De halve stad ligt plat

Een Duits echtpaar twijfelt tien minuten of het wel of niet plaatsneemt op het terras. Het personeel zit ondertussen met de menukaartren te wapperen. Duitse mevrouw laat- na een plekje te hebben gevonden- de pasgekochte onderbroek aan haar echtgenoot zien. Ja, je loopt hier niet voor niets met een kartonnen design-tasje van Intissimi... Ik kom net terug van de Farmacia. De roven lieten eergisteren spontaan los, en diverse mensen adviseerden mij littekenzalf te gaan smeren. De apotheker zegt echter dat dat onzin is. De heling ziet er goed uit. Hij had me zalf kunnen aansmeren, maar deed het niet. Forza Italia!

We zijn in Ancona. De stad die ik drie jaar geleden voor het eerst bezocht. Na een lange zomer in het vredige Casamaggiore, had ik eind augustus 2012 ineens schreeuwend behoefte aan de rauwheid van een havenstad. Pisgeurende steegjes, gekleurde anderheden, ranzigheid. Dat lukte, want ik struikelde een paar keer over een slapende straatzwerver en zocht mijn heil in een even ranzig cafe aan de haven. Ik proostte met gepensioneerde zeelieden van de wilde vaart. We dronken haastige biertjes en hadden het zeker een half uur over de temperatuur. Het was veel te warm voor de tijd van het jaar...De traditionele anker-tatoeages op hun bovenarmen deinden mee in het langzame ritme van het bierglazen heffen.

Ik verbleef destijds in een hotel met uitzicht over de haven. En dat is in Auke's herinnering gebleven, dus we boekten hotel Seeport voor ons korte uitstapje. Auke houdt van bootjes kijken en wil je echt even helemaal loskomen... Dan moet je hier zijn.

Vandaag is het zo niet nog heter dan die keer in augustus. In deze erbarmelijke hitte kampt Ancona nu met een extra probleem: de helft van de stad moet het doen zonder stroom. De meeste restaurants hebben hun deuren gesloten en waar ze open zijn, zitten de koks verveeld een sigaretje te roken op het terras en wuiven ze de de warmte weg met de menukaart. Wachtend op de stroom die vanavond echt niet gaat komen, schat ik zo in. 

Auke constateert ondertussen dat de temperatuur in Vienitane momenteel lager is dan in Italie... Dat is sneu, want hij valt van de regen in de drup, terwijl we smachten om hemelwater. Na 8 weken droog te hebben gestaan qua rose, vinden we in het correnteloze cenrum van Ancona een terras, waar ze rose verkopen. Let wel: na 4 pogingen. Twee terassen schonken het niet, de derde had wel een fles, maar vanwege geen stroom niet koud. We doen het nu met een halfkoude en een bucket ijsblokjes. Ondertussen verleidt Duitse mevrouw nog een keer met het tonen van de Intissimo-onderbroek. Auke zegt: ga maar even alleen naar die farmacia. Ik meld nadien verheugd dat die zalf niet nodig is.

Ik stel voor naar het ranzige kroegje aan de haven te gaan. Auke stemt in. Helaas treffen we daar  alleen blowende tieners aan. Waar zijn mijn getatoeeerde zeebonken?

Ons hotel heeft gelukkig een stroomgenerator. Op het dakterras genieten we van het vaarverkeer en alle lichtjes & lampjes. Auke merkt op dat een van de marineboten ineens is verdwenen. Hij heeft constant zitten kijen, dus deze zal onderwater zijn gedoken. Ik krabbel wat aan mijn wond en en we genieten van nog een roseetje.