Dokter Jaap is inmiddels goed in Nederland aangekomen en Auke is weer thuis. Op zaterdag proberen we indien mogelijk te particeren in de hash. Het doet enigszins anders vermoeden, maar het betreft hier een ritueel dat in 1938 in Maleisie onstond toen een expat bedacht dat je in het weekend wel wat gepresteerd moet hebben voor je aan het bier gaat. Intussen is het een worldwide club met zo de eigen rituelen en overal rennen op zaterdagmiddag expats in het veld om daarna dat felbegeerde bier te mogen drinken. Hier in Vientiane is hashing vooral een manier van netwerken, buffelen in de hitte en het daarna gezellig hebben.
Voor de hash van vanmiddag heb ik afgelopen week Nike's gekocht. Op de night market. Ik ben hier gekomen met allerlei hakkige schoenen voor allerlei officiele gelegenheden. Maar sportschoenen waren niet in mijn hoofd opgekomen. Dus dan koop je die hier voor omgerekend € 7,80. Ik denk niet echt dat ze echt zijn, maar dat doet er niet toe, want ik ben niet van plan om zoveel te hashen.
Gisteravond hadden we een etentje in het centrum met luitjes die Auke de vorige week bij de hash had ontmoet. Hartstikke leuk. Maar op de terugweg -op mijn nationale fiets met nieuwe achterband- kreeg ik ineens een gevoel van genoeg. Even geen zin om te socializen.
Te veel emoties de afgelopen week. Ons huis in Nieuwerkerk aan den IJssel verkocht, bijna onoverkomenlijke problemen in het ziekenhuis, het vertrek van dokter Jaap en de plotselinge verschijning van zeemeermin Louise (die intussen als nurse en marketingdeskundige een proeftijd meedraait) en de leerschool om deze cultuur te leren begrijpen...
Die achterband inclusief uurloon kostte € 3,30
En ik heb beloofd dat ik volgende week weer mee ga hashen. Op mijn nieuwe Nike's. En in plaats van te hashen heb ik vandaag mijn masterpiece afgemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten