Men zegt dat je op het hoogtepunt moet stoppen. Maar wat doe je op het dieptepunt?
Auke was in staat de handlugage te vullen en het eerste het beste ticket naar Nieuw Zeeland te boeken. Desnoods Hanoi. Ik zei: “Auke, ze hebben nog steeds mijn paspoort, dus we kunnen helemaal niet weg”
Ik vind het lastig dat ik -lopende het traject- geen gedetailleerde informatie kan verschaffen. Deze zou zo illustreren waar we continu tegen aanlopen/botsen/knallen in de Lao-cultuur.
Ja is meestal nee. Dat weten we ondertussen. Vandaag hebben we geleerd dat nee ineens ook ja kan zijn. En bij alles probeer je te doorgronden wat de beweegredenenen zijn. Drijfveren kun je deze niet noemen. Tenzij je het woord erg letterlijk opvat en je allerlei Laotianen in de Mekong ziet drijven, omdat ze geen zin hebben om iets te doen of verantwoordelijkheid te nemen. Maar die beweegredenen…
Zo zijn we langzamerhand gewend aan het feit dat het normaal is om consequent de door Auke verschafte cijfers zodanig in het excelbestand aan te passen dat het lijkt alsof we winst hebben gemaakt. Iedere maand hetzelfde liedje en iedere maand een boze Auke. Hij vraagt mij: “Moet ik hem dan gaan slaan? Hij flikt het iedere keer weer en ik heb er handen vol werk aan om de boel weer te herstellen”. Van mij krijgt hij onmiddellijk groen licht, voor dat slaan. Maar van desbetreffend persoon krijgt hij slechts een onnozele glimlach. De beweegreden (ik noem het woord nog maar een keer nadrukkelijk) is dat je aan niemand slecht of negatief nieuws mag verkondigen. Dus dan gum je een beetje, en misschien knoei je per ongeluk wat… En tatatarataa, de wereld ziet er ineens weer zonnig uit.
My students are sunny! De Engelse lessen aan het personeel hebben we ondertussen opgehoogd naar 4 uur per week en verdeeld in high-level en low level. De kneusjesklas is voor de notoire afkijkers en schaapachtigen. Het is een kwestie van: van voren af weer beginnen. In de afgelopen weken werden meerdere malen mensen uit de les weggeroepen omdat er patients waren. En die gaan altijd voor. Vandaag had ik voor K* een verrekijkertje meegenomen. Hij spiekt altijd met de dictee-oefeningen en ik had hem apart gezet. En iedere keer als ik hem ‘de beurt geef’ kijkt hij giechelend om zich heen. Toen hij nog steeds probeerde op afstand de antwoorden van zijn buurvrouw te spotten, vroeg ik: “Do you need glasses?” Nu de perfecte oplossing. Die verrekijker.
The high level students are lovely. They understand and like my jokes about Mr. Klaver.
Na mijn lessen moet ik altijd stoom afblazen. Auke vertelde dat hij een aantal managers wederom heeft geprobeerd uit te leggen dat we v o o r u i t moeten kijken, anticiperen op ontwikkelingen. Dus ik zeg: “Dan ga ik nu even iemand pesten met die verrekijker. Het is een mooi symbool ter onderstreping van je betoog!”
U zult zich verbazen dat desbetreffend persoon mij bedankt voor het compliment. Ik heb helemaal geen compliment gemaakt. Maar hij dacht –terwijl ik als juf dacht dat ik hem iets bij kon brengen- dat ik zijn gisteren pikzwartgeverfde kapsel geslaagd vond. Hij dacht werkelijk dat ik daarom die verrekijker had meegenomen.
Klein detail: die enorme pikzwarte haardos was Auke ook al opgevallen vandaag. Auke is iets minder tactisch is zijn grapjes. Dus hij kreeg ‘ m meteen terug. Wanneer Auke z’n haar gaat verven…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten