Bips

"Maar ik ga geen bips schoonmaken, hoor!" Auke kijkt me met die doordringende blik aan, die ik niet kan weigeren, danwel omzeilen.

Het was even nodig er tussen uit te piepen. Dus besloten we twee dagen naar Vang Vieng te gaan. En even geen ziekenhuis. Nieuwe energie. En even niks doen.

VV is een tussenstation op de weg naar Luang Prabang, maar daar is iets fout gegaan. Dat ging het al op de heenreis, want we werden verrast door een klapband. Niet zo verwonderlijk met die achterlijke achtpersoonsbak waarin je in de achterbak amper een fiets kwijt kunt. We hadden geluk, want ten tijde van de knal passeerden we een gammele brug, dus de snelheid was minimaal. 

En nu? 

Ver van de bewoonde wereld stopten we bij het eerste levende wezen in de berm. Hij had een schroevedraaier in zijn hand, dus dat gaf onze kantoorhandjes hoop. En ja, hij wist de klapper door de thuisbrenger te vervangen. In het Duits nog wel. (Veel Laotinanen hebben in voormalig DDR gewerkt) In VV konden we gelukkig een nieuwe achterband laten monteren.

Als we na deze ellende door het stadje lopen, zegt Auke: "Wat is hier nu verkeerd gegaan?" Ik antwoord dat hij ook hippie is geweest en dat op sommige plekken in de wereld de tijd stil staat. Hij ergert zich aan al die hangplekken, waar iedereen maar hangt op een matras en niks ligt te doen. En hij is inderdaad de enige toerist met sokken aan.... De rest loopt blootsvoets of op de uiteinden van hun rastaslierten. En leuk detail: al die hippies gaan tuben: in een binnenband achter een bootje de stroomversnelling achterna. Dan kunnen ze ineens wel vaart maken.

Desalniettemin besluiten we -genietend van een onaards bijzonder mooi uitzicht vanuit ons eenvoudige hotelletje- in te gaan op een noodkreet (expatcircuit) van een moeder die de komende week opvang voor haar gehandicapte zoon zoekt. 

Terug in Vientiane zijn we vanavond naar de betreffende moeder en zoon gefietst. En vanaf maandag wonen we voor een aantal dagen in een ander huis om met Kieram te voetballen en zijn schema's te volgen. Omdat sinds mijn kindertijd autisme een gediagnotiseerd verschijnsel in de familie is en ik hiermee opgegroeid ben, lijkt me Kieran geen probleem. 

Toen we terugfietsten, spraken we over het vertrouwen. Dat een moeder een zo mooi en kwetsbaar kind gewoon aan ons toevertrouwt. En terwijl ik het opschrijf, hoor ik Auke weer zeggen dat hij die bips niet gaat schoonmaken. Misschien had hij iets meer hippie moeten blijven.

Wordt vervolgd! 

Verstuurd vanaf mijn iPad