"He, blijf van onze boom af!!" roept Auke als hij een jonge dame met rood schort ziet hakken in een van de bananenbomen. Ik zeg: "Niets hier is jouw boom en zo te zien heeft ze opdracht gekregen tot het vellen van." Met kordate bewegingen en in no time is onze boom met jonkies 'om'. Auke sputtert nog wat, terwijl ik mijn ogen uitwrijf. Ik ben weer thuis en heb even wat bijgeslapen.
Mijn nachtrust bestond uit wat geknapte uiltjes en een hazenslaapje. Tot ik om zeven uur een stemmetje hoorde. Uit voorzorg sliep ik met open deur en lampje aan, want het altijd even wennen in een ander huis. Toen ik vanochtend door de Maeban (hulp in de huishouding) van Kieran werd afgelost, kon ik weer naar huis. We (ik) zijn hier tussen 16.00 en 9.00 de volgende dag om te koken, wassen en de nacht door te brengen.
Kieran is een fragiel en wiebelig mannetje van 10 met alles er op en er aan. Alleen zit alles niet goed. Of anders. We moeten hem helpen met lopen en drempeltjes, hij kan niet praten maar maakt echte en lieve geluidjes. Hij lacht. En hij heeft een speciale bal. En nog is Auke bang dat hij Kieran tijdens het spelen met die bal omver gooit. Dat is heel wel mogelijk.
In schreeuwend contrast met deze kwetsbare momenten bereidt het centrum van Vientiane zich voor op de nationale feestdag: het einde van de boeddhistische vastentijd. We hebben de oevers van de Mekong de afgelopen weken zien veranderen in een dramatische chaos van herrie, rituele happenings, podia en ballonnen. Sinds dit weekend kunnen we daar een heel lunapark bij optellen. De markt is bijna 4 kilometer gegroeid.
Met deze nationale feestdag worden we geconfronteerd met iets typisch Laotiaans: omdat het zo is. We zijn gewaarschuwd: ieder jaar worden in deze week veel inbraken gepleegd omdat er een collectieve behoefte aan onnodig geld is. Iedereen moet feesten in die stomme botsauto's die er vroeger heus niet waren. En laten wij nu juist in deze week commitment zijn aangegaan helemaal aan de andere kant van de stad voor een meervoudig gehandicapt jongetje te zorgen.... Onze buren -met wie we het erf en het hek delen- zijn de hele week in Bangkok om de ellende hier te ontvluchten. De kluis die we nog nooit hebben gebruikt, krijgen we niet open dus ook niet dicht. Dus we raken enigszins zenuwachtig bij de gedachte dat ze het nu net op ons huis hebben gemunt. Niet dat er veel te halen valt (met de verstopplek van onze contanten verdienen we ooit nog een keer de originaliteitsprijs) maar ik moet er toch niet aan denken dat mijn grafische rechterhanden kwijt zijn. Een hele simpele oplossing: neem het mee naar het logeeradres. Jammer. We komen met de auto de stad niet door, omdat lukraak allerlei wegen en toegangen zijn geroadblockt. Dus we zijn aangewezen op de fiets. En zelfs dan is er geen doorkomen aan. In ieder geval fietst Auke iedere avond 12 km terug om op ons huis te passen, terwijl ik op Kieran pas.
Terug naar onze bananenboom. Vrouwtje in rode schort heeft haar oogst versleept naar een plekje in de schaduw. Met hetzelfde kapmes wordt onze bananenboom ontleed: de meterslange bladeren worden ontdaan van de nerven en in rechthoekige stukjes gesneden, de stam wordt gepeld en het hart in cilindrische schijven gezaagd. Ik zeg tegen Auke: "Volgens mij gaat ze er iets van maken." En ja: het worden een soort van bootjes die vanavond ritueel op de Mekong worden gezet. Ze probeert het met handen en voeten uit te leggen. Terwijl ze vakkundig de stukjes bananenblad origamiet en met spijkertjes vastzet.
Toen we vanmiddag naar het huis van ons kleine prinsje Kieran fietsten, kwamen we onderweg talloze kraampjes tegen waar dergelijke bootjes werden verkocht. Tsja, het had bij deze traditie kunnen blijven. Liever een bananenboom in onze tuin minder dan die Westerse ellende die niet in dit land hoort. Botsautootjes!
Ik zit hier nu weer in dat grote onbekende huis. Auke is net teruggefietst en we hebben vanavond samen gegeten, gebald, Kieran gebadderd en toegestopt. Zijn moeder is voor een congres op Madagascar. Ze zou om 7 uur proberen te skypen. Maar wat we ook probeerden: geen contact. Kieram keek steeds op de klok. "Mama?" Het ging ons door merg en been. Toen we na ruim een uur elkaar te pakken kregen, werkte de camerafunctie vanuit Madagascar niet. Kieran kon zijn moeder niet zien.
Het viel ons zwaar om alles uit de kast te halen om zijn teleurstelling op te vangen.
Tewijl Kieran waarschijnlijk slaapt, zit ik hier mijn verhaaltje te schrijven. Nog veel meer te vertellen, maar ook een beetje leeg. Auke is inmiddels thuis heeft volgens zijn woorden een godsgruwelijk drukke fietstocht terug gehad.
Ik voeg even twee foto's bij en ga kijken of het kleine kwetsbare mannetje goed ligt.
Mijn nachtrust bestond uit wat geknapte uiltjes en een hazenslaapje. Tot ik om zeven uur een stemmetje hoorde. Uit voorzorg sliep ik met open deur en lampje aan, want het altijd even wennen in een ander huis. Toen ik vanochtend door de Maeban (hulp in de huishouding) van Kieran werd afgelost, kon ik weer naar huis. We (ik) zijn hier tussen 16.00 en 9.00 de volgende dag om te koken, wassen en de nacht door te brengen.
Kieran is een fragiel en wiebelig mannetje van 10 met alles er op en er aan. Alleen zit alles niet goed. Of anders. We moeten hem helpen met lopen en drempeltjes, hij kan niet praten maar maakt echte en lieve geluidjes. Hij lacht. En hij heeft een speciale bal. En nog is Auke bang dat hij Kieran tijdens het spelen met die bal omver gooit. Dat is heel wel mogelijk.
In schreeuwend contrast met deze kwetsbare momenten bereidt het centrum van Vientiane zich voor op de nationale feestdag: het einde van de boeddhistische vastentijd. We hebben de oevers van de Mekong de afgelopen weken zien veranderen in een dramatische chaos van herrie, rituele happenings, podia en ballonnen. Sinds dit weekend kunnen we daar een heel lunapark bij optellen. De markt is bijna 4 kilometer gegroeid.
Met deze nationale feestdag worden we geconfronteerd met iets typisch Laotiaans: omdat het zo is. We zijn gewaarschuwd: ieder jaar worden in deze week veel inbraken gepleegd omdat er een collectieve behoefte aan onnodig geld is. Iedereen moet feesten in die stomme botsauto's die er vroeger heus niet waren. En laten wij nu juist in deze week commitment zijn aangegaan helemaal aan de andere kant van de stad voor een meervoudig gehandicapt jongetje te zorgen.... Onze buren -met wie we het erf en het hek delen- zijn de hele week in Bangkok om de ellende hier te ontvluchten. De kluis die we nog nooit hebben gebruikt, krijgen we niet open dus ook niet dicht. Dus we raken enigszins zenuwachtig bij de gedachte dat ze het nu net op ons huis hebben gemunt. Niet dat er veel te halen valt (met de verstopplek van onze contanten verdienen we ooit nog een keer de originaliteitsprijs) maar ik moet er toch niet aan denken dat mijn grafische rechterhanden kwijt zijn. Een hele simpele oplossing: neem het mee naar het logeeradres. Jammer. We komen met de auto de stad niet door, omdat lukraak allerlei wegen en toegangen zijn geroadblockt. Dus we zijn aangewezen op de fiets. En zelfs dan is er geen doorkomen aan. In ieder geval fietst Auke iedere avond 12 km terug om op ons huis te passen, terwijl ik op Kieran pas.
Terug naar onze bananenboom. Vrouwtje in rode schort heeft haar oogst versleept naar een plekje in de schaduw. Met hetzelfde kapmes wordt onze bananenboom ontleed: de meterslange bladeren worden ontdaan van de nerven en in rechthoekige stukjes gesneden, de stam wordt gepeld en het hart in cilindrische schijven gezaagd. Ik zeg tegen Auke: "Volgens mij gaat ze er iets van maken." En ja: het worden een soort van bootjes die vanavond ritueel op de Mekong worden gezet. Ze probeert het met handen en voeten uit te leggen. Terwijl ze vakkundig de stukjes bananenblad origamiet en met spijkertjes vastzet.
Toen we vanmiddag naar het huis van ons kleine prinsje Kieran fietsten, kwamen we onderweg talloze kraampjes tegen waar dergelijke bootjes werden verkocht. Tsja, het had bij deze traditie kunnen blijven. Liever een bananenboom in onze tuin minder dan die Westerse ellende die niet in dit land hoort. Botsautootjes!
Ik zit hier nu weer in dat grote onbekende huis. Auke is net teruggefietst en we hebben vanavond samen gegeten, gebald, Kieran gebadderd en toegestopt. Zijn moeder is voor een congres op Madagascar. Ze zou om 7 uur proberen te skypen. Maar wat we ook probeerden: geen contact. Kieram keek steeds op de klok. "Mama?" Het ging ons door merg en been. Toen we na ruim een uur elkaar te pakken kregen, werkte de camerafunctie vanuit Madagascar niet. Kieran kon zijn moeder niet zien.
Het viel ons zwaar om alles uit de kast te halen om zijn teleurstelling op te vangen.
Tewijl Kieran waarschijnlijk slaapt, zit ik hier mijn verhaaltje te schrijven. Nog veel meer te vertellen, maar ook een beetje leeg. Auke is inmiddels thuis heeft volgens zijn woorden een godsgruwelijk drukke fietstocht terug gehad.
Ik voeg even twee foto's bij en ga kijken of het kleine kwetsbare mannetje goed ligt.
Verstuurd vanaf mijn iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten