Muziek mozaiek

De van te voren geprepareerde USBeetjes & gebrande CDeetjes worden verzameld. We zijn klaar voor de terugreis. Het is 0.6.15 uur,  Italië begint heel voorzichtig aan haar ochtendgloren en Casamaggiore glimt het meest. Tuurlijk, ieder afscheid verdient de mooiste glans, zeker omdat ik weet dat ik hier voorlopig niet terugkom.

Hoe fijn dat ik dit moment samen met mijn broers beleef. Als je voor € 9,99 de man naar Perugia kan vliegen, is het een feest om met z’n drieën naar Uithuizermeeden te rijden. Zeker als we hebben afgesproken wie de eerste gele M onderweg spot.

Het gezelschap bestaat uit A3, de jongste van het stel; A2 de broer die na mij kwam en is. En A1. Dat ben ik, want ik ben de oudste. Onze ouders waren zo creatief om alle kinderen hun voornaam met een A te laten beginnen. Daar plukken we nog steeds de voordelige vruchtjes van.

Na wat gehakkketak over wiens muziekkeuze het best uit de verf komt (“Jij bent blijven hangen” zeggen mijn broers) starten we de terugreis met iets vreselijks.

Nu volgt een reisverslag met de nodige links naar Youtube voor de tijdgenoten die echt geïnteresseerd zijn (dit is een eenmalige actie):

06.18 uur
Casamaggiore
Die Palemiger Spatzen – Cieleto Lindo
https://www.youtube.com/watch?v=WRZ_l_VRSrU

Nou jongens, de sfeer zit er meteen goed in! Na Pozzuolo wil ik toch nog even dubbelchecken of mijn heilige verfdoos in mijn handbagage zit… Gelukkig!

07.89 uur
ergens achter Firenze, tevens rookpauze
Abba: Knowing me, knowing you
** (geen link, want deze kennen we allemaal)

En even later:

Boney M: Brown girl in the ring, lalalalala
https://www.youtube.com/watch?v=I1So7q6IfJ4
A2 komt nog even terug op de ontmoeting die hij destijds in Bar 538 in Uithuizen had met ondertussen wijlen Bobby Farrell

A2 en A3 hebben een wijs besluit genomen: “We gaan via Oostenrijk terug!”  Aangezien ik deze rit niets, maar dan ook niets te vertellen heb en mijn kop op de achterbank moet houden, stem ik in.

9.35 uur
ter hoogte van Rolo
Robert Hammond – I don’t want to die in an air disasterhttps://www.youtube.com/watch?v=m6u3gK8xWEU

Intussen heeft A2 nog een wijs besluit genomen. In de wetenschap dat mijn auto binnenkort verkocht gaat worden, kunnen we in de auto roken. Dat scheelt weer minuten. Volgens hem wordt de Note er niets minder door waard. Maar ook niets meer. Gelukkig heb ik niets te zeggen.

10.44 uur
in de buurt van Sabbionara
Eruption – One way tickethttps://www.youtube.com/watch?v=g_jUtiKSf1Y (Hoe toepasselijk)

Na de eerste M met extra mayo begint het gesodemieter. Heel Europa moet zich zonodig verplaatsen. Met heel veel files doorkruisen we Oostenrijk. Een bloemlezing uit het muzikale palet, maar niet meer op de minuut bijgehouden:

Murray Head – One night in Bangkok
https://www.youtube.com/watch?v=R9cNtrrCP0E
...om alvast even inde sfeer te komen, terwijl de bergen aan me voorbijrazen…

Vanessa – Upside Down
https://www.youtube.com/watch?v=zeH2Um-yOrA

Stars on 45- Beatles Medley
https://www.youtube.com/watch?v=M2nq9srPrgM

Ondertussen mag ik even voorin, omdat A2 last van zijn knieën heeft. En hebben wehttps://www.youtube.com/watch?v=mD7K1dFU-4Q Ik zeg tegen A3: “Die heeft het ooit ook met een frisbee gedaan”. We tellen even al onze verwondingen die we in ons leven opliepen tijdens dollemans-acties. A3 liep gisteren tegen een olijfboom en heeft een redelijke streep op zijn voorhoofd. Gelukkig niet diep genoeg om te worden gehecht. A2 is mak achterin, dus we stappen even terug in de tijd naar het frisbee-incident ergens eind 70-er jaren. We zijn toch eenmaal in de muzikale sfeer. De broertjes hadden via Toppop lucht gekregen van een nieuw fenomeen: de frisbee. Aangezien trends in Noord-Groningen niet gemakkelijk kwamen aanwaaien, besloten de boys het met oude wieldoppen te doen. Die waren destijds nog van keihard metaal en dat leverde een snee in A2’s wang op. Die zit er nog steeds in de vorm van een mooi litteken. Die van Seal zijn veel erger.

Omdat ik dan toch even voorin mag zitten, schuif ik mijn CD naar binnen. Alleen Soft Cell wordt op prijs gesteld. Snel duw ik ze the Cult, Moby en Snow Patrol door hun strot. 

Intussen eist A2 de Wuko's.  https://www.youtube.com/watch?v=J5EmplE01zM en ik mag weer op de achterbank… Jongens, hoeveel kilometer nog??

Nog heel veel, bleek achteraf.

A2 en zijn Wuko’s hebben we er in Weeze voor straf uitgezet en A3 en ik zijn overgeschakeld op QMusic om wakker te blijven. Nog twee-en-half uur. We hebben weinig meer te koop en verlangen naar iets van bier of een wijntje. Intussen heb ik mam gebeld om te zeggen dat de verwachte aankomsttijd rond 02.00 uur ligt. Ze blijven op.

01.11 uur

Na de stad Groningen knallen we de Eemshavenweg op; nog 30 kilometer naar het begin van mijn  wereld. Links en rechts onzichtbaar achterland reikend tot in de verte. Ik raak gehallucineerd door de ruitenwissers, de beat van die zender die ik zelf nooit hoor, de kletterende regen op de voorruit, de doorrookte auto. In de verte doemt op mijn denkbeeldige horizon een kermisattractie op van doorweekte kleurtjes en lichtjes. Een omgekeerde fata morgana? Ik dommel weg in de woestijn op een paard met geen naam en ondertussen is het Monday, Monday.. 

Respectievelijk

Laa Laaa lalalallala lalala lalaa

Laa laa, lalalalaaa

De Eemshaven! We zijn er bijna.

A3, die vanwege zijn rug bijna staand de laatste kilometers stuurt, vraagt: “je kunt het laatste stukje zelf?”

En zo bespring ik om 01.44 uur het erf op Hefswal en mijn ouders! Even thuis! Overmorgen naar Laos en nu even resetten.

De eierboer masseert mijn achterband

Momenteel is dokter Jaap bij Auke. Zijn aanwezigheid heeft z’n nut al wel degelijk bewezen. Er zijn wat veranderingsprocessen in gang gezet. Zo koopt dokter Jaap dagelijks een tas met ingewikkeld fruit. Fruit met lastige schillen waar Auke zijn kantoorhandjes niet aan brandt. Zolang dokter Jaap alles zorgvuldig steriliseert en prepareert, prikt Auke een vorkje mee. Samen komen ze zo tot nieuwe en interessante visies. Dat passievruchten bijvoorbeeld erg smakelijk zijn. Dokter Jaap wil iedere ochtend een gekookt ei, dus ook daar plukt Auke gezonde de vruchten van mee. Tussen de regels begrijp ik dat Beerlao gerantsoeneerd is. Vooruit, jullie doen maar.

Na telefonisch werkoverleg hebben we besloten dat dokter Jaap tijdelijk mijn fiets mag gebruiken.

Mijn monnikengewaad-oranje-boven-fiets!

Ik zeg: “Hoe moet dat als ik er straks ben?”  We concluderen dat er bij de buren nog een fiets in de schuur staat. Auke merkt op dat de banden dan wel opgepompt moeten worden. Als hij er maar niet bij hoeft te zijn.

Naast dat dokter Jaap zijn visies op het wel en wee van het ziekenhuis in kaart brengt, stimuleert hij de plaatselijke economie.  

Een oud mannetje om de hoek verkoopt verse eieren, en blauwe A-sigaretten. En lucht. Hij is de trotse eigenaar van een pomp. En zoals al eerder gezegd: als je in Laos iets hebt te verhandelen, ben je koopman. Nu heeft dokter Jaap ontdekt dat de achterband van mijn oranje-boven-fiets  ‘niet lekker’ om de velg zit. Mijn ene borst hangt wat lager dan de andere, en mijn rechterbeen schijnt iets langer te zijn dan mijn linker. Dus waarschijnlijk heb ik die fiets de afgelopen keren verkeerd ingereden. En dat een arts dat nu moet constateren…

Dus is dokter Jaap al een aantal keren bij de eierboer geweest om de lucht uit de achterband te laten lopen, en de band vervolgens weer te laten oppompen. De eierboer snapt er niets van, maar het levert hem wel iedere keer 1000 Kip op. En hij doet het liefdevol: tijdens het pompen masseert hij het rubber. Kijk, dat is nog eens handel!

Ik stel voor dat dokter Jaap die fiets van de buren alvast gaat inrijden. En dat’ ie straks even naar mijn benen en borsten kijkt als ik in Vientiane ben. Appeltje eitje!

ICE!

Terwijl ik mijmerend op de portico zit en ik de takken van de pruimenbomen onder hun gewicht zie bezwijken, realiseer ik me dat ik straks in Laos iets ga missen.

Ice.

Niet Ice zelf, maar de roep om Ice.(In deze hitte denk ik vooral aan IJS)

Het moest er een keertje van komen: een stukje over mijn buren. Voor Nederlandse begrippen wonen ze om de hoek, maar de afstand is toch zeker 200 meter. Deze afstand is ook voldoende om alles te horen. Buurvrouw kan namelijk Italiaans-goed  hard schreeuwen. Dat ligt me wel. Kan ik het tenminste af en toe ook doen, zonder dat de buren het gek vinden. Uiteraard zijn we bevriend via Facebook. Als ik een keer weer veel ‘werkoverleg’ heb gehoord van haar, plaatst hij consequent Italian-Milf-plaatjes, om te pesten? Is het weer een poosje rustig, verschijnen er verlovingsfoto’s op zijn account. Toen ze nog jong en mooi waren. Of andere shots van familie-aangelegenheden.

Ice is hun oogappel: een poolhond. Ice heeft blijkbaar een speciale plek in de familie, want hun andere hond ligt voor de waak aan de ketting, buiten. Ik denk: Ice heeft zo zijn plekje in huis gekregen, maar sinds hij deel van de familie is, is hij in een parate staat van ontsnapping. Ik zie hem vaak over ons gezamenlijke padje huppelen, op weg naar de onbekende vrijheid. En dan wacht ik steevast op de schrille stem van Simonetta. Het gekrijs van “Ice, Ice, Ice” knalt door het o zo vredige Casamaggiore. Ik heb het vorig jaar een keer met mijn Iphone opgenomen, toen ik op afstand merkte dat Auke ontwenningsverschijnselen vertoonde jegens Casamaggiore. En ja hoor: hij zei dat ‘ie zich weer huis voelde.

Vorig jaar zaten Auke en ik uit te buiken op diezelfde portico, met zicht op het huis van onze verre buren. Wederom veel geschreeuw. Niet om Ice. Het echtpaar stond op het balkon en had zichzelf buitengesloten. Waarschijnlijk was de deur in de klink gevallen, een gevalletje sleutels op de eetkamertafel.

Nu woont ons echtpaar met oma, zwager, zoon en nog iemand in een huis. Zoals gebruikelijk in Italië: de huizen zijn vaak groot, maar worden dan ook bewoond door drie generaties. Helaas was niemand van de andere generaties thuis danwel aanspreekbaar om onze buren te helpen met een reservesleutel of andere vorm van het huis inkomen.

Na gebeuk op de deur met veel krachttermen, besloten ze om het rolluik van het keukenraam te forceren. Op gepaste afstand waren wij ooggetuige van een prachtig schouwspel: hij duwde en drukte haar letterlijk door het open raam. Met evenveel krachttermen.

Momenteel  heeft Ice weer de kuiten genomen en is het hele dorpje getuige van de noodkreten van onze buurvrouw. Ja, dat geschreeuw om Ice ga ik missen!

Gelukkig is het in Laos nog veel gehoriger!

Casafesta 2015 of: ode aan Maria

De meeste mensen zijn al naar huis. Stefano, die in de zomermaanden samen met zijn broer het zomerkamp organiseert, heeft tijdens het voetballen zijn arm gebroken. Hij heeft dus een slechte zomer, maar een kaartje leggen lukt nog wel. Samen met Idilio  (die weer over mijn afwezigheid op zijn 90e verjaardag begint) en een leuk jong ding dat ik niet ken.

Aan een andere tafel zijn Maria en haar begeleidster Stella al drie kwartier bezig om aanstalten te maken. Maar Maria vindt het nog veel te gezellig. Ze waren vanmiddag al even in de kerk om naar de portretten te kijken. Hangend aan haar stok, kraste ze: "Als ik had geweten dat je me zo zou schilderen, had ik je geen toestemming gegeven" en met een schuin oog keek ze me ondeugend aan. 

Ondertussen zitten Stella en Maria een tafeltje verder. Het exemplaar van de placemats die ik speciaal voor deze avond maakte, heeft ze tot ansichtkaartformaat opgevouwen en in haar handtas gestopt.

Ciufoli, die vanavond de wijn verzorgde, kaart met Raf, de man die mij altijd parelhoeneitjes, zucchine, totmaten, pruimen, vijgen en roze knuffelbeertjes brengt.  Met de eitjes is het dit jaar over: een vos heeft de hoenders doodgebeten. 

Een oud vrouwtje met een gedateerd pied-de-poule-pakje zit er verloren bij. Ik ken haar niet, dus ik besluit even bij haar te gaan buurten. De irissen van haar ogen kruisen elkaar vlak boven haar neus, zo scheel zijn er maar weinig. Maar ze weet me wel  te vertellen dat ze in Nederland is geweest: een hele grote tuin met alleen maar tulpen! Als ik 'Keukenhof' op drie verschillende manieren heb uitgesproken, knikt ze.

Nadat ik samen met een man die ik van gezicht ken (je komt elkaar altijd tegen tijdens dit soort festiviteiten) alle tafels heb afgeruimd en nog een laatste vinsanto heb gekregen, zegt Stefano: "Ik heb je expositie nog niet gezien" Het is ondertussen na enen in de nacht. Ik vertel dat ik de sleutel bij me heb en dat ik zowiezo nog als een soort afrondend gebaar een hele waardevolle dag wil bezingen in de kerk. De opruim-meneer stemt in.  En zo staan we even later fluisterend, bijgeschenen door de Iphones bij de achterdeur van de kerk. Om via de krochten naar binnen te gaan. Stefano gebruikt zijn mobieltje  om nog een blik op mijn portretten te werpen. De opruim-meneer is een goede zanger. Hij zingt uit volle borst een regionaal lied over de strijd in deze contreien in de Eerste Wereldoorlog. Ik eer via Pride Martin Luther King en Strong van London Grammar.

Als ik daarna met mijn kabelhaspel en beamer naar huis loop, word ik overvallen door een gevoel van intens geluk. Wat is het fijn om mensen blij te maken. Tijdens de cena heb ik op de muur oude foto’s van Casamaggiore geprojecteerd, die ik de afgelopen tijd  overal vandaan scharrelde. Er was een afbeelding  van een bijzonder mooie jongedame. Ze zit bij het monument alsof er tientallen Felini’s hun camera op haar richten. Tijdens de show roept iedereen: “Maria!” Ze kijkt met een ondeugende blik schuin naar mij en knipoogt.

Ziekenhuis sluiten

Hij schudt met zijn hoofd horizontaal en verticaal terwijl hij praat, en zoals te doen gebruikelijk valt zijn bovengebit steeds naar onderen. Op 15 september wordt hij 90. Hij gaat een groot feest geven. En hij wil dat ik er ook ben. Helaas. Ik leg hem uit dat ik dan in Laos ben.

Voor mijn portretten-project ben ik voor de 6^e keer bij I. en la moglie. Het valt niet mee om dit echtpaar tezamen te pakken te krijgen. I. is een buitenmens. Hij heeft overal stukjes grond en loopt altijd overal te scharrelen en te rommelen. La moglie wordt door iedereen in het dorp opgevangen als ze weer verdwaald rondloopt. Ik zie haar altijd en overal zitten of lopen als ze weer gescharreld en gerommeld heeft. En zo niet: zit ze buiten op haar balkon. Maar vandaag was het te warm. Ik weet intussen dat ik gewoon naar binnen kan gaan. De sleutel zit altijd op de voordeur. En voordat ze in de gaten heeft dat ik in huis ben, heb ik haar al verstrengeld in mijn armen.

Een uurtje eerder was ik er ook al. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik nu toch echt een portret van ze wilde maken. Overmorgen is de expo in de kerk, en zij mogen niet ontbreken. Volgens haar was I. thuis, dus samen hebben we alle kamertjes in het huis geïnspecteerd. Helaas. Ook buiten was hij niet te vinden. Later zag ik zijn turquooize Ape in het dal. Ik sprak met haar af dat ik rond pranzotijd terug zou komen voor de foto’s.

Zo gezegd zo gedaan.

Ik gebruik hun sleutel om binnen te komen, maar tref slechts twee lege borden op tafel en la moglie aan. Ze zit puffend op de bank en vertelt me dat het vandaag heel warm is. Daar hadden we het anderhalf uur geleden inderdaad al heel uitgebreid over gehad. Ik vraag waar I. is. Ze heeft geen idee. Dus alle deuren in het huis gaan weer open. Hij blijkt in zijn blootje op het bed te zitten. Hij heeft zich net gedouched, Omdat hij begrepen had dat ik langs zou komen. Het aankleden duurt zeker tien minuten. 

De pastoor had ook tien minuten nodig om zijn kazuifels aan te trekken.

Als hij dan binnenkomt, moeten we omhelzen. Dat hoort erbij. En iedere keer ben ik weer onthutst over zijn lengte. De familie is behept met een krimp-gen. Dus ik ga letterlijk en figuurlijk diep door mijn knieën. Figuurlijk omdat ik heel veel respect voor dit mannetje heb. Toen we 5 jaar geleden net in Casamaggiore waren, zat hij in de Circolo te vertellen (tegen wie) dat je buitenlanders en buitenlanders hebt. Auke heeft destijds scherp geluisterd en kwam tot de conclusie dat hij ons OK vond.

OK!

Dat OK is altijd gebleven. We hebben een hele bijzondere band opgebouwd.

I. zegt dat Auke in Laos dat ziekenhuis dan maar een paar dagen moet sluiten. Dan kunnen we tenminste op zijn 90^e verjaardag komen. En tegelijkertijd denk ik: misschien heb je ook nog heel erg gelijk!

(dit is een verkorte versie van een heel bijzonder, emotioneel en waardevol traject)

zo  mooi, zo bijzonder

Orientatie

Metlo?? De Aziaat kijkt me meewarig aan. Hij staat op straat een soort paella-pan schoon te maken. Maar hij weet niet waar de metro is.

We zijn in Rome. Als iets frustrerend is: je echtgenoot bij nacht-en-ontij van of naar Rome te halen cq te brengen. Dus we besluiten er een nachtje in Rome vooraf aan te knopen. En we verwennen onszelf op de laatste avond samen met een zorgvuldig uitgekozen restaurant. Wel 9 haltes met de metro, maar goed.

Tijdens Auke's verblijf in Casamaggiore kwamen de intieme verhalen over Laos los: onlangs was hij op de fiets verdwaald. 's Avonds. Toen hij ergens licht zag ("het werd steeds donkerder op straat") bleek hij bij een tent beland waarvan de enige heer zijn hand dwingend op Auke's stuur legde. De rest van het gezelschap bestond uit 9 keurig opgemaakte dames. Auke weet ondertussen -in geval van verdwaalacties- dat hij herkenningspunten in de stad moet noemen: morning market, airport, residentieel paleis. Echter: in deze barre uithoek is er niemand die kwartjes laat vallen als Auke zijn best doet een vliegtuig na te doen. 

Klopt: de meetbare actieradius van de inwoners van Vientiane reikt niet verder dan twee straathoeken. Buiten het centrum weet niemand dat er in de stad zich ook nog een luchthaven bevindt.

Airport? De heer weet echter wel of niet waar de Airport is, maar heeft andere plannen met Auke. Hij legt uit dat Airport veel te ver weg is. Hij gebaart Auke nog dwingender te blijven. Zijn hand op Auke's hand begint steeds zwaarder te knijpen. Hij wenkt met zijn andere hand naar de 9 glimlachende dames, die smachtend zitten te wachten op klandizie.

Het lukt Auke uiteindelijk te ontsnappen. Hij is inderdaad helemaal uit koers. Bijzonder, want Vientiane kent slechts een paar slagadertjes. Maar in een cultuur, land of stad waar niets logisch is, kun je je een keer vergissen in de route.

Terug in Rome: als er iets frustrerend is: je verheugen op een laatste avondmaal samen in dat zorgvuldig uitgekozen restaurant. En dat het gesloten blijkt. Daar had Tripadvisor niets over gezegd.  Dus we besluiten terug te gaan met de metro. Auke is van de orientatie en heeft een tussendoorweggetje naar het metrostation in zijn hoofd. Evenals in Vientiane kun je je ook in Rome vergissen. Dus we belanden in een gekke achterbuurt en vragen die schoonmakende Aziaat waar het metrostion is. Hij heeft werkelijk geen idee. 

Het betreffende metrostation Cipro blijkt vlak achter de plek van die Aziaat te liggen, Auke schat in: 300 meter.