Wat doet de kip tegenwoordig?

Af en toe ben ik een beetje murw van alle emoties. De cultuurverschillen tekenen zich soms zo scherp af, dat je afvraagt of het zin heeft om door te gaan. Maar dat gaan we lekker wel doen. 

Met een stom boodschapje doen, ben ik blij. Het geeft me even rust in mijn hoofd.

We kregen vanavond weer een zodanige lering Lao culture, dat er tranen druppelden. We moeten bijvoorbeeld begrijpen en aanvoelen dat de Lao zich in het ziekenhuis laten opnemen als er thuis stront aan de knikker is of als er een scheiding in de lucht hangt. Een paar dagen in quarantaine en optimaal verzorgd te worden door nurses is een privilege. En als de dokter zegt dat je ziek bent, ben je ziek. Ook al ben je het niet. Maar juist het feit dat we dit kunnen bespreken, maakt me emotioneel. Het is zo'n andere wereld.

Ik fietste vanmiddag terug via de weg langs de Mekong (o wat fietste ik langzaam en o wat was het vochtig) na het boodschappen doen. We hebben sinds kort Jiffy. Een supermarktketen die ineens uit de grauwe grond is geschoten. Ik heb al twee filialen gespot. In Jiffy blijf ik altijd minstens een kwartier. Het is er zo heerlijk koel binnen! En als je de koelkast opent voor de yoghurtjes, waan je je helemaal in de hemel. En buiten krijg je zo'n harde klap voor je kop!

Op het hobbelpad langs de Mekong met mijn boodschapjes in mijn korfje, bedacht ik me weer eens hoe weinig je nodig hebt. Om gelukkig te zijn. Met de converter kwam ik tot het volgende

- 1 plakje knalgele lichtgevende rubberkaas, in folie verpakt  € 0,27 
- 1 yoghurtje 10 cl, verschillende smaken  € 0,52
- 1 liter vruchtensap met heel veel vita!  € 1,70
-  0,75 liter bocht a la 40% € 0,92
-  pakje sigaretten 19 stuks € 0,56
-  1 kam bananen € 1,15 
-  3 aardappelen en 2 uien  € 0,90

Ter info: KIP (LAK = LAO KIP) is hier de munteenheid. 10.000 KIP is ongeveer € 1,14 op dit moment. Dus dat doet de KIP tegenwoordig.

Vanavond fietsten we dezelfde route terug na een hele intensieve, maar waardevolle sessie met de eigenaar van het ziekehuis. Om de cultuur in dit land te begrijpen is het niet genoeg er een poosje te zijn. Doordringen is een kunst. Het vraagt veel van een empathisch vermogen dat ons vreemd is. Als je als westere arts ooit de eed van H. hebt afgezworen, is het moeilijk een patient -langer dan nodig is- in quarantaine te houden. Maar wat zijn we weer wijzer geworden. 

Gelukkig kwamen we het strompelende vrouwtje tegen, dat iedere dag broodachtige dingetjes probeert te verkopen. Tien stroopsandwiches uit haar mandje voor € 0,90. Ik blij en zij blij. Ik kan ze ook hiertegenover kopen, maar zij heeft mijn sympathie, omdat ze aan het eind van de dag zeker 5 kilometer loopt om haar waren te slijten.

Morgen vroeg op: dokter Jaap gaat terug naar naar Nederland. We hebben heel veel waardevolle emoties gedeeld en gevoeld. 

De eieren van de eierboer, die tevens onze banden oppompt, zijn gekookt en Jaap krijgt een paar van die stroopsandwiches van me mee. Maar eigenlijk is hij onmisbaar nu. In het proces waarin hij het personeel tot grote dingen heeft gebracht. Hulde aan Jaap

Wordt vervolgd


Verstuurd vanaf mijn iPad

Babyschoentjes van een zeemeermin

Of: sprookjes bestaan
Of: we geloven niet in toeval

Tijdens ons rituele biertje aan de Mekong -dat feitelijk geen urgente noodzaak heeft als evaluatiemoment, want het is zondag en we hebben een rustdag- spoelt een jonge zeemeermin aan. We hebben al vaak naar het snelstromende water zitten turen in de hoop een vin van een verdwaalde Iriwaddy-dolfijn te ontwaren. Dit is werkelijk van een andere orde.

Als een prinses zonder erwt is ze uit een van de hoofdstukken van Anderssen gezwommen en loopt ze langs ons terrasje alsof je in de wereld niet kunt verdwalen. Ze zit er al een poosje als Auke zegt: "het zou me niets verbazen als ze in de gezondheidszorg zit" Ik stel voor om het haar te vragen, want ze is blond en spreekt dus waarschijnlijk Engels. Auke houdt niet van dit soort opdrachten, bovendien staat Jaap al in de startblokken om haar te benaderen.

"Dus het ziekenhuis staat nog in de babyschoentjes?" Auke is verrast over deze opmerking en prijst onze zeemeermin over haar scherpe waarnemingsvermogen. Hij legt uit dat de uitdrukking eigenlijk in de kinderschoenen staat, maar dat het helemaal klopt wat ze zegt. Ze is Zweeds maar spreekt zeer goed Nederlands, en dan mag je er een paar jaar naast zitten.

Ondanks een rustdag stond alles in het teken van gesprekken over het ziekenhuis. Hoe gaan we om met saneringen van personeel. Anderhalf uur later zitten we in het centrum van Vientiane in een restaurant, samen met deze zeemeermin. We hebben haar min of meer ontvoerd. En we hopen dat ze de uitdaging aan wil gaan om een blik op het ziekenhuis te werpen en aan te geven of ze het ziet zitten om voor een onbepaalde tijd de taak van dokter Jaap over te nemen. Voor zover mogelijk, want dokter Jaap is inmiddels onmisbaar. Zeemeermin is bij toeval in Vientiane aangespoeld en heeft vooralsnog geen duidelijke bestemmingen en een open ticket.

Omdat ze lopend aan kwam zwemmen en wij samen drie fietsen hebben, besluit Auke dat zij bij hem op de bagagedrager mag. Ze zegt: "Ik doe het op z'n Zweeds, want zo heb ik dat geleerd" met haar linkerbeen aan de ene kant en het rechter aan de andere kant. Weg mythe zeemeermin. Dokter Jaap zegt, terwijl we achter ze aan fietsen: "Je moet er wat voor over hebben om goed personeel in het ziekenhuis binnen te halen..." 

Morgen gaat ze mee naar het ziekenhuis om die blik te werpen en we hopen dat dit gunstig uitpakt. Wordt vervolgd

Hard and soul, heart and Seoul*

Hard and soul, heart and Seoul*

* Seoul spreek je uit als Soul. Dat wisten we niet. Wat weten we eigenlijk wel van Seoul? Eh, Olympische Spelen. En dat de leverancier van de software van het immer kapotte rontgenapparaat van het ziekenhuis hier te vinden is. Maar dat is een feit van totaal ondergeschikt belang voor onze aanwezigheid in deze miljoenenstad. 

Azie kent vele gezichten. Waar Vientiane een boerendorpje is dat in stroomvertraging aan de Mekong kabbelt, is Seoul een uiterst effectieve en gestroomlijnde mega-metropool waar alles klopt. In Vientiane klopt niets. Dus we zitten even in een cultuurshock. Hoewel het slechts 5 uur vliegen is, wanen we ons bijna op een andere planeet. Een planeet waar alles georganiseerd is met kleuterpictogrammen en speelgoedtekens in felle snoepkleurtjes. Waar per dag zich 22 miljoen mensen verplaatsen is het metronetwerk momenteel ruim 500 km lang.  In Vientiane rijdt op gezette tijden een aantal door Japan gedoneerde pendelbussen op en neer. Oftewel: hoe een land zich in een aantal decennia heeft weten te ontwikkelen of niet.

De bevolking is een smeltkroes van verschillende etnischen. Dat weten we niet, maar dat denken we gezien de enorme varieteit aan gezichten. Auke zegt: "Vroeger dacht ik dat alle Aziaten op elkaar leken." Maar dat is niet meer zo. Tijdens de vele metroritten die we maken, blijven we ons verbazen over de gemeleerdheid van de bevolking. Maar vooral over hun uiterst vriendelijke en hoffelijke houding. Als blank en blond/ondertussen bijna grijs (dat als een soort epidemie in het ziekenhuis heerst; al Auke's mannelijke collega's van middelbare leeftijd verven hun haar pikzwart en vergeten hun wenkbrauwen) vallen we op. Westerse toeristen zijn hier nauwelijks. Dus als de Koreanen ons zien stuntelen bij de onbegrijpelijke tekens (die overigens vaak in het Engels zijn vertaald, maar ook vaak niet) schieten ze meteen te hulp. Ongevraagd en heel plezierig.

Voor ons als tijdelijke-niets-verdieners is de levensstandaard hoog. Ja, je kan deze economie natuurlijk ook niet vergelijken met Laos, waar je voor minder dan 5 euro met z'n tweeen goed kunt eten. In feite loopt alles hier voor op Nederland en Europa. In de metro's zien we bijna iedereen met fragiele antennetjes op hun smartphones, zodat ze nog meer buitenaardse info kunnen ontvangen. Maar o wat zijn de mensen hier allemaal vriendelijk en gedisciplineerd. Roken op straat is niet overal verboden, maar waar het waarschijnlijk mag, laat ik het wel uit mijn hoofd. Uit respect voor de spiksplinterschone straten en de bevolking.

Ondanks de massaliteit, de enorme afstanden en contrasten, grootheden en abstracties kunnen we concluderen: Seoul heeft een soul. Er is bezieling. Deze komt vooral naar boven in de gesprekken die we met de mensen hebben over hun geschiedenis: de tweedeling is in al haar facetten dagelijks aanwezig en is alleen te voelen als je er bent. Maar vooral zichtbaar in de moderne beeldende kunst. Aziaten zijn over het algemeen nog niet zo ontwikkeld in hun emoties. Maar door deze te vertalen naar kunst hebben ze een grote slag gemaakt. Dat wisten we nog niet.

mijn impressie:

Dierenleed en mensenleed

'Misschien moet je een een lange rij koekjes naar buiten leggen'

Ik dacht dat ze van mij waren, de goede ideeen. Maar dokter Jaap heeft ze ook.

De hagedissen/gekko's die mij in de keuken voortdurend hartkloppingen bezorgen, zijn veranderd in kleine krokodillen. Ik meen ze 's nachts te horen.

Daarom slapen we het liefst met de airco aan. De geluiden overdag voorspellen niet veel goeds. Zo'n permanente zoemer kalmeert bovendien iedere gemoedstoestand.

Omdat door allerlei communicatieproblemen de chauffeurs mij vandaag niet hebben opgehaald voor de Engelse lessen (toen ze eindelijk zover waren, zei Auke: "Nu hoeft het niet meer") had ik de gelegenheid om de geluiden te determineren. Onze buren hebben een aap als huisdier. Die zit in een hok van 1x 1 x 1 meter. En er zijn aan de andere kant drie krolse katten, waarvan wit en grijs continue op elkaar zitten en andere witte toekijkt. Als je niet beter zou weten, vraag je je af of er iets wordt geslacht dan wel verkracht.

En ondertussen moet er veel elektrisch ontladen worden. Dokter Jaap inventariseert welk basis-instrumentarium nodig is en Auke blaast zijn stoom af door vaak een koude douche te nemen. Terwijl Jaap in de catalogus van medische apparatuur en instrumenten een voorhoofdsthermometer tegenkomt, zijn we ontroerd door de pro-actieve actie van een van de verpleegsters in het ziekehuis. Na getemperatuurd te hebben met de elektrische thermometer, sloeg ze deze een paar keer heftig naar beneden. Zoals mijn moeder dat vroeger deed met de kwik-versie. Volgens Auke was dat om de statische lading er uit te slaan. Zo heeft iedereen zijn of haar spanningen.

Vanochtend bij het ontbijt vroeg Jaap of wij de nachtelijke escapades van de krolse katten hadden gehoord. Ze deden het op de golfplaten, en vervolgens ploften ze naar beneden en daarna werd het stil. Nee, ik denk dat toen net de airco aanstond. En bedachten we een snood plan om die aap uit zijn hok te bevrijden.

Ik vraag of iedereen even met me mee wil denken, omdat we met zijn allen inventief en creatief zijn. Ik heb heb ook wat ontlading nodig. Die krokodillen. En hoe ik die uit de keuken krijg. Het antwoord is unaniem. Niet. Ze zijn er om de insecten in huis op te vreten. En ik heb me daar maar bij neer te leggen. 

De suggestie van Jaap om een rij koekjes vanuit de keuken naar buiten te leggen, spreekt me aan. Alleen vraag me af wat voor ander ongein we daarmee naar binnen halen. Voor ik het weet ligt er een aap in ons bed (die kunnen onder een klamboe kruipen, want het zijn net mensen) en hebben we in een van keukenkastjes straks een nest jonge poezen.

Helaas geen bitterballen

Ik zeg: "Heren, jullie debatteren nog maar een eind weg over de financien, maar ik ga alvast naar huis." Het is een klein stukje lopen vanaf Kong View naar ons huis. Dit restaurant is een soort iconisch baken in onze ontwikkelingen. Hier werd afgetast, hier werden piketpalen geslagen, hier laaiden hevige emoties hoog. Hoger dan de zelfgemaakte vliegers van de kindjes, die zich steevast bij de rivier bevinden.

De mooiste route is langs de Mekong. Maar het heeft vannacht stevig geregend en het is donker. Dus ik loop in mijn eentje langs de tempel terug naar de bewoonde wereld. Ook hier een modderpad en plassen.

Een schril contrast met gisteravond. We waren geinviteerd, jawel een sjieke bijeenkomst waar de Nederlandse ambassadeur van Thailand kennis wilde maken met de Nederlandse ondernemers in Vientiane. Yes, eindelijk mag ik mijn cocktailoutfit aan. In het gezelschap van zeer bevlogen en aimabele Dutchies lieten we de steeds bijschenkende obers hun gang gaan. Zo, deze wijntjes smaakten wel heel er goed! We hadden ons de hele dag al in parate staat van opwinding gebracht bij de gedachte aan bitterballen. Helaas, die zaten niet in de handbagage van de ambassadeur. Ter info: Laos heeft geen Nederlandse ambassade, dus iedereen is blij met diplomatieke belangstelling uit ons vaderland.

De feestvierende families op weg naar huis zojuist hebben ook belangstelling. Als ik muziek en ritme hoor, ga ik dansen. En als ik feestvierende families zie dansen, doe ik helemaal mee. Dus zo zie ik mezelf aan overkant van het familiefeestje in het donker, met mijn slippers in het water meedansen. In een mum schieten uit alle naburige golfplaten lachende gezichten naar buiten, worden er smartphones op me gericht en word ik op het geimproviseerde Karaoke-terras onthaald. Weigeren heeft geen zin. Ik dans een aantal keren met de oudste man in het gezelschap, die de Spaanse danspassen goede onder de knie heeft. Verder bestaat de familie  uit onderfinieerbare, maar vreselijk lieve mensen. Ik denk dat mijn glas 5 keer van eigenaar is gewisseld en 5 keer is bijgeschonken.

Of ik wil zingen. Ik zeg uiteraard ja, maar ik gebaar dat die malle geluidsinstallatie uit moet. Ik doe het graag zelf, zonder die Aziatische muziek. En dat lukt. Terwijl ik hoop dat mijn mannen bij Kong View mij horen galmen (uiteraard Pride van U2*) verzamelt het modderstraatje zich rondom het etablissement. Ik weet niet of ze het echt kunnen waarderen, omdat onze westerse muziek wel heel erg afwijkt... maar ik krijg applaus en gejoel.

De ambassadeur had het gisteravond over cultuurverschillen. Als je als blonde vrouw met gekke danspasjes spontaan in een Laotiaanse familie opgenomen wordt, denk ik dat het wel goed zit met de integratie. 

(* ik lees net dan Bono van U2 in Ziggo Dome een Groninger uit het publiek heeft gehaald om mee te spelen, gitaar. Pride & Proud)

Verstuurd vanaf mijn iPad

Wennen

Ondanks dat ik me voel ingeburgerd, is het soms lastig om je te conformeren. Aanpassen is een rekbaar begrip. Mijn elasticiteit is groot. Echter, deze dingen wennen nooit:
- beesten in huis: laat niets eetbaars op het aanrecht of de bar liggen, want de gekko's, lizzards en kikkers zijn overal. Ook op het aanrecht. Dus ik schrik iedere keer als ik naar de keuken loop. Ze zijn banger voor mij en vluchten in een van de kieren die de boomhut rijk is.
- slapen onder een klamboe
- de luchtvochtigheid
- traagheid en onlogica: 1 stap vooruit, 2 of 3 achteruit. Over het laatste kan ik een boek schrijven. Andere keer.

De voordelen van deze ontberingen:
- ik overwin mijn beesten-trauma. Vroeger moest tijdens onze jaarlijkse zomervakantie in Drenthe het open dak van de grote Datsun Laurel dicht, omdat ik bang was dat de honden naar binnen zouden springen. Het wordt me nu nog verweten. De huishonden hier in Vientiane  liggen vredig bij de deur van mijn atelier
-  die klamboe zorgt er vooral voor dat die gekko's en lizzards niet in ons bed vallen.
-  luchtvochtigheid: heerlijk, ik krijg iedere dag spontaan krullen. Iedere dag!
- ...... wordt vervolgd.

Waar ik wel aan wen. In Nederland drink ik nauwelijks bier. Eigenlijk nooit. Tenzij het moet. Hier hebben we weinig keus. Maar vanochtend bedacht ik me dat het bier me intens de oren uit komt. Ondanks dat we na het provocerende ondergoed-incident gewoon terug mogen komen bij onze plastic stoeltjes aan de Mekong (ik heb met het slachtoffer in gebaren en mimiek gecommuniceerd, uiteraard wijzend op Jaap) stel ik voor om ons evaluatie-ritueel te verplaatsen naar een andere plek.

Bovendien hebben we iets te vieren, maar ik mag geen namen noemen. 

Dus we traktreren onszelf op een glas wijn. Bij Joseph, in de stad. Het is happy hour, en o wat zijn we happy! En o wat smaakt dat wijntje lekker. Niet te langzaam drinken, anders wordt 'ie warm! Hier moet ik niet te veel aan gaan wennen... Dus morgen maar weer een biertje met een zonsondergang.

Verstuurd vanaf mijn iPad

Een droom die uitkomt

...dat je het als kunstenaar zo ver schopt dat je Aziaten in dienst kunt nemen die jouw schetsen inkleuren. 

Een aantal personeelsleden in het ziekenhuis reageert af en toe wat nieuwsgierig als Auke en Jaap tijdig vertrekken. Gezien de hopeloze verkeerstoestand in de stad is het raadzaam ruim voor de spits huiswaarts te keren. Auke zegt: "Je ziet ze bijna hardop denken wat we gaan doen, maar echt vragen durven ze niet." 

Sinds gisteren leef ik hier nu met drie mannen onder 1 dak. Ons gezelschap heeft een jonkie gekregen. Dit kind hebben we hier wel vaker onder onze hoede gehad, maar sinds zijn komst gisteren ziet het er met de afspraken en financien weer een stuk rooskleuriger uit. 

Ondertussen bereid ik mijn Engelse lessen voor. Om printerinkt uit te sparen (we zijn met z'n allen zo low-budget-mogelijk bezig) had ik het volgende bedacht:

Als ik de 30 lesbrieven nu in zwart-wit uitprint, zet ik de mannen vanavond aan het kleuren. 

Dokter Jaap is vanmiddag door een hond gebeten. Volgens zijn zeggen eigen schuld, want het beest wilde op zijn commando niet gaan zitten. Nu had de wortelnoten Honda uit de eind 80-er jaren -de auto waar je 8 overbodigen in kan vervoeren- vandaag een lekke band. Aangezien alledrie de heren weinig geduld hebben, besloten ze met de ambulance naar huis te rijden.  Daar hebben we nu wel even profijt van, want de pleisters op Jaap's bijtwonden laten los vanwege het vocht in de lucht en in de ambulance liggen rollen verband.

Ondanks zijn zere arm mekkert Jaap het minst. Auke zit meteen weer in zijn kindertijd en woelt zijn Montessori-trauma's omhoog. En Gert-Jan heeft er notabene wel aardigheid in: 30 x 3 vakjes inkleuren. 

Ik wil morgen in de Engelse les de kleuren van vorige week repeaten. O, als Boualoy de moed maar niet opgeeft. En intussen zitten mijn onderdanen de vakjes in te kleuren met potloden!

En hebben ze morgen een goed excuus. Als er eventueel gevraagd wordt waarom ze zo vroeg met de ambulance naar huis moesten. Ik zal de les in ieder geval beginnen met onderstaande foto.... Voor mij jammer dat het geen Aziaten zijn die mijn kleurwerk doen; deze mannen zijn minder goed te temmen.

...weer die onderbroeken.

Er hangt veel vocht in de lucht. Maar nog nooit heb ik zo snel een gezicht in onweer zien veranderen. 

We bevinden ons in ons dagelijks ritueel. Gisteren concludeerden we dat dit toch wel een van de meest vreedzame plekjes in de wereld is: een paar plastic stoelen aan de Mekong, iedere dag spelende kindjes aan de oever, wat woon-werkverkeer dat op brommertjes de kuilen in het pad probeert te ontwijken. En een Beerlao om de dag te evalueren. Sinds ik er ben moeten we die fles met z'n drietjes delen. De schitterende zonsondergangen maken alles goed.

Auke en dokter Jaap hebben weer een intensieve werkweek achter de rug. Wederom eentje vol verrassingen, die soms als een tropische regenbui neerstortten. Zo was er de doos met medisch instrumentarium, die iemand ergens verstopt had met de gedachte: als niemand weet dat we het hebben, slijt het ook niet. En zo was er het probleem van de sheets: terwijl Auke aan het begin van het teamoverleg dacht dat het over de excel- bestanden ging, bleek de hoofdzuster al een kwartier te oreren over de niet passende ziekenhuisonderlakens die we voor onze komende loge hadden besteld. 

Nou, dan mag je op vrijdag eind van de middag wel even genieten van dit eenvoudige, maar waardevolle ritueeltje aan de rivier. De fietsrit erheen wordt per dag erbarmelijker: door de hevige regenval is het onverharde pad als een acne-gezicht* met venijnige kuilen. 

Tijdens de evaluatie merkt Auke op dat bij de Lao-meisjes en -dames nooit BH-bandjes of strings of ander ondergebroekte zichtbaar zijn. Terwijl ze doorgaans strakgekleed zijn. Dit lijkt ook voor dokter Jaap een dankbaar gespreksonderwerp. Cupmaten worden gedegradeerd tot AA en AAA. Jaap zegt: 'Ik ga het gewoon vragen" Dus als hij het biertje betaalt, smoest hij met de cheffin incasseren. Waar de Laotianen te pas en te onpas altijd  blijven lachen, trekt ze vervolgens een schrikbarend boos gezicht en blijkbaar heeft iedereen meteen in de gaten waar het over gaat. Overal afkeurende blikken. Het is duidelijk: Jaap hoeft hiet niet meer terug te komen. Jammer van ons dagelijks ritueel... Ik besluit om even wat uitleg te geven. Actie. Dit vreedzame plekje mag niet het begin van een oorlog worden. Ik wijs op afdruipende Jaap en zeg: "Doctor!"  Alsof dat nog iets kan goedmaken...

Ik heb een haat-liefdeverhouding met BH's, maar als we terugfietsen over de hobbels, kuilen en plassen op het nauwelijks verlichte pad aan de Mekong ben ik toch blij dat ik er eentje heb.

(* in al hun creativiteit en wijsheid hebben de heren besloten dat een acne-poli in het ziekehuis een gat in de markt kan worden.)

Verstuurd vanaf mijn iPad

LLULL!

Het woord galmt door het lokaal voordat ik er erg in heb… Om mijn eigen schrik kracht bij te zetten, herhaal ik het nog een paar keer, met dikke –bijna- Amsterdamse LL-en.

Lalalalalala had ik al in verschillende varianten geopperd, maar wat ik ook probeer: ik krijg de L er bij Boualoy niet uit.

En wij maken ons leven lang al grapjes over de Chinees met witte lijst….

Ik ben gevraagd Engelse les te geven. Als je een internationaal ziekenhuis wilt worden, moeten de medewerkers een mondje Engels kunnen spreken. En voor degenen die de taal een klein beetje beheersen, is het voor mij een zeer dankbare taak om hun uitspraak te verbeteren. Vooruit, met zoveel onderwijservaring draai ik mijn hand hier niet voor om. Ik parkeer vooralsnog mijn CEO-functie en stort me op de ontwikkeling van een creatief lesprogramma, toegespitst op de medische wereld. Dit heeft even prioriteit. Werk aan de winkel en aanpakken.

Mijn introductieles is bedoeld om het niveau van de personeelsleden in te schatten. Auke zegt: “Ik hoop dat je ze een beetje los krijgt, want dat onderdanige mag er nu zo langzamerhand wel wat af.” Als mijn ‘studenten’ buigend binnenschuchteren, ben ik geneigd om een provocerend dansje op de tafel te maken. In plaats daarvan gaan we tellen, vergelijken, plaatsbepalen en kleurtjes benoemen.  O, o, o, hun uitspraak is inderdaad heel slecht…Ondanks dat zit de sfeer er meteen goed in en de Laotianen ogen gretig, hongerig naar die nieuwe taal.  

Tijdens de kleurensessie struikelt Boualoy genadeloos over de kleur zwart in het Engels. 

"Brack"

Ik zeg 'black" en hij antwoordt "brack" en zo gaat het een aantal keren verder.

Ik articuleer overdreven 'blllack' Mijn tong valt er bijna van op mijn schoenen.  Om hem de L te laten voelen doe ik het liedje over de woestijn op een paard zonder naam. Laa laa lalalala lalala laa laa. Hij kijkt me wanhopg aan. We proberen het nog een keer. Maar hoevaak hij zijn best doet: de combinatie van de B en de L is onmogelijk. Ineens roep ik:  "LUL!' 

Dan krijg ik onstellend medelijden met hem. Hij doet zo zijn best, maar het gaat gewoonweg niet. Ik zing uit wanhoop het refrein van Amy Winehouse' Back to black ' en hij kijkt me weer geschrokken aan. 

Na de les kom ik hem in de gang tegen en besluit even bij hem te gaan zitten. Het moet een zwarte dag voor hem zijn geweest. We repeteren nog wat begrippen uit de les en hij grapt steeds: "Brack" Omdat ik toch moet wachten op de volgende sessie, steek ik wat extra energie in hem. Ik wrijf over zijn zwarte haren en zijn zwarte broek en zeg niets. 

Later hoor ik van een van de medewerkers dat hij tegen iedereen zegt dat hij prive-les heeft gekregen.... En in de volgende les laten we de kleur zwart maar even achterwege.