En op deze memorabele ochtend wandelen wij op ons gemak, doch ietwat bibberig - gehuld in de enige warme vestjes die we bij ons hebben, over elkaar aangetrokken -richting het vliegveld Vientiane Wattay Airport. Met slechts twee rugzakjes zit het tempo er goed in en dat is nodig: we moeten onszelf opwarmen.
Een paar dagen later. Ondertussen zijn we in Yangon, de voormalige hoofdstad van het voormalige Birma. En ook hier kijken de mensen angstig om zich heen om te spieden uit welke hoek de kou komt. Ik zie mutsen, capuchons. Maar wat het meest opvalt in het straatbeeld is het ontbreken van fietsen/brommers en het feit dat de sturen van de auto's rechts zijn geplaatst, terwijl er rechts wordt gereden. Bijzonder gevalletje politiestaat. Het zal als oud Britse kolonie ooit anders zijn geweest. Maar nu is het zo. We weten wat de geschiedenis met dit land heeft gedaan.
Yangon (Rangoon voor de oudere lezers) is een fantastische stad om de cultuur van het land te leren kennen. We zijn het absoluut niet eens met de adviezen van Lonely Planet. Er wordt gesuggereerd dat je het in twee dagen wel hebt gehad. Mooi niet. We slenteren uren door de smalle straatjes downtown, waar we ons laten onderdompelen in een kleurrijke mix van etniciteiten, kleuren en geuren. We reizen voor omgerekend € 0,18 per persoon met de trein rondom de stad; een schommelende rit van 3 uur en 39 stations, veel spontane contacten met medereizigers en bijzondere uitzichten op het echte leven van Myanmar.
De Shwedagon Pagode is even slikken: ik heb noch de Taj Mahal noch de Borobudur 'in het echt' gezien. Dit is voor mij een hoogtepunt. Het is de combinatie van een vorm van vanzelfsprekendheid, ultieme schoonheid zonder kitsch en de natuurlijke religieuze beleving van de Birmanen die we daar treffen. Even stilte.
Auke loopt op eieren, want hij was even vergeten dat korte broek niet is toegestaan. De verplicht te kopen rok aldaar werd vakkundig om Auke's middel geknoopt en daar mocht hij dan mee rondlopen.
Vandaag worden we weer helemaal met onze eigen benen op de grond gezet. Auke met lange broek en ik met lange rok. Er zijn soms wat impressies voor nodig om daar te komen. Na een bezoek aan het nationale museum, besluiten we de ferry naar de overkant te nemen. Nog nasuizend van de overweldigende indruk die het museum en de historie van het land op ons achterlieten, zijn we deelgenoot van een blijkbaar dagelijks ritueel. Veel geschreeuw en getoeter van iedereen die naar Dalah moet. Er worden tonnen aan vracht, levende kippen en etenswaren versleept. Het is een tochtje van 20 minuten, maar het geeft de beschouwer minimaal een etmaal schrijverij. Het is niet de eerste keer deze dagen dat we worden aangekeken. Toeristen zijn hier nauwelijks, dus je bent een opvallende verschijning. De Birmanen zijn echter ontzettend vriendelijk en overal krijgen we een glimlach, een hand of een spontaan hallo. Zo ook op de veerboot.
Aan de overkant is het weer even slikken. Dalah is een buitenwijk van Yangon en dit is het echte leven van Myanmar anno 2016: armoede. We lopen wat rond in het township, kletsen wat met mensen, maar tegelijkertijd realiseren we ons heel pijnlijk dat Azië zoveel gezichten heeft. En de regen dreigt. Donkere wolken. Wat is er aan de hand met het weer, en met dit land?
En tenslotte moet ik Lonely Planet en de overige reisverslaggevers wederom corrigeren. Helaas botsten we vandaag tegen een KFC. Volgens de reisgidsen is Yangon nog vrij van fastfoodketens. Jammergenoeg moeten wij dit ontkennen. Met andere woorden: wie nog een redelijk oorspronkelijk land wil bezoeken, wacht niet te lang. De authenticiteit van Yangon is er. Nog. En neem een vest of trui mee, want het kan hier koud zijn!
