Wat ging er door het hoofd van Francesco T…
Ons dorp kent een aantal collectors items. Maria is honderd en zo krom, gekrompen en gebocheld, dat haar neus bijna de grond raakt en haar arm een halve meter boven haar uitsteekt als ze aan haar wandelstok hangt. Ter compensatie draagt ze stevige Nikes, die een paar maten te groot ogen. Het viel nog niks niet mee om haar op het portret te krijgen: het duurde zeker een kwartier voordat ze het hermetisch gesloten deurtje open kreeg. Ze kon toch de sleutels niet vinden... Ondertussen bood ze me een paaseitje aan. Als er een mis is, wordt ze op zondag door een buurvrouw naar de kerk gebracht, en de zaterdagen ervoor haalt de kapster haar op. Want voor de mis moet je er goed uitzien.
Tijdens diezelfde kerkdiensten is er steevast een ander klein mannetje. Hij is altijd te vroeg en voor de mis begint, is hij minstens vijf keer van plaats gewisseld, heeft ‘ie wat rondgescharreld en zich talloze malen omgebogen om te kijken wie er binnenkomt. Ik weet niet hoe hij heet en ik weet niet waar hij woont. Een paar jaar geleden kwam hij zwijgend bij mij op het bankje zitten toen ik in het dorp zat te tekenen. Iedere buitenstaander zal denken 'dat er iets met hem is'. Hém moet ik op de tekening; hij mag in mijn dierbare serie niet ontbreken.
Mijn zoektocht begint bij een aantal dorpelingen. Ik probeer hem na te doen, wijs op mijn neus, in de hoop dat ze zijn markante wipneus herkennen. Uiteindelijk valt bij iemand het kwartje. Het moet Francesco T. zijn! Het kost evengoed nog moeite om zijn huis te vinden. Casamaggiore is niet groot, maar er blijkt nog een onbekend achterommetje te zijn. Met mijn map met getekende dorpsgenoten bel ik bij hem aan, leg ik uit wat ik wil. Nee, hij blijft nee schudden. Ik baal ongelooflijk. Heb ik zoveel moeite gedaan... Zelfs mijn liefste lach werkt niet. Ik probeer te verzinnen wat hij nu denkt: overval gekke vrouw, aan de deur wordt niet gekocht, ik wil niet op de foto....
De volgende ochtend 8.25 uur -ik zit nog in mijn bikini na de ochtendzwem- gaat de deurbel. Francesco T. Hij heeft zich bedacht. Ik sta helemaal perplex. Wat is er tussen gisteravond 19.15 uur en vanochtend door zijn hoofd gegaan? Heeft hij de pastoor gebeld en gezegd dat er een enge vrouw op de stoep stond? Is hij door een dorpeling bijgepraat en gerustgesteld? Of heeft de heilige geest hem vannacht iets toegefluisterd? Dondert niet, een kwartier later ben ik bij hem. Voor je het weet, heeft hij zich misschien weer bedacht.
Ik tref hem aan in een kraakhelder huis. De mop en emmer staan nog buiten, evenals een paar eetkamerstoelen. Van een duidelijke communicatie is geen sprake, maar ik ga er vanuit dat hij begrijpt wat de bedoeling is. Ervanuitgaande dat hij de tekeningen onthouden heeft. Hij gaat uiteindelijk in de deuropening staan, maar ik moet hem echt steeds met harde hand omdraaien. A dietro, van achteren. Hij kijkt om de paar seconden om, om te kijken of alles goed gaat. Ondertussen probeer ik het propere huis in me op te nemen. Dat valt niet mee als je in de gaten wordt gehouden. Wie bespiedt wie… Het gaat allemaal te snel.
Als ik terugfiets, zie ik ineens al die lege, schoongemaakte Nutella-potjes-met-etiket in de vitrinekast staan.
Gelukkig heb ik beloofd om hem de tekening te laten zien als ik klaar ben. Dan hoop ik op een spannend en inspirerend deel twee van de gedachtengang van deze mysterieuze man…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten