezehandjes van K de laatste in een langslepende procedure. Hij trekt een laatje open en overhandigt mijn paspoort. Ik ben te verbaasd om me af te vragen waarom MIJN paspoort in de la van de ziekenhuisreceptie ligt.

Toen ik in augustus in Laos aankwam, liet Auke zijn working permit en jaarvisa zien. Ik zei: "Waar komen deze pasfoto's vandaan?" Onze exemplaren uit Nederland zag ik in geen enkel document terug. Auke dacht dat ze met zo'n baliecameraatje op het vliegveld waren gemaakt. Ik antwoordde:"Maar je gaat mij toch niet vertellen dat je Amsterdam-Bangkok-Vientiane in pak met rode stropdas hebt gevlogen?" Nee, natuurlijk niet.

Toch bleef ik het raar vinden dat Auke op zijn permits een pak en das draagt. Dus af en toe spookte het weer even door mijn hoofd.

Tot het toevallig in een gesprek met A aan de orde kwam. A is Nederlander, maar woont al jaren in Laos. Nee, dat is gebruikelijk hier. De auroriteiten hebben het beeldrecht! Als je kop te donker is, maken ze 'm in een soort Photoshop wat lichter (statussymbool: hoe blanker hoe beter) en standaard gooien ze er een soort sjabloontje overheen. Dus vandaar dat pak met brede schouders en die rode das. Over Auke's kapsel nog maar even te zwijgen...  
Al met al is het een gedoe om hier aan de juiste papieren te komen om te blijven of nooit meer weg te mogen uit dit land. Laat staan binnen te komen. Ik moest drie weken geleden voor straf even naar Thailand om mijn 30dagenvisum te verlengen. Voor deze speciale dag kreeg ik mijn paspoort even terug. Een achterlijke actie die een halve dag kostte + $ 36,- en alleen dan zou de procedure van mijn jaarvisum worden hervat.  
Als ik bij K en de balie van het ziekenhuis mijn paspoort open, val ik bijna om van verbazing en lachen. De autoriteiten hebben me te grazen genomen. Ook ik heb een zwart colbert en mijn haar is gereduceerd tot een kort kapsel. Helaas ontbreekt de rode stropdas. Zou me goed hebben gestaan! En dat terwijl ik voor deze procedure 4 pasfoto's moest inleveren. Ik vraag me af waar deze dan voor worden gebruikt.
Auke zegt: "We zijn helemaal naar Laos gegaan voor een make over. Een ander betaalt daar een vermogen voor. Wij alleen een vliegticket en $ 36,-"
We hebben met velen regelmatig skypecontact, maar voor degenen die ons een poosje niet hebben gezien: zo zien we er nu uit voor de Laotiaanse wet. Auke keurig afgeslankt (integendeel) en met een veel te groot pak en ik met een dikke kop (integendeel) en dat pittige korte kapsel dat ik al jaren blief. De echte versie komt in december even naar Nederland. Check it out!

donderdag 29 oktober 2015

Frans

"Als we ons een weekje goed kwaad maken, hebben we het Frans zo weer onder de knie" zegt Auke terwijl we met Kieran aan de keukentafel zitten. In het kader van mijn hebberigheid naar de Italiaanse taal heb ik het Spaans en Frans even geparkeerd. Oftewel: vooral niet op ingaan, want het blokkeert nogal.

Vanwege een poosje Franse kolonisatie in het verleden, is in Vientiane de Franse taal niet vreemd. Op verschillende plekken in de stad word je er aan herinnerd. Onze kleine Kieran verstaat Frans. Dus dat is even weer zoeken. Soms.

Maar goed: we moeten ons aanpassen aan de cultuur van het land en datgene wat op ons afkomt. Gisteren was het nationale feestdag nummer 1 en vandaag nummer 2. Nummer 1 betekent einde vastentijd, dus iedereen mag na 3 maanden onthouding weer alcohol nuttigen. Ik hoef verder niet te omschrijven wat voor impact dit op de Laotianen heeft. 

In ieder geval had ik vanochtend andere sores. Kieran was veel eerder dan gepland wakker. Toen we na de laver-handelingen de uitdaging van de trap aangingen (wankelend lichaam op wankelende voetjes met teentjes en botjes die niet functioneren) ging de wekker op mijn Iphone af. Timing... Kieran reageerde: "Maman?" En ik zei, nee lieverd, mama slaapt aan de andere kant van de wereld. Het doet zo zeer bij ieder geluid te moeten zeggen dat het niet mama is.

Op nationale feestdag nummer 2 fietste ik vroeg naar huis terug. Het was een zware sessie. Kieran en ik kregen elkaar niet helemaal te pakken vanmorgen. Geef het manneke ongelijk. Overeenkomsten hebben ook altijd kleine lettertjes. Ik weet zoveel dingen niet: moet zijn beker links of rechts staan, mag er een strik in zijn slab, hoeveel melk in verhouding tot de cornflakes, wel of geen Old Mac Donalds had a farm en op welke toonhoogte... Daarvoor hoef je geen Frans te spreken.

Toen ik na een tocht van bijna een uur thuiskwam, zei ik tegen Auke dat ik zin had in een koud glas bier. Dat leek Auke op dit moment van de dag niet zo verstandig en daar had hij dan eindelijk weer een punt van gelijk. Daarentegen waren we wel nieuwsgierig naar de happening op nationale feestdag nummer 2: de boat races. Ons vertrouwde plastic-stoelen-plekje was totaal overwoekerd door feestkramen. Maar de sfeer was geweldig. En omdat je je moet aanpassen aan de cultuur, zaten we toch om half 11 al aan het bier. We konden er niet onderuit en de Laotianen, die bij elke slok proosten, bleven tegen ons aan klinken. Naast mij zat een oude monnik zonder tanden in zichzelf en tegen de roeiers in de rivier te praten, terwijl hij 6 eieren at, waarvan de inhoud dusdanig was ontwikkeld dat de pootjes er al aan zaten.  

Genietend van alles wat ik zag, dacht ik aan ons kleine Kiki die hier op dit moment helemaal zou flippen vanwege overkill aan kleuren, geluiden, bewegingen. En zijn mama zo mist. Tegen twaalven besloten we naar huis te gaan om even flink bij te slapen en te ontnuchteren, want vanavond moeten we er weer zijn voor onze kleine vriend. 

Helemaal fris en vol goede moed reden we 's middags weer naar de andere kant van de stad. We oefenden ondertussen ons Frans. Auke zei: "Het is wel bijzonder: toen ik zou oud was als ons knulletje, kreeg ik mijn eerste Franse lessen op school. Als het er zo vroeg al in zat, moet het er nu toch ook weer uit kunnen komen..."

dinsdag 27 oktober 2015

Mama?

"He, blijf van onze boom af!!" roept Auke als hij een jonge dame met rood schort ziet hakken in een van de bananenbomen. Ik zeg: "Niets hier is jouw boom en zo te zien heeft ze opdracht gekregen tot het vellen van." Met kordate bewegingen en in no time is onze boom met jonkies 'om'. Auke sputtert nog wat, terwijl ik mijn ogen uitwrijf. Ik ben weer thuis en heb even wat bijgeslapen.

Mijn nachtrust bestond uit wat geknapte uiltjes en een hazenslaapje. Tot ik om zeven uur een stemmetje hoorde. Uit voorzorg sliep ik met open deur en lampje aan, want het altijd even wennen in een ander huis. Toen ik vanochtend door de Maeban (hulp in de huishouding) van Kieran werd afgelost, kon ik weer naar huis. We (ik) zijn hier tussen 16.00 en 9.00 de volgende dag om te koken, wassen en de nacht door te brengen. 

Kieran is een fragiel en wiebelig mannetje van 10 met alles er op en er aan. Alleen zit alles niet goed. Of anders. We moeten hem helpen met lopen en drempeltjes, hij kan niet praten maar maakt echte en lieve geluidjes. Hij lacht. En hij heeft een speciale bal. En nog is Auke bang dat hij Kieran tijdens het spelen met die bal omver gooit. Dat is heel wel mogelijk. 

In schreeuwend contrast met deze kwetsbare momenten bereidt het centrum van Vientiane zich voor op de nationale feestdag: het einde van de boeddhistische vastentijd. We hebben de oevers van de Mekong de afgelopen weken zien veranderen in een dramatische chaos van herrie, rituele happenings, podia en ballonnen. Sinds dit weekend kunnen we daar een heel lunapark bij optellen. De markt is bijna 4 kilometer gegroeid.

Met deze nationale feestdag worden we geconfronteerd met iets typisch Laotiaans: omdat het zo is. We zijn gewaarschuwd: ieder jaar worden in deze week veel inbraken gepleegd omdat er een collectieve behoefte aan onnodig geld is. Iedereen moet feesten in die stomme botsauto's die er vroeger heus niet waren. En laten wij nu juist in deze week commitment zijn aangegaan helemaal aan de andere kant van de stad voor een meervoudig gehandicapt jongetje te zorgen.... Onze buren -met wie we het erf en het hek delen- zijn de hele week in Bangkok om de ellende hier te ontvluchten. De kluis die we nog nooit hebben gebruikt, krijgen we niet open dus ook niet dicht. Dus we raken enigszins zenuwachtig bij de gedachte dat ze het nu net op ons huis hebben gemunt. Niet dat er veel te halen valt (met de verstopplek van onze contanten verdienen we ooit nog een keer de originaliteitsprijs) maar ik moet er toch niet aan denken dat mijn grafische rechterhanden kwijt zijn. Een hele simpele oplossing: neem het mee naar het logeeradres. Jammer. We komen met de auto de stad niet door, omdat lukraak allerlei wegen en toegangen zijn geroadblockt. Dus we zijn aangewezen op de fiets. En zelfs dan is er geen doorkomen aan. In ieder geval fietst Auke iedere avond 12 km terug om op ons huis te passen, terwijl ik op Kieran pas.

Terug naar onze bananenboom. Vrouwtje in rode schort heeft haar oogst versleept naar een plekje in de schaduw. Met hetzelfde kapmes wordt onze bananenboom ontleed: de meterslange bladeren worden ontdaan van de nerven en in rechthoekige stukjes gesneden, de stam wordt gepeld en het hart in cilindrische schijven gezaagd. Ik zeg tegen Auke: "Volgens mij gaat ze er iets van maken." En ja: het worden een soort van bootjes die vanavond ritueel op de Mekong worden gezet. Ze probeert het met handen en voeten uit te leggen. Terwijl ze vakkundig de stukjes bananenblad origamiet en met spijkertjes vastzet.

Toen we vanmiddag naar het huis van ons kleine prinsje Kieran fietsten, kwamen we onderweg talloze kraampjes tegen waar dergelijke bootjes werden verkocht. Tsja, het had bij deze traditie kunnen blijven. Liever een bananenboom in onze tuin minder dan die Westerse ellende die niet in dit land hoort. Botsautootjes!

Ik zit hier nu weer in dat grote onbekende huis. Auke is net teruggefietst en we hebben vanavond samen gegeten, gebald, Kieran gebadderd en toegestopt. Zijn moeder is voor een congres op Madagascar. Ze zou om 7 uur proberen te skypen. Maar wat we ook probeerden: geen contact. Kieram keek steeds op de klok. "Mama?" Het ging ons door merg en been. Toen we na ruim een uur elkaar te pakken kregen, werkte de camerafunctie vanuit Madagascar niet. Kieran kon zijn moeder niet zien. 

Het viel ons zwaar om alles uit de kast te halen om zijn teleurstelling op te vangen. 

Tewijl Kieran waarschijnlijk slaapt, zit ik hier mijn verhaaltje te schrijven. Nog veel meer te vertellen, maar ook een beetje leeg. Auke is inmiddels thuis heeft volgens zijn woorden een godsgruwelijk drukke fietstocht terug gehad. 

Ik voeg even twee foto's bij en ga kijken of het kleine kwetsbare mannetje goed ligt. 






Verstuurd vanaf mijn iPad

vrijdag 23 oktober 2015

Bips

"Maar ik ga geen bips schoonmaken, hoor!" Auke kijkt me met die doordringende blik aan, die ik niet kan weigeren, danwel omzeilen.

Het was even nodig er tussen uit te piepen. Dus besloten we twee dagen naar Vang Vieng te gaan. En even geen ziekenhuis. Nieuwe energie. En even niks doen.

VV is een tussenstation op de weg naar Luang Prabang, maar daar is iets fout gegaan. Dat ging het al op de heenreis, want we werden verrast door een klapband. Niet zo verwonderlijk met die achterlijke achtpersoonsbak waarin je in de achterbak amper een fiets kwijt kunt. We hadden geluk, want ten tijde van de knal passeerden we een gammele brug, dus de snelheid was minimaal. 

En nu? 

Ver van de bewoonde wereld stopten we bij het eerste levende wezen in de berm. Hij had een schroevedraaier in zijn hand, dus dat gaf onze kantoorhandjes hoop. En ja, hij wist de klapper door de thuisbrenger te vervangen. In het Duits nog wel. (Veel Laotinanen hebben in voormalig DDR gewerkt) In VV konden we gelukkig een nieuwe achterband laten monteren.

Als we na deze ellende door het stadje lopen, zegt Auke: "Wat is hier nu verkeerd gegaan?" Ik antwoord dat hij ook hippie is geweest en dat op sommige plekken in de wereld de tijd stil staat. Hij ergert zich aan al die hangplekken, waar iedereen maar hangt op een matras en niks ligt te doen. En hij is inderdaad de enige toerist met sokken aan.... De rest loopt blootsvoets of op de uiteinden van hun rastaslierten. En leuk detail: al die hippies gaan tuben: in een binnenband achter een bootje de stroomversnelling achterna. Dan kunnen ze ineens wel vaart maken.

Desalniettemin besluiten we -genietend van een onaards bijzonder mooi uitzicht vanuit ons eenvoudige hotelletje- in te gaan op een noodkreet (expatcircuit) van een moeder die de komende week opvang voor haar gehandicapte zoon zoekt. 

Terug in Vientiane zijn we vanavond naar de betreffende moeder en zoon gefietst. En vanaf maandag wonen we voor een aantal dagen in een ander huis om met Kieram te voetballen en zijn schema's te volgen. Omdat sinds mijn kindertijd autisme een gediagnotiseerd verschijnsel in de familie is en ik hiermee opgegroeid ben, lijkt me Kieran geen probleem. 

Toen we terugfietsten, spraken we over het vertrouwen. Dat een moeder een zo mooi en kwetsbaar kind gewoon aan ons toevertrouwt. En terwijl ik het opschrijf, hoor ik Auke weer zeggen dat hij die bips niet gaat schoonmaken. Misschien had hij iets meer hippie moeten blijven.

Wordt vervolgd! 

Verstuurd vanaf mijn iPad

zaterdag 17 oktober 2015

Kratje


De oplettende lezers hebben ondertussen geconstateerd dat we goede vrienden zijn met Beerlao. Ik vrees echter dat ik er nog een relatie op ga nahouden: Hash (Hash House Hariers, running in the fields & bush) 

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik weinig affiniteit heb met sport en prestatiedrang. Ik verbaas me dan ook over mezelf dat ik vanmiddag genoot van een werkelijke jungletocht, waarbij we tot onze knieen door de stromende beekjes kletsten, ik een machette miste om het pad te effenen. Het hongert naar meer. Het voelt een beetje als verslavend: dingen boven je macht presteren en dat dan ook kunnen. Misschien beter dit dan Beerlao.

Mijn Nikes van wel bijna 8 euro zijn al bijna toe aan vervanging.

Auke heeft tijdens een vorige Hash een sympathieke Deen ontmoet. Hij bleek directeur productie te zijn bij .... Jaja. De oplettende lezers voelen het al aankomen: Beerlao! Hij zat midden in een cultuuromslag waarin de Europese eisen van Carlsberg (nu mede-eigenaar van Beerlao) geimplementeerd moeten worden in de Laotiaanse kwaliteitseisen. 

Dus zo waren wij gisteren blij verrast te zien hoe onze mannen en vrouwen van het ziekenhuis op professionele manier een hele dag First Aid Program gaven voor ruim 60 medewerkers van Beerlao. Voor een bedrijf waar het personeel op allerlei manieren wordt blootgesteld aan gevaar en risico's is, het van belang dat iedereen de basisprincipes kent van doordacht handelen in geval van accident.

Nog blijer verrast dat we een rondleiding kregen in deze walhalla. Vientiane is kneuterig en klein.  Het complex Beerlao is hughe! Betreffende directeur nam ons mee naar grotere hoogten en we zagen een hoeveelheid kratjes waar je hutten van kan bouwen voor zeker een miljoen vluchtelingen. De geur van gefermenteerde rijst en hop was wennen op de nuchtere maag.

Onze dokter Say gaf een goede presentatie. Hulde! Dat zijn de momenten dat je trots bent op je werknemers. Gezien het aantal berichten op Facebook was iedereen enthousiast.

Vanmiddag moest Auke onze biervoorraad in de koelkast aanvullen en dat doen we met behulp van het "winkeltje om de hoek" Kort sjouwen. Normaal gesproken kost een fles 10.000 kip. Auke heeft vanmiddag ontdekt dat 12 (omdat je de lege flesjes inlevert) flesjes omgerekend 8500 Kip kosten. En hij heeft het nu bedongen dat hij die 12 flesjes in een kratje naar ons hus mag torsen.

Dus we hebben zo'n felbegeerd kratje, waar we gisteren miljoenen van zagen. En we hebben heel veel tevreden mensen die iets hebben geleerd en iets hebben overgedragen. De juf spreekt....





Verstuurd vanaf mijn iPad

dinsdag 13 oktober 2015

Koud

"That's why I never do these things!" De 70+ American die naast mij holt, lacht me volgens mij gewoon uit. Op een tactische manier. Ik ben zojuist met kop en kont onderuitgegaan in de plassenellende omdat ik zonodig dacht dat ik nog steeds kon vErspringen. Ik zit dus van top tot teen onder de modder en ik denk dat we nog zeker 3 kilometer voor de boeg hebben.

Dit is HASH. Het lopen in het veld. En wat heeft het geregend! Het uitgezette pad is een oranje poel. Van rennen is nauwelijks sprake. Mijn prestratiedrang begint op te spelen en ik wil die oude knakkers met foute gympen wel even laten zien wat 'generatiekloof' is. Zij hebben een opgebouwde expat-conditie, ik heb mijn jeugdige spirit. Jammer dat ik dan zo op mijn bek ga. Ik compenseer het nog met de opmerking dat ik vroeger bij de sportdag een F haalde met vErspringen. Je denkt nog niet dat iemand dit heeft gehoord....

Toen we begonnen, zeiden we tegen elkaar: "It's freezing cold today, but an extremely good temperature for the HASH"
Dat was gisteren. Nu zitten we hier met onze vesten aan. Het is maar liefst 27 graden, en we hebben het koud!!

Na de HASH besloten we dat het een goed en slim idee was om een onverwachts bezoek aan het ziekenuis te brengen. Onder het mom van belangstelling. De staff had vandaag een check up met een instelling voor gehandicapten. 47 behandelingen. Het is goed om af en toe even te controleren of alles gaat zoals je het wilt.

Op het moment dat we in het ziekenhuis binnenstappen is het wel een beetje gek zoals we eruit zien. Een CEO met 2 x blonde aanhang op gympen die een oranje spoor nalaten op de propere vloer van het hospital. Auke had gelukkig zijn loafers  in de kofferbak gedumpt,  dus hij ziet er in zijn bespatte korte broek nog redelijk decent uit. De personele avondsamenstelling heeft zich op wonderbaarlijke wijze over het gebouw verdeeld, maar wij staan echt, echt nergens meer van te kijken.
 Intussen zijn we twee dagen verder, liggen onze renschoenen nog steeds te weken in het sop en ben ik helemaal vergeten om dit stukje af te maken. Bij gebrek aan een  pittig einde, waarschijnlijk. Dat heb ik nu wel. De temperatuur begint weer te stijgen! Ondanks dat zijn het wel weer dagen geweest met kippenvel. Maar niet omdat het koud was.

vrijdag 9 oktober 2015

Solliciteren

Het gros van de staf in het ziekehuis 'zit' op Facebook. En met een groot aantal ben ik bevriend. Uiteraard nieuwsgierigheid, maar daarmee krijg ik wel een beeld van de mensen. Het begrip intiem krijgt dan toch weer een andere dimensie. Ik rapporteer Auke altijd keurig wat me is opgevallen tijdens de Engelse lessen, wie kloten heeft en wie niet. Dat soort dingen. Maar Facebook geeft inderdaad wat meer beeld.

"My dear teacher, i need your help" kwam deze week via Messenger binnen. Of ik een sollicitatiebrief wilde verbeteren. Ze stuurde twee screendumps mee. Kloten als ik heb, ben ik naar beneden gegaan en heb ik deze uitgeprint, met rood gecorrigeerd, daar een foto van gemaakt en terug gemessengerd. Het was vooral een roep om aandacht. Ik hoorde echter vandaag dat ze haar ontslag heeft genomen. Pijnlijk. Dit zijn de mensen met kloten die we in het ziekenhuis juist willen houden.

Auke had het me al eens verteld, die onnozele sollicitatiebrieven. De structuur is als volgt:
Je vertelt wie je bent, waar je woont, hoe zwaar je bent, en hoe lang! Je vermeldt en passant even welke studie je hebt gedaan en al naar gelang de gezinssamenstelling ga je vervolgens benoemen wat je ouders, broers, zussen zoal uitspoken. Alle details komen boven tafel. Echter, dingen als kerncompetenties, ambities, verwachtingen, voorwaarden, persoonlijkheid blijven compleet buiten beeld. Dat is ook niet zo gek, want er worden geen vacatures gesteld en er zijn geen profielen. Neem het ze dan ook niet kwalijk. Een sollicitatiegesprek duurt maximaal 15 minuten en wordt vooral gevuld met de Excel-test. Wie 'm snapt mag eventueel blijven.

Laat ik nu eergisteren ook hebben gesolliciteerd! 

Ik probeer er alles aan te doen om onder die malle CEO-functie uit te komen (wetende dat velen er wat voor over hebben om die titel voor hun naam te mogen zetten) En met alleen Engelse lessen maken en geven, ga ik op een bepaald moment iets missen. Mijn collectie voor de expo is zo goed als finished. Dus ik ben ook even uitge-inspireerd.

Laat ik dan toevallig op datzelfde Facebook een oproep tegenkomen. Een internationaal bedrijf is op zoek naar een creatief iemand die redelijk Engels spreekt, Adobe Photoshop en Illustrator beheerst en mee wil denken over campagnes, advertorials, etc. 

Laat al het bovenstaande tot mijn kerncompetenties behoren. Ik heb geen sollicitaitebrief geschreven. Slechts een verwijzing naar mijn website en de mededeling dat ik 10 jaar in het grafisch beroepsonderwijs heb gewerkt als docent en in het wilde weg voor veel bedrijven, stichtingen en instanties 'dingetjes' heb gedaan. Ik denk dat ik geduchte tegenkandidaten heb, want ik moest vandaag met meer werk over de brug komen. Per mail uiteraard. 

Auke zegt: "Je bent overgekwalificeerd voor dit" en ik denk: "Auke, wie kijkt er altijd over je schouder mee voordat jij een sollicitatiebrief verstuurt?"


donderdag 8 oktober 2015

Verrekijker

 

Men zegt dat je op het hoogtepunt moet stoppen. Maar wat doe je op het dieptepunt?

 

Auke was in staat de handlugage te vullen en het eerste het beste ticket naar Nieuw Zeeland te boeken. Desnoods Hanoi. Ik zei: “Auke, ze hebben nog steeds mijn paspoort, dus we kunnen helemaal niet weg”

 

Ik vind het lastig dat ik -lopende het traject- geen gedetailleerde informatie kan verschaffen. Deze zou zo illustreren waar we continu tegen aanlopen/botsen/knallen in de Lao-cultuur.

 

Ja is meestal  nee. Dat weten we ondertussen. Vandaag hebben we geleerd dat nee ineens ook ja kan zijn. En bij alles probeer je te doorgronden wat de beweegredenenen zijn. Drijfveren kun je deze niet noemen. Tenzij je het woord erg letterlijk opvat en je allerlei Laotianen in de Mekong ziet drijven, omdat ze geen zin hebben om iets te doen of verantwoordelijkheid te nemen. Maar die beweegredenen…

 

Zo zijn we langzamerhand gewend aan het feit dat het normaal is om consequent de door Auke verschafte cijfers zodanig in het excelbestand aan te passen dat het lijkt alsof we winst hebben gemaakt. Iedere maand hetzelfde liedje en iedere maand een boze Auke. Hij vraagt mij: “Moet ik hem dan gaan slaan? Hij flikt het iedere keer weer en ik heb er handen vol werk aan om de boel weer te herstellen”. Van mij krijgt hij onmiddellijk groen licht, voor dat slaan. Maar van desbetreffend persoon krijgt hij slechts een onnozele glimlach. De beweegreden (ik noem het woord nog maar een keer nadrukkelijk) is dat je aan niemand slecht of negatief nieuws mag verkondigen. Dus dan gum je een beetje, en misschien knoei je per ongeluk wat… En tatatarataa, de wereld ziet er ineens weer zonnig uit.

 

My students are sunny! De Engelse lessen aan het personeel hebben we ondertussen opgehoogd naar 4 uur per week en verdeeld in high-level en low level. De kneusjesklas is voor de notoire afkijkers en schaapachtigen. Het is een kwestie van: van voren af weer beginnen. In de afgelopen weken werden meerdere malen mensen uit de les weggeroepen omdat er  patients waren. En die gaan altijd voor. Vandaag had ik voor K* een verrekijkertje meegenomen. Hij spiekt altijd met de dictee-oefeningen en ik had hem apart gezet. En iedere keer als ik hem ‘de beurt geef’ kijkt hij giechelend om zich heen. Toen hij nog steeds probeerde op afstand de antwoorden van zijn buurvrouw te spotten, vroeg ik: “Do you need glasses?” Nu de perfecte oplossing. Die verrekijker.


The high level students are lovely. They understand and like my jokes about Mr. Klaver.

 

Na mijn lessen moet ik altijd stoom afblazen. Auke vertelde dat hij een aantal managers wederom heeft geprobeerd uit te leggen dat we v o o r u i t  moeten kijken, anticiperen op ontwikkelingen. Dus ik zeg: “Dan ga ik nu even iemand pesten met die verrekijker. Het is een mooi symbool ter onderstreping van je betoog!”

 

U zult zich verbazen dat desbetreffend persoon mij bedankt voor het compliment. Ik heb helemaal geen compliment gemaakt. Maar hij dacht –terwijl ik als juf dacht dat ik hem iets bij kon brengen- dat ik zijn gisteren pikzwartgeverfde kapsel geslaagd vond. Hij dacht werkelijk dat ik daarom die verrekijker had meegenomen.

 

Klein detail: die enorme pikzwarte haardos was Auke ook al opgevallen vandaag. Auke is iets minder tactisch is zijn grapjes. Dus hij kreeg ‘ m meteen terug. Wanneer Auke z’n haar gaat verven…

 

 

 

 

 

zaterdag 3 oktober 2015

Achterband

En dan vergeet ik in het boodschappenlijstje van het vorige bericht een nieuwe binnenband te vermelden... Dat was even flink klotsen op het hobbelpad; wat is een velg dan ineens genadeloos! Ik kon bij Auke op de bagagedrager en dokter Jaap was zo galant om mijn onmisbare oranje bike aan de hand naar huis te fietsen.

Dokter Jaap is inmiddels goed in Nederland aangekomen en Auke is weer thuis. Op zaterdag proberen we indien mogelijk te particeren in de hash. Het doet enigszins anders vermoeden, maar het betreft hier een ritueel dat in 1938 in Maleisie onstond toen een expat bedacht dat je in het weekend wel wat gepresteerd moet hebben voor je aan het bier gaat. Intussen is het een worldwide club met zo de eigen rituelen en overal rennen op zaterdagmiddag expats in het veld om daarna dat felbegeerde bier te mogen drinken. Hier in Vientiane is hashing vooral een manier van netwerken, buffelen in de hitte en het daarna gezellig hebben.

Voor de hash van vanmiddag heb ik afgelopen week Nike's gekocht. Op de night market. Ik ben hier gekomen met allerlei hakkige schoenen voor allerlei officiele gelegenheden. Maar sportschoenen waren niet in mijn hoofd opgekomen. Dus dan koop je die hier voor omgerekend € 7,80. Ik denk niet echt dat ze echt zijn, maar dat doet er niet toe, want ik ben niet van plan om zoveel te hashen.

Gisteravond hadden we een etentje in het centrum met luitjes die Auke de vorige week bij de hash had ontmoet. Hartstikke leuk. Maar op de terugweg -op mijn nationale fiets met nieuwe achterband- kreeg ik ineens een gevoel van genoeg. Even geen zin om te socializen.

Te veel emoties de afgelopen week. Ons huis in Nieuwerkerk aan den IJssel verkocht, bijna onoverkomenlijke problemen in het ziekenhuis, het vertrek van dokter Jaap en de plotselinge verschijning van zeemeermin Louise (die intussen als nurse en marketingdeskundige een proeftijd meedraait) en de leerschool om deze cultuur te leren begrijpen...

Die achterband inclusief uurloon kostte € 3,30

En ik heb beloofd dat ik volgende week weer mee ga hashen. Op mijn nieuwe Nike's. En in plaats van te hashen heb ik vandaag mijn masterpiece afgemaakt.