Kleurrijk gezelschap

"Nou, díe rubberboot is schijnbaar wel goed aangekomen…" bromt mijn tafelgenoot, terwijl hij met een schuin oog kijkt naar een colonne Afrikanen; de heren keurig in glimmende pakken en de dames op hakken en splitten tot bijna navelhoogte. Vanwege de actuele handelsbetrekkingen zijn Kongo & Kameroen dit jaar ruim en rijk vertegenwoordigd op de verjaardagsparty.

Ik bevind me aan tafel met een internationaal gezelschap. Een echtpaar uit Dubai -ik ken ze van de vorige keer, wat Engelsen. Het stel tegenover me kan ik nog niet helemaal plaatsen. Dat gaan we onderzoeken. Ze zijn de 70 ruim gepasseerd, hij draagt bretels die de boel een beetje bij elkaar moeten houden en zij heeft een Italiaanse look, maar veel te grote handen en een veel te donkere stem. Na wat kruisverhoor blijkt hij een Franse Belg te zijn die al 57 jaar in Kongo woont. Verder laat 'ie er niet zoveel over los. "Nou, dan zal hij de kapitein van rubberboot wel zijn"  bromt mijn tafelgenoot, met een schuin oog naar rechts kijkend, waar de Afrikanen zich inmiddels volgens tafelschikking aan tafel schikken. Zijn vriendin met grote handen is inderdaad Italiaans en spreekt buiten haar moedertaal alleen Frans.

"En zij is een kerel", bromt mijn tafelgenoot na enige observaties. Dan kun je 70+ zijn, al 57 jaar in Kongo wonen, maar bretels en donkere stem ogen helemaal verliefd. Ze dansen alsof ze op eieren lopen, maar ze dansen. Mijn tafelgenoot weet zeker, dat zij iets groots tussen haar benen heeft hangen. Goed. De toon is gezet. Dit gaat een leuke avond worden!

De Afrikanen beginnen ondertussen goed op dreef te komen. Eentje roept steeds: Prosecco, prosecco!! Voorzichtig worden er wat colbertjes aan de stoelleuningen gehangen en beginnen de kale hoofden te glimmen. Terwijl ik denk dat ze aan het debatteren zijn over de illusionist -die van verscheurde kranten een duif tovert- blijkt dat ze gewoon een eigen feestje aan het bouwen zijn. Intussen loopt onze Belgische bretel in een traag en voorzichtig tempo met een oud model Ipad overal foto’s van te maken.

Dan verschijnt Miss Argentina met tsja, hoe noem je zulke borsten, gekleed in een zilveren minibikini, hoofdtooi en heel veel veren. Kameroen & Kongo aan de tafels naast ons beginnen te schreeuwen. Eentje ziet eruit alsof hij zeeziek uit de rubberboot is gesprongen. Argentina zwiept het publiek op door aan de tafels te komen dansen. Omdat ze met tooi en blokhakken zeker 3 meter hoog is, moet ze steeds zwaar door de knieën om onder de partytenten te komen. Onze Belgische Ipad zit er dicht bovenop om een en ander vast te leggen. Dichterbij kan bijna niet. Ik vraag mij af: als zijn vriendin iets groots tussen haar benen heeft hangen, moet het nu wel héél ruimschoots gecompenseerd worden.

Tussen de overvloedige menugangen snijdt de illusionist een paar keer zijn blonde assistente doormidden en covert de band op geheel eigen wijze Billy Jean. Onze zwarte vrienden, met wie we ondertussen al redelijk beginnen te verbroederen, hebben de dansvloer gevonden. Eentje strengelt zich helemaal om mij vast, de zeezieke. Het kost me nog moeite om hem weer van me af te pellen. Hij heeft blijkbaar iets te intensief naar de touwen-vastknoop-actie van de illusionist gekeken en gedacht: dat kan ik ook.

Als het feest een beetje tegen het einde begint te lopen, laten de bretel-Belg en zijn Italiaanse vriendin me vertwijfeld achter. We hebben geen antwoord gekregen op onze fantasieën. Argentina heeft zich van haar veren ontdaan en probeert iedereen nog een keer aan het dansen te krijgen. De zeezieke Kongolees is inmiddels op non-actief gelegd en ik wandel naar mijn gele fiets. Die staat daar nog behoorlijk op te vallen, tussen al die grote, zwarte bakken. De bewakers hebben er goed op gepast. Als ik thuiskom is het dusdanig laat dat Auke aan de andere kant van de wereld misschien al wel wakker is. Het lijkt me toch beter om nu niet te bellen...

Dat doe ik morgen wel, met de vraag: "En, hoe was jouw dag?"

Hij heeft iets gemist!

Voor wie wacht, komt alles steeds te laat

Auke vertelt me dat hij iets heeft ontdekt; in de Nederlandse ziekenhuizen is het een doodszonde.

En in gedachten zie ik hem ieder hoekje van http://www.laointernationalhospital.com/ inspecteren op alles wat pluist en niet pluist.

Wat pluist, zijn de kleine vooruitgangen: de wekelijkse managementvergaderingen. Het gaat met horten en stoten, maar het begint een klein beetje te lijken op iets naar aanleiding van een agenda. Hoofd- en bijzaak is een echter nog steeds een onbekende term. Een paar weken geleden werd er oeverloos gediscussieerd over Wattage. In de meeting kwam aan de orde dat er op de parkeerplaats van het ziekenhuis verlichting moest komen. Na twintig minuten (“Auke. Dat kap je toch meteen af” zeg ik dan – “Nee, dat heeft tijd nodig…”) hakte Auke de knoop door. Oftewel: we gaan het nu niet meer hebben over hoe sterk die verlichting moet zijn, maar we gaan over tot de orde van.

“Help jij me aan herinneren dat ik die overhemden morgen meeneem?” vraagt Auke me, terwijl ik in Casamaggiore zit. Ik adviseer hem ergens in huis een briefje neer te leggen. Hij hoeft er alleen maar op te schrijven: OVERHEMDEN.

De schoonmaaksters, die een paar keer per week komen, kunnen ineens niet meer strijken. Je moet het maar begrijpen of niet. Het alternatief is dat Auke zijn zelfgewassen overhemden meeneemt naar het ziekenhuis. En daar is uiteraard iemand die dat gaat doen.

Auke heeft iets bedacht. En dat bedenken komt voort uit een maandje observeren en cultuurslagen proberen te maken. Nu volgt een logisch schema, dat een even logisch gevolg is van een communistisch regime:

Auke + overhemden  >> eerst naar K*  >> K* belt via receptie om te vragen of S*  kan regelen of M* de overhemden komt halen op locatie kantoor Auke >> M* belt vervolgens receptie om te vragen of S* wil kijken of het mogelijk is om P* te mobiliseren die overhemden dan op te halen…       en dan nog een keer……

Auke daarentegen loopt in gezwinde pas door dat ziekenhuis op zoek naar  L*. En die overhemden, met knaapjes en al, heeft hij elegant over zijn rechterarm gezwiept.

“Ik doe dan ook niet meer dat buigen, hoor!” vertelt hij met een stem waarin ik overwinning bespeur. De rechtstreekse benadering werkt blijkbaar toch. Ze zijn er al een beetje aan gewend. Hij heeft leuk contact met L*, die in lichtelijke shock reageert als Auke daar met zijn overhemden aankomt.

Tsja, voor wie wacht, komt alles steeds te laat. Auke is een man met weinig geduld, maar o o o wat heeft hij zich al moeten opvreten de laatste weken…

En niet pluis: hij ontdekte medewerkers van het ziekenhuis de koelkast voor de medicijnen gebruikten voor het parkeren van hun eigen voedsel. Sindsdien inspecteert hij iedere dag die koelkast. Ze hebben het begrepen. Dat wel. Als je er maar bovenop zit, iedere dag.

Ondertussen heb ik deze week in verschillende contexten The Lau geciteerd. Ja, ik krijg hier natuurlijk ook allerlei vragen van mensen. Het is ook wel een beetje gek: Auke daar, ik hier. Maar: voor wie wacht, komt alles steeds te laat.

(* initialen zijn gefingeerd)

Summertime

…and the livin’is easy

Ik weet zo goed en zo snel niet waar ik mijn kippenvellen moet verbergen. Het is rond het middaguur en de temperatuur loopt aardig op in Vernazzano. Zat ik een paar minuten al met diezelfde kippenvellen, omdat 9 kleinkinderen spontaan een close harmony-koor vormden en prachtige medleys met zoveel overgave zongen, ben ik nu helemaal koud.

Genevieve zingt Summertime. Dank aan Gershwin en de velen die het de afgelopen decennia coverden; bij Genevieve komt het uit haar tenen alsof ze het uit haar mouw schudt.  En even spontaan als bij de 9 kleinkinderen van de Amerikaanse familie, met wie ik net een aantal uren intensief heb samengewerkt.

“Hoe ging het?” vraagt Auke als ik hem vanavond eindelijk te pakken krijg. Tsja, welke superlatieven kun je dan gebruiken? Hij heeft een geweldige zonsondergang aan de Mekong achter de rug. Ik misschien een nog mooiere alba, in de ruimste zin van het woord. En dat hij met die appels op de markt weer is genaaid, interesseert me nu even niet.

Via Tripadvisor had ik een serieuze opdracht te pakken en Auke weet met zijn ogen dicht mijn inspanningen vooraf. En kent mijn passie om anderen te inspireren. Uiteraard tot in de puntjes voorbereid, reed ik vanochtend met wat assistenten richting Vernazzano, een half uurtje rijden vanaf Casamaggiore.

Amerikaanse oma wordt deze week 75 en oma had –toen ze 70 werd- bedacht  dat  ze haar 75^e verjaardag met de hele familie in Italië wilde vieren. Ik heb al maanden contact met de familie, omdat ze een programma op maat wilden. Voor de familie is dit een bijzondere week en er moet iets speciaals komen. Achteraf voel ik me vereerd dat ik daar invulling aan heb mogen geven.

Al weken ben ik in de weer mijn zelfgemaakte inkten van puur natuurlijke ingrediënten. Ik koesterde ze iedere dag op mijn achterbalkon door ze te voeden met heilig weiwater (opgeloste gelatine) en af en toe een druppeltje suikerwater, wijn of limo. En iedere dag het indikken in de gaten houden, Agnes! De middagzon is verraderlijk, want sommige inkten werden te stroperig. 

Vandaag vonden de inkten letterlijk een waanzinnige bestemming middels de zelfgemaakte bamboepennen. Het vloeide er als vanzelfsprekend uit. Vijftien familieleden (kleine opmerking vooraf uit de mailwisselingen : “You wil love our family, Agnes! We are all teachers!” Waarbij ik ondertussen durf te zeggen dat ik zelf wel bepaal wie ik love. En met teachers heb ik het na zoveel jaren onderwijservaring  soms ook een beetje gehad…) gingen serieus, zo serieus aan de slag… Wat hebben ze geweldig getekend!

Het uiteindelijk resultaat was bedoeld als cadeau voor oma. Ze heeft er zelf aan meegewerkt! En wat was ik me  toch een partijtje trots op die Amerikanen. En het woord ‘amazing’ is eigenlijk nauwelijks gevallen. Er bestaan inderdaad ook gewoon oprechte Yanks. Echt!

En toen werd er gezongen. Neefjes en nichtjes die miles away van elkaar wonen (de hele familie heeft zich verspreid over de hele VS) zingen met overtuiging medleys alsof ze iedere week een close harmony-repetitie in de kerk achter de rug hebben.

Daarna zingt Genevieve (ze is de dochter van een bijzondere familie in Casamaggiore en zingt professioneel. Ik was vorige  week uitgenodigd om bij ze te eten en ik  vertelde over de workshop, en daarna was het bijna logisch om haar te vragen mij te assisteren) Summertime. Wow. How easy kan living soms zijn. 

Ook mijn gasten had ik meegenomen. Ik waardeer mensen die nieuwsgierig zijn naar andere levens. Dat heeft in ieder geval mooie foto’s opgeleverd. De foto van oma in actie is van Gerard. En die voeg ik toe. 

Met als voetnoot dat mijn visie op Amerikanen en onderwijs vandaag weer een positieve dimensie heeft gekregen.

Thuiskomen

Het zal ze verbazen. Mijn gasten die vandaag in Casamaggiore zijn aangekomen.

Ze zijn er voor de tweede keer en vorig jaar was er een dusdanige klik dat ze meteen besloten om het volgende jaar terug te komen. Ik heb de hele avond zitten plagen dat ik nog een blogje moet schrijven.

En hier zit ik in mijn bikini en handdoek om 22.44 uur achter het beeldscherm. Dat hadden ze niet verwacht.

Het welkomstaperatief liep ietsjes uit. Maar het was van dusdanig niveau dat iedereen er blij van werd. Blij van emotie. Het is fijn om dingen te delen als je elkaar op afstand begrijpt. En als je elkaar 1 keer per jaar intensief ziet en beleeft, is dat waardevol.

Ik plaag de hele avond over ieder heikel onderwerp dat een blogje waard is. En –na schrikkende ogen- zeg ik steeds: “Grapje”’

En dan zit je in je bikini achter dat beeldscherm, ondertussen 22.49 uur en besef ik me dat grapjes heel waardevol kunnen zijn. Schrijven ook. Ik was echt ontroerd toen ze vertelden dat ze mijn verhalen op het blog op afstand altijd volgden. Met name mijn verhaal op 1 juni. (Weet ik veel wie het allemaal lezen). Ik heb uitgelegd dat schrijven een escape is en dat het uiteindelijk niet uitmaakt wie het leest. Het klinkt als een vrij egoïstische gedachte, maar mijn bedoelde bijwerking is dat ik mensen ook een soort steun en begrip wil geven. En dat blijkt dus te werken.

Mijn gasten vallen nu wel een beetje door en in de mand: we zeiden net heel stoer dat we nog even gingen zwemmen. Uiteindelijk heb ik in mijn eentje 14 baantjes in het donker gezwommen. Maar ik heb de toezegging dat ze morgen met me meegaan naar de kerkdienst hiernaast. Ja, om onze alcoholische zonden te overpeinzen, maar vooral omdat ik de pastoor weer zover moet krijgen dat ik de sleutel van de kerk krijg. Ik heb het gebouw in augustus nodig voor het dorpsfeest. En aangezien hij maar een paar keer per jaar optreedt, is dit mijn kans.

Dus morgen naar de kerk. Man een man, woord een woord. Van de vrouwen weet ik het nog niet zo. Maar ik ben er  bij!

Buona notte

Bankzaken, deel 2

Tijdens het doden van de tijd raak ik gebiologeerd door zijn slanke handen en vingers.  En hoe meer ik er naar kijk, hoe onwaarschijnlijker ze lijken en doen. Temeer omdat hij die slanke vingertjes als een bezetene op het toetsenbord ramt. Het bankfiliaal Monte dei Paschi di Siena, locatie Castiglone del Lago rammelt op haar fundamenten (maar dat deed het al een poosje) en de wekelijkse woensdagmarkt in de straat rammelt mee.

Hij is van mijn  leeftijd, ziet er niet aantrekkelijk uit. Dus ik vraag me af welke agressie in deze man woedt om zo heftig dat toetsenbord te verkrachten. Ik schat in dat de knop  ‘Enter’ het binnenkort begeeft.

Auke vertelde deze week over de financiën en betalingen in Laos; wat een ellende, want alles moet contant. Zelfs als je tankt (Auke beschikt sinds maandag over een eigen auto. Ik moest het merk vergeten, want het was geen Nissan. Maar wel iets Japans)

Nou, dat verschilt niet zoveel van Italië, want daar wil men het liefst ook alles contant… Zeker nu de Grieken al hun sokken aan het vullen zijn en de grens wel heel dichtbij komt.

Die onaantrekkelijke meneer met zijn smalle vingertjes van filiaal Monte dei Paschi di Siena verwerkt onze IMU. Ik ga daar niemand mee vermoeien, maar de IMU is een halfjaarlijkse  belastingverplichting die ook ieder half jaar verandert. Zelfs de Italianen begrijpen niet hoe het nu precies zit. In NL krijg je blauwe enveloppen die je duidelijk dicteren  wat je moet betalen. Overmaken. In Italië moet je iemand vinden die het te betalen bedrag voor je uitrekent. En als je even niet oplet, is de houdbaarheidsdatum verstreken en heb je een fikse boete  aan je kont. We weten inmiddels dat de IMU rond half juni en half december betaald moet worden. Omdat ik er in die periodes altijd ben, lukt dat meestal wel. De makelaar die ons destijds het huis heeft verkocht, begint iedere keer weer te zuchten als hij mij of Auke ziet. Want hij weet wat hem te doen staat. En ik heb altijd het idee dat hij er geen zin in heeft. Hoe ieder half jaar de berekeningen tot stand komen, is ons nog altijd een raadsel, maar bij sommige dingen moet je gewoon neerleggen. Deze keer is het probleem wel erg groot, want ik vraag hem of wij alvast voor het hele jaar kunnen betalen. De kans is erg groot dat we dit jaar in december niet in Italië zijn. Ik leg hem de situatie uit. Onmogelijk, want in december zijn de tarieven waarschijnlijk weer anders. Maar hij gaat de gemeente bellen om te kijken wat hij kan doen. 

Uiteindelijk krijg ik na 9 dagen langskomen in dat lila kantoortje, mailen en bellen de betreffende documenten en kan ik naar de bank om te betalen. Het bedrag is deze keer dusdanig hoog, dat het waarschijnlijk inderdaad voor het hele jaar is.

En daar sta ik dan. Loketje. Tegenover die onaantrekkelijke man, die -het kan niet anders- denkt dat hij achter een bakelieten typemachine zit. Waar ik zelf in een minuut een internetbetaling kan doen, kost deze transactie 25 minuten. De hamersessie op het toetsenbord wordt met evenveel geweld vervolgd door een stempelactie. In gedachten zie ik achter me op de markt een marktkraam in elkaar donderen. Er worden wat A5-jes in een matrixprinter geduwd en ik moet 6 keer een handtekening zetten. 

Maar dan gaat het genadeloos mis. I documenti carbonara moeten aan elkaar vast worden geniet. En juist zijn de nietjes op. Ik schiet iets te hard in de lach. Was het een schouwspel met veel te veel overbodig papier, de voorstelling eindigt ineens met een leeg nietapparaat. Iets beschaamd kijk ik achterom naar de rij wachtenden die inmiddels groeit. Mijn bankvriend is gelukkig heel behendig in het vullen der nietmachines. Ik schat in dat dit een handeling is die een paar keer per dag zijn werkzaamheden onderbreekt. 

Als hij na die ellenlange 25 minuten de afschriften onder het loketje schuift, geef ik hem spontaan een applaus. De mensen in de rij kijken verbaasd. 

Het genot

 Italië: van het wonen naast een kerk.

De eerste twee keren dat we samen naar Vientiane gingen, huurden we kamer 3 in Lani’s Guesthouse. Auke had na de eerste keer te hebben gelogeerd aldaar even inspectiebezoek aan de kamers gedaan (terwijl de dames schoonmaakten) en kwam tot de conclusie: kamer 3 is perfect: een eigen balkonnetje, een tafeltje waar ik lekker kan tekenen. En zo deden we dat. Het was een genot.  Ons eigen grote balkon in Vientiane is nog een grotere genot, maar vooralsnog ben ik er niet.

Wat het meest indruk op mij maakte in Lani’s Guesthouse: iedere ochtend om 5.30 en 10.50 uur de trommelsessies bij de tegenoverliggende tempel. Klanken met tegelijkertijd toekomst en verleden. Historie en hoop. Maar zo doordringend dat de ruiten in Lani´s Guesthouse er iedere ochtend van trilden. Ik zei tegen Auke: “Als we hier tijdelijk gaan wonen, dan alsjeblieft bij een Wat (tempel) Dat is gelukt, alleen de Wat is te ver weg om de ramen te doen trillen.

Hier in Casamaggiore is er de kerk, naast me. Er wordt zelden gekerkt –speciale missen- maar ik probeer er altijd bij te zijn. Al was het maar omdat ik in 2013 een kerkelijke onderscheiding heb ontvangen.

Het aanbouwtje van de kerk wordt verhuurd aan een musicus, Emanuele. Hij geeft muzieklessen  op ongezette tijden. Soms vroeg in de ochtend, soms laat in de avond. Zoals nu.  Ik geniet van de jazzy sound, Auke er had er echt moeten zijn; hij zou helemaal uit zijn dak gaan en dansen op het balkon

Ik herinner me 4 jaar geleden. We wisten inmiddels dat we een muzikale buurman hadden. We koesterden ieder moment van muzikaal genot. Tot we –het zal ongetwijfeld laat zijn geweest op het balkon- zulke hysterische geluiden hoorden. Auke, die destijds bij een psychiatrisch centrum baasje was, zei: “Dit klinkt niet goed”                Nu ik de mensen ken, weet ik dat het wel goed was. Ieder op zijn/haar tijd

I'm locked

We parkeren onszelf meteen in een soort vanzelfsprekende houding van uiterst collectief sneu zijn. Oftewel medelijden. Ik met Auke en hij met zichzelf. Voor mij is het half 12 in de ochtend en Auke zit al diep in de namiddag als we elkaar skypen.

“Ik had al lang met een pistool dat slot doormidden geschoten” reageert mijn buurman in Italië als ik het verhaal vertel. Hij heeft makkelijk praten. Want hij heeft juist in een van zijn opslagcontainers (in het kader van een opruimactie voor een plaatselijke rommelmarkt) een cadeau gekregen antiek pistool uit Saudi-Arabië teruggevonden. Ik zeg: “In ons prachtig gehuurde huis in Vientiane wonen geen pistolen, laat staan schroevendraaiers of ander gereedschap”

Terwijl ik in gedachten en verbeelding Auke daar op ons heerlijke overdekte balkon in Vientiane  zie zitten, heb ik als ultieme daad van collectieve sneuheid maar 1 gedachte: ik rij NU naar Aeroporto Roma Fiumicino, neem een kettingzaag mee en zorg dat ik zo snel mogelijk in Laos ben. Helaas zal ik met die kettingzaag in mijn handbagage geen vliegtuig mogen betreden (laat staan met dat mooie pistool van mijn overbuurman, dat wel voor iets heroïsch zou zorgen in het o zo vredige Laos) En realiseer ik me dat- tegen de tijd dat ik eindelijk in Vientiane ben geland- Auke hopelijk al bevrijd is.

“Nou ja, dus dan zit ik nu maar aan een biertje op een redelijk nuchtere maag” vertelt Auke. Het wijnglas met geel  zonder schuim houdt hij even voor de camera.

En gisteren had hij nog zoveel plannen: morgen een eerste vrije zondag! Hij had een aantal fietsroutes langs de Mekong uitgestippeld, had ergens een zaakje ontdekt waar ze lekkere salades verkochten en had bedacht dat hij eindelijk Pha That Luang wilde bezoeken. “Ik hoop dat ik een klein beetje kan uitslapen, maar dan stap ik vroeg op de fiets” Ik hoor het hem nog zeggen.

Het tegenovergestelde is helaas waar. Toen Auke vanochtend zijn verse broodje om de hoek wilde halen, was het hek ‘anders’ op slot. Gewoonweg: hij kon het terrein niet af. Onze buren gebruiken altijd een nepfoefje met dat slot. En dat nepfoefje kennen we. Echter: vandaag hadden ze het hek ECHT op slot gedaan omdat ze een dagje naar Thailand moesten en ze gingen er vanuit dat ze Auke een sleutel hadden gegeven…

Het is echt sneu, want van zijn hele programma kwam vandaag niets terecht. Hij heeft zich gevoed met 2 banaantjes en een stuk ananas en een dan uiteindelijk een troostbiertje aan het eind van de middag, vurig hopend dat de buren alsjeblieft zo snel mogelijk terugkwamen.

Gelukkig arriveerden ze om half 8 plaatselijke tijd. Auke’s rammelende kantoormaagje schreeuwde ondertussen om eten. Met het schaamrood tot op de enkels; hoe ze toch Auke een verkeerde sleutel van het hek hebben kunnen geven.   Ik zeg: “Waarom heb je niet altijd iets van crackers of iets dergelijks voor dit soort situaties?”

Uiteindelijk fietste de bevrijde Auke rond achten naar een van onze favoriete lokale restaurantjes in het centrum om zich daar te goed te doen aan alles wat hij moest ontberen vandaag. Ik krijg  hem na afloop nog digitaal te pakken. “Over opsluiten gesproken” zegt hij.  Hij vertelt dat in het betreffende restaurant om 20.25 uur alle Duitse gasten van een gezelschap zich aandienden. Ze waren waarschijnlijk om 20.30 uur besteld (het was duidelijk een gezelschap) Maar we waarderen altijd de Duitse Punktlichkeit. Auke omschrijft zijn observaties. Het klopt; als je alleen bent zie je veel meer. Het ging hier om een gezelschap van ‘alleenreizenden’ met als doel iets van relatie aan de trip over te houden. Auke heeft echter geen enkele chemie tussen welke alleenreizende kunnen ontdekken en vraagt zich terecht af wanneer je het meest opgesloten zit?

Op je prachtige overdekte terras in gedwongen quarantaine of wanneer je locked bent in een gezelschapsreis, waarin je geen meter klik hebt met je medereizigers.

Ik spring dan ook een gat in de lucht als ik een mailtje met de geboekte vluchten Air France (Bangkok-Rome) en KLM (iets ingewikkelder) krijg. Hij KOMT!! De dag in afzondering heeft in ieder geval teweeg gebracht dat Auke tot een ander soort bezinning is gekomen en in juli ruim 2 weken naar Italië komt. Welkom alleenreizende!!BACI

"Wat mij betreft hoeft de Mekong niet altijd bezongen te worden"

...zegt Auke als we elkaar skypen. Hij heeft een nieuwe spot ontdekt. We zijn er al verschillende keren langsgefietst, maar de hitte weerhield ons om af te dalen. Helemaal beneden in de rivier ligt een soort pannenkoekschip, en de BeerLao-vlaggen wapperen uitnodigend.

Auke is de uitdaging gisteren aangegaan en ik schat zo in dat ze er een nieuwe vaste klant bij hebben. Bovenop de kade bewaakt iemand de scooters van de  bezoekers, maar Auke’s  fiets was blijkbaar niet de moeite om een bonnetje voor uit te geven. Hij zegt dat hij me mist. Hij weet zeker dat ik net zoveel van dit plekje ga genieten zoals hij dat doet. Hij is er nu voor de tweede keer en het uitzicht is fantastisch. Ik hoef weinig op te roepen om het te zien en te voelen. Terwijl we skypen, vraagt Auke: hoor je al die beesten? Ja, die hoor ik. Even ben ik weer terug in die gekke, maar vertrouwde andere kant van de wereld.

Trots laat ik Auke 24 kersen zien. Ik denk dat onze kersenboom in de tuin van Casamaggiore er al zeker 30 jaar staat, maar dit seizoen is er voor het eerst voorzichtige oogst.

Auke vertelt dat hij op het betreffende schip heerlijk een biertje heeft gedronken, maar dat dat zingen wat hem betreft niet zo hoeft. Overal aan de Mekong huurt iedere respectabele tent een zangeres in. En soms vergalt dat behoorlijk de sereniteit. En de rust die de Mekong tegen zonsondergang ademt. Ik voel precies wat hij bedoelt.

Dat biertje heeft hij verdiend. Deze week bleek dat er ineens  heel veel haken & ogen en apen & beren om de hoek kwamen kijken bij het financieringstraject. Auke is er niet blij mee. Maar we zijn ondertussen gewend dat we wekelijks onze plannen en planning bijstellen, dus nu ook.  “Misschien moeten de Chinezen de boel toch maar overnemen” overpeinst hij.

De afgelopen week heeft  het ziekenhuis in ieder weer een ARBO-missie voltooid. Het Mobile Centre is met een vrachtwagen wederom 300 kilometers zuidwaarts afgedaald om de arbeiders van een waterkrachtcentrale te checken op allerlei ellende. Volgens Auke was  het een karavaan  van truck+mobile car+diverse autootjes met medewerkers die ter plekke  sliepen in een schuur. Als de karavaan na 4 dagen terug is gekeerd, wordt er een halve dagtaak  besteed aan de rekening. Deze moet persoonlijk overhandigd worden (in drievoud, inclusief carbon) en de klus wordt waarschijnlijk pas over twee maanden uitbetaald. Maar goed: er gebeurt wat.

Tsja, bij gebeurt er ook vanalles, maar dat is van weinig interessant kaliber. Mijn zelfgemaakte inkten zijn vandaag niet lekker ingedroogd omdat de zon niet scheen en ik heb steeds vloekende ruzie met de stofzuiger in het zwembad die zich ineens vacuüm vastzuigt aan de bodem. Fatsoenlijk zuigen is er niet meer bij. Grof geweld en spierballen wel.

Morgen komen de dames van het ziekenhuis bij Auke de boel stofzuigen. En niet te vergeten: zijn overhemden strijken. En morgen is er weer een nieuwe dag. In het licht van wat er allemaal gaat gebeuren met LAH…

Misschien moet je er wat zeep ofzo doorheen doen

Met het tijdverschil Laos-Casamaggiore blijft het passen en meten. Feitelijk kunnen we elkaar alleen fatsoenlijk bereiken als we beiden ‘thuis’ zijn.  Italië kent onverwachte verrassingen, Laos des te meer. Dus het is steeds weer even afwachten of je elkaar op het gewenste moment ook daadwerkelijk te pakken krijgt.

Auke heeft –na zijn eerste officiële werkdag- een wijntje verdiend, vindt hij. Gisteren heeft hij ergens zo’n 3 liter karton gescoord, waarvan je afvraagt of het 6, 7 of 8 jaar tussen de luiers en de eieren heeft gestaan. Het stof staat er in ieder geval op. Ik hoop van ganser harte dat ’t hem gaat smaken.  

Hij vertelt over het noodweer en de lokale overstroming van gisteravond. De inmiddels bij velen bekende buurvrouw-zonder-onderbroek- stond vanochtend tot haar enkels in de drek om met haar handen keutels te verzamelen uit het ondergelopen gedeelte van haar achterhuis. Omdat er door de wind weer een golfplaat was weggewaaid, kon Auke alles waarnemen.

Ik vertel over de voorbereidingen van een mega-workshop aan een grote club Amerikanen. Ik was vandaag ter plekke om de accommodatie, de omgeving, het uitzicht en de faciliteiten te checken en daarop het programma af te stemmen. Iedereen zegt: Amerikanen willen besodemieterd worden.  Ik ben niet van het besodemieteren, maar dit keer gaat het ze lukken.  In het contract staat dat we in ieder geval iets met walnoteninkt gaan doen. Bij aankomst hier in mijn atelier bleek de voorraad te zijn ingedroogd… Dus werk ik me drie slagen in de rondte met gekookte uienschillen (koperkleur) en spinazie (Umbrisch groen) om het gemis van de walnoteninkt te compenseren.  En niet het minste: die walnoteninkt wordt vervangen door mijn Laos-experiment: dikke koffie die ik dagelijks ga bijvoeren met sigarettenas en restjes bier voor de smeerbaarheid. Trots vertel ik Auke dat ik waarschijnlijk hoge groene-eco-ogen ga scoren met al die gerecyclede puur-natuur-inkten en dat de Amerikanen dat waarschijnlijk helemaal AMAZING vinden. Hij merkt echter op dat diezelfde Amerikanen helemaal furieus worden bij de geur van een sigaret. Dat hebben we ondertussen al meerdere malen ondervonden als ik in Cortona op het terras een sigaretje opstak. Ook al zitten ze drie terrassen verder: ze beginnen gewoon te schreeuwen. Oja…

Misschien moet je er een luchtje door heen mengen, zegt Auke. Een beetje zeep, of parfum.

Ik neem het in overweging.

Auke vertelt dat hij straks op de fiets naar Jamil Zahid gaat, onze aftakelende Pakistano met werkelijk een fantastische keuken. In een jaar tijd is hij hard achteruit gegaan. Zijn Facebookaccount is inmiddels opgeheven (terwijl dat werkelijk een inspirerende was!) Jamil praat steeds slechter en zijn vrouw neemt alle honneurs  waar.  Voor wie ooit naar Vientiane gaat en het restaurant bestaat nog: laat je verrassen. Je vindt het niet, als je het niet weet. En als je het gevonden hebt, twijfel je ernstig of je een stoel wilt nemen, maar des te groter is die verrassing als je uitgegeten bent.

Ik zit ondertussen tegen lunchtijd (en heel in de verte heb ik trek in patat speciaal), dus ik vertel Auke over de pranzo van gisteren, waarvoor ik uitgenodigd was en waarvoor ik i dolci  mocht bereiden. Over de explosies in de keuken, mijn geringe scheikundige kennis en hoe ik het toch nog –met creativiteit!- heb weten te redden. Auke vraagt: je hebt de keuken toch al wel schoongemaakt?

Nee, er moet iemand met een hogedrukspuit komen, reageer ik. Ondertussen staan de spinazies en uienschillen te pruttelen voor mijn inkt en beginnen alle chocoladespetters van de gisteren ontplofte dolci weer spontaan te smelten.

Ik heb er een tekeningetje van gemaakt, Auke, zeg ik. Van de pranzo gisteren. Spreekt boekdelen.

Terwijl Auke waarschijnlijk onder het genot van de gerepareerde airco in Vientiane de slaap probeert te vatten, wordt Casamaggiore geteisterd door een felle storm. In een kwartier staat het voorste deel van het huis blank, idem een deel van mijn atelier, ren ik met handdoeken in de weer om te dweilen, probeer ik alles wat los en vast zit te redden (we hadden gisteravond al een voorproefje: parasol helemaal kapot, stoelen overal weggewaaid) Ik schrik als er ook nog hagelstenen uit de lucht komen. Door het heen en weer rennen van voren naar achteren, ram ik mezelf door de pas geplaatste hordeur... Kapot. En de leverancier had en nog wel zo aardig van die vogeltjes op geplakt...

Maar ik hoef gelukkig geen keutels te grabben.

Buona notte!

Ik vraag Auke of hij het gek vindt als ik het opschrijf. Hij antwoordt: integendeel.

Vandaag 1 juni zijn we officieel uitgeschreven uit Zuidplas, is Auke druk in de weer met de laatste voorbereidingen voor zijn definitieve vertrek eind deze week naar Laos, heb ik in Italië een succesvolle opening van een bijzondere expositie achter de rug.

Vandaag 1 juni haalde Auke een aangetekende brief, die hij zaterdag wegens afwezigheid miste. Hij was er al vroeg bij, vanwege een druk programma vandaag. Nog vroeger haalde je de poste restante op het postkantoor. Hij moest echter naar het ‘Oude Dorp’ zoals de historische kern van Nieuwerkerk aan den IJssel wordt genoemd, om de enveloppe bij de sigarettenbalie van de supermarkt  in handen te krijgen. Waarschijnlijk zijn laatste ritje naar het Oude Dorp. Het logo op de enveloppe schudde hem genadeloos wakker.

Uiteindelijk is er één reden waarom we op 1 juni aan de vooravond van een nieuw leven staan. Sommigen noemen het een avontuur, anderen een uitdaging.

Wij hebben geleerd en verwerkt en zien het als enige manier om door te gaan met het leven en de zingeving. De post was afkomstig van het ziekenhuis Oost-Limburg te Genk. En de inhoud haalt me helemaal overhoop. Auke belt me om me de klinische mededeling te vertellen. En hoe we er mee om moeten gaan.

De hele dag flitsen verdrongen beelden tussen de Umbrische cypressen, voel ik dingen die ik jaren niet heb willen voelen. Komen er even klinische emoties naar boven. Hoor ik plezant Vlaamse stemmen vragen of ge de beenkes omhoog wilt doen. En nog steeds hoor ik het automatisme en de verveling als één van de hulpzusters me uit de wachtkamer haalt. “Het volgende vrouwke mag komen” Ik voelde me een koe in deze tijden, een gemanipuleerd hormonenmonster met uiers die nooit gezoogd zouden worden. Met vele lotgenoten zaten we apathisch te wachten tot we aan de beurt waren om onze beenkes omhoog te doen. Na zoveel mislukte pogingen wist ik dat het einde in zicht was. En na zoveel mislukte pogingen ben je zo goed al gynaecologisch specialist en weet je precies dat de embryootjes de gewenste grootte niet hebben gehaald. Exit life.

Tijdens het leeghalen van ons huis op de Rijskade kwam ik ze tegen: de A4-tjes van ziekenhuis Oost-Limburg te Genk. Per dag werden de millimeters en de spiegels met de hand ingevuld in schema’s die met potlood en liniaal gemaakt leken. En dit confronteerde me na jaren weer met neergaande lijn. Als je in een opruim-mood zit, moet alles uiteindelijk weg. Zo zie ik mezelf staan met het mapje met ‘groeiresultaten’ en is dit mapje  tussen de andere oud-papier-zaken beland, die ik met Anthon in de achtertuin heb verbrand.

Anthon is mijn neefje, 14 jaar ondertussen.

Als oudste dochter in het gezin heb ik altijd gedacht dat het mij ten eer zou vallen om mijn lieve ouders het eerste kleinkind te geven. Ik herinner me dat mijn broer me belde om te zeggen dat hij en zijn vriendin langs wilden komen, omdat ze iets met ons wilden bespreken. Wetende dat het pijnlijk zou zijn. Vanaf zijn geboorte heb ik met Anthon een bijzondere band. Ergens is hij het kind dat niet van mij mocht zijn. We zijn allebei even erg, en daarom verdragen we elkaar zo goed.  Ik herken alle associatieve en creatieve gedachtenlijnen in dit kind. En ik ben blij dat hij er is. In mijn diepste dieptepunt werd hij geboren.  En we worden samen volwassen.

In 2011 hadden Auke en ik de zorg over een Mexicaanse ‘pleegdochter’. Ze woonde drie maanden bij ons op de Rijskade en onze onbekende wereld van het ouderschap kreeg meteen een juiste plek. Marifer, met wie we nog steeds contact hebben, noemde Auke haar vader (met haar eigen vader had ze nauwelijks contact) en het zelfportret dat ze in Nederland maakte, hangt hier in Italië. Toen Marifer bij ons woonde, was er bij mij een opening om visueel gestalte te geven aan mijn verdriet. Dit resulteerde in een aantal kinderportretten, dat velen in de ogen hebben mogen kijken. Zowel in Nederland als in het buitenland.

“Denk er over na” zegt Auke, nadat hij me over de brief uit Genk heeft verteld.

Feitelijk hebben we niet veel te kiezen. Ik zit hier in Italië, en hij vertrekt over een paar dagen naar de nieuwe wereld Laos. Ik kom eind augustus naar Vientiane

Binnenkort verloopt de datum van iets wat misschien iets had kunnen worden.  Het gaat over de ingevroren zaadjes van Auke die per 20 juni een bestemming moeten krijgen.

We hebben het erover. Er zijn drie opties.

“Auke, ik word 47. Dat heeft geen zin. Het kan niet meer. We hebben in ons leven andere keuzes gemaakt" 

De tweede optie is dat we Auke’s zaadjes beschikbaar  stellen aan lotgenoten, die ook zo vurig een kindje willen. Daartoe moeten we echter voor 20 juni persoonlijk tekenen in Genk.  Ik ben in Italië en Auke vertrekt vrijdag naar Vientiane. Dus deze tweede optie is helaas logistiek geen optie. Maar wat is logistiek. Mag ik er nog even over nadenken. Ik raak in de war.

Als we niets van ons laten horen, verdwijnen volgens ondergetekende van de brief  van ziekenhuis Oost-Limburg te Genk de diepvriesjes na 20 juni.

In een bak? In een schoenendoos (zoals mijn neef Anthon zijn overleden poezen begroef) In de gootsteen? Ik wil het niet weten. Maar we weten het niet.

Ik hoor Auke’s twijfelende stem, als hij zegt: denk er nog maar even over na.

Dit is een bericht dat zoveel en tegelijkertijd niets te maken heeft met ons vertrek naar Laos, maar wie het begrijpt, begrijpt het.