“Dammi il mio pettine!”
schreeuwt Elena met schorre stem. Ze
moet haar kam. Ik zeg: “Nee, nee, je haar
zit goed!” maar daar wil Elena niets
van weten. Haar echtgenoot Ezio –die ik zojuist op straat overviel, terwijl hij
zijn plastic boodschappentasjes uit de auto haalde- begint zonder woorden te
rommelen in een lade. Daar komt een bijzonder groot exemplaar uit te voorschijn
en rochelend, hoestend en zuchtend trekt Elena de klem uit haar dos. Vervolgens
wordt er gekamd, maar wat mij betreft is het een actie, waarvan je zegt: zonde!
Ik wil haar en haar haar zoals ze is. Vandaar die overval. Niks geen opsmuk.
In het kader van drie-keer-is-scheepsrecht, ben ik weer binnen
bij dit markante stel. Het idee is vorig jaar al ontstaan, maar blijkbaar had
het bij mij enige rijping nodig om het daadwerkelijk uit te voeren; het
portretteren van de inwoners in mijn andere thuishaventje Casamaggiore.
Uiteraard ga ik me niet wagen aan hun gezichten: veel interessanter is de
gedachte om ze van achteren vast te leggen, kijkend naar buiten. Op die manier
krijg ik de kans om bij iedereen binnen te komen. En daar gaat het project over:
binnen en buiten.
De eerste keer dat ik bij Elena en Ezio aanbelde om te
vragen of ik een foto van ze mocht maken, schreeuwde ze me toe dat het totalmente impossibile was. Hoe ik het
in mijn hoofd haalde om haar zomaar onaangekondigd te confronteren, ze was
immers aan het schoonmaken en ze zag er niet uit. Ik dacht juist: dit is net
het goede moment. Met die heerlijke mollige armen drukte ze me op een stoel en
we rookten samen een sigaret. Maar een foto, nee. Geen sprake van.
Toen ik een week later Ezio weer zijn courgetjes zag
uitladen, waagde ik een tweede poging. Nee, Elena lag in bed.
Ondertussen was ik al bij velen binnen geweest om een mooie
en bijzondere plek in huis uit te zoeken waar de abitanti geportretteerd wilden
worden. Emilia had de tamtam al gehoord en toen ze me met mijn map zag in het
dorp zag schuiven, deed ze wijselijk alsof ze niet thuis was. Toen ik een paar
dagen later weer aanbelde, gingen de luiken boven krakend open. Haar kleine,
lachende koppie kwam tevoorschijn. Natuurlijk wist ze waarover het ging, maar
voor ik mijn vraag kon stellen, riep ze dat het huis niet aan kant was. Tsja,
leg dan maar eens uit dat het daar niet om gaat. Oftewel: hoe meer
momentopname, hoe beter. “…un'altra
volta?“ vraag ik voorzichtig. Ze knikt, maar intuïtief weet ik dat er geen
volgende keer komt.
Bij mijn naaste buren, die ik blijkbaar ook overviel, moest
eerst de keukentafel helemaal opgeruimd. Ik heb aangedrongen om de inmaakpotjes, deksels en schillen van de juist geprepareerde salade te laten staan en liggen. Mooi
niet.
De overbuurman van de kerk –ik kreeg tijdens de kerkdienst van
hem een hartelijke hand- fronst als ik bij hem aanbel. De winst van dit
bezoekje is, dat ik er ben achtergekomen dat hij dus toch wel een vrouw heeft.
Nog nooit gezien. Haar ogen schieten vol vuur als ik hun keuken betreed. Ik
lees op haar gezicht: wie mag dat nou dan wel niet zijn dat je haar zomaar
binnenlaat. Buurman sust en uit zijn woorden maak ik op dat hij haar probeert
uit te leggen dat ik geen zwartgekleurde colporteur met sokken en papieren
zakdoekjes ben. Alsof die in mijn tekenmap passen. Maar de kunstenaar van het
witte huis. Het verlies van dit bezoekje is dat het feest niet doorgaat. Ik
open mijn map en laat de gemaakte voorbeelden van de dorpsgenoten zien. Jaja,
buurman herkent ze allemaal en hij lijkt onder indruk. De enscenering in de
keuken staat in de startblokken om geportretteerd te worden, maar vrouw is heel
beslist: hier doen ze niet aan mee. Buurman laat zijn schouders hangen.
Drammend als ik kan zijn, vraag ik of ik hem dan alleen mag tekenen. Hij kijkt naar zijn vrouw en schudt zijn hoofd,
een beetje aangeslagen.
Mario* begrijpt het
helemaal. Hij wil wat dingen op het balkon opruimen, omdat deze misschien storen
in het beeld. Als ik zeg: laat gewoon staan, antwoordt hij: “Ja, dat is ook zo,
je wilt het moment. De mensen en het moment zoals ze zijn”. Grazie, Mario! En
grazie aan al die andere lieve Casamaggioranen bij wie ik binnenkwam en
bijzondere en intieme momenten beleefde. Hieronder de impressies.
*Mario heb ik nog niet getekend, staat op mijn agenda voor
morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten