Sing & touch

"Auke, niet kijken. Hij grijpt hem gewoon bij zijn kruis... Gewoon zijn arm tussen zijn benen". Ik heb continue last van mijn waarnemingssydroom. Waarom moet ik altijd alles toevallig zien? Doorgaans geef ik het een plek, vanavond even niet.

We zijn net terug uit Myanmar. Twee weken hebben we ons laten overweldigen door iets wat niet te beschrijven of te fotograferen valt. We hebben er bewust voor gekozen het met z'n tweeën te beleven. En die beleving werd ieder uur vertaald in vloekoverstijgende kreten naar elkaar terwijl we tussen de 2.500 duizend tempels, stupa's en ruines fietsten, we een paalwoningmarkt bezochten (een gerenommeerd castingbureau zou er bovenop gezeten kunnen hebben, kijkend naar de fantastische karakteristieke gezichten) en genoten we van de rust en stilte.

We genoten ook van de openheid van de Birmezen. Ze raken elkaar aan, stoeien, klimmen op elkaars schouders. En ze zingen overal waar ze aan het werk zijn, op straat, in de trein, in de hotels. Het is daarom -terug in Vientiane- weer even wennen aan de schuchtere onderdanigheid van de Laotianen, 

Vanavond hebben we andere koek. Niet te vreten. Na die twee memorabele weken in Myanmar, besluiten we dat ons lichaam behoefte heeft aan 'even iets Westers'. Ik vind op Tripadvisor een Italiaans restaurant dat we niet kennen. Volgens de berichten is het ook verrekt lastig te vinden. Maar goed, we kennen de stad inmiddels op ons duimpje en lokaliseren na wat omtrekkende bewegingen het bewuste restaurant, ergens achteraf inderdaad. 

Op het binnenterrasje treffen we een bijzonder gezelschap, dat ik graag omschrijf als prettig gestoord en van alle markten thuis. Ook hier zou een castingbureau overheen gewaaid kunnen zijn. Met voorkeur voor modellen uit de wereld van transgenders, travestieten en prototype dronken Duitsers. Maar we zijn in Vientiane! Dit zijn dus de verborgen krochten waar de gayscene volop leeft, heerlijk. Een Costaricaan heeft een gitaar en speelt Led Zeppelin en Led Zeppelin. Wat een stairway to heaven hebben we ineens, want na de niet te verteren pizza worden we opgenomen in het gezelschap. En wordt ons beiden een bel Jack Daniels in de handen gedrukt.

Door het zingen in Myanmar, raak ik ineens geïnspireerd. Het kan hier dus ook. Ik vraag de Costaricaan of hij Venus van Shocking Blue kan pingelen, en ja hoor. Daar gaan we. Stairway to heaven, terwijl de dronken Duitser zijn handen op zijn oren legt en Auke de Jack Daniels onzichtbaar naar mij doorsluist. 

Na de nodige fysieke contacten, lukt het ons te ontsnappen en hebben we weer stof tot schrijven. Op de fiets kicken we nog even na. Auke had een gesprek met de eigenaar. Hij vertelde dat hij onlangs met zijn restaurant uit het centrum was verhuisd naar deze nieuwe lokatie. Wij begrijpen nu waarom.

Wie het echt wil weten waar: please post PM

Foto: de verschillende traditionele kapsels in Myanmar; vond ik wel toepasselijk bij dit verhaal.