Weinig zout in het eten, en een niersteengezondere levenshouding, zouden het gelijk van Auke kunnen bevestigen.
Ondertussen zijn we weer helemaal down to earth in het prachtige Vientiane. We genieten intens van de ondergaande zon aan de Mekong. En verder: afwachten. Dokter Jaap verrast ons iedere dag met bijzondere verhalen. Zo blijkt dat er nu een niersteenspecialist rondloopt in het ziekenhuis. Daar heb je wat aan. Vooral als je niet over een niersteenvergruizer beschikt.
Vanwege het wachten op de uitsluitsels over de financiering, heeft de eigenaar van het ziekenhuis besloten de regie te hernemen. En dat leidt soms tot Laotiaanse keuzes. We raken er aan gewend. Hangende het proces.
Wij hebben tegelijkertijd wat andere problemen. De achterlijke achtpersoonsbak is teruggevorderd door het ziekenhuis. De enig werkende auto moet paraat zijn. Maar erger nog: we hebben een muis. Geen gewone muis, maar eentje die het heeft gemunt op onze medicatie. In maar liefst 1 nacht tijd liet dit -blijkbaar verslaafde- monstertje een ravage achter in onze medicijnenla. Werkelijk alle blisters, tabletjes en capsules waren aangevreten. En dat terwijl er tal van hebberigheidjes in de keuken liggen waar de muizen zich aan kunnen verapegapen.
Muizenvergif is hier niet of nauwelijks te verkrijgen. Dus alle medicijnen zitten nu in een Douwe Egberts-blikje.
Toen dokter Jaap vandaag terugkwam, vertelde hij over een binnengebrachte patient. De Laos - methode is om vooral op voorhand een diagnose te stellen. Dat scheelt een hoop gedoe en een hoop vragen. In dit geval: een cyste op de eierstokken? Dokter Jaap vroeg of er al een anaal en vaginaal onderzoek was gepleegd...
Uiteindelijk bleek het een gevalletje niersteen te zijn.
En uit wanhoop heeft onze muis vannacht een rolletje plastic zakjes en een doojes lucifers aangevreten. Het enige vreetbare wat er nog te vinden was.
Ik ben benieuwd wat we morgen kunnen verwachten. In de keuken, en in het ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten