Hij schudt met zijn hoofd horizontaal en verticaal terwijl hij praat, en zoals te
doen gebruikelijk valt zijn bovengebit steeds naar onderen. Op 15 september
wordt hij 90. Hij gaat een groot feest geven. En hij wil dat ik er ook ben.
Helaas. Ik leg hem uit dat ik dan in Laos ben.
Voor mijn portretten-project ben ik voor de 6e keer bij I. en la moglie. Het
valt niet mee om dit echtpaar tezamen te pakken te krijgen. I. is een
buitenmens. Hij heeft overal stukjes grond en loopt altijd overal te scharrelen
en te rommelen. La moglie wordt door iedereen in het dorp opgevangen als ze
weer verdwaald rondloopt. Ik zie haar altijd en overal zitten of lopen als ze weer gescharreld en gerommeld heeft. En zo
niet: zit ze buiten op haar balkon. Maar vandaag was het te warm. Ik weet
intussen dat ik gewoon naar binnen kan gaan. De sleutel zit altijd op de
voordeur. En voordat ze in de gaten heeft dat ik in huis ben, heb ik haar al
verstrengeld in mijn armen.
Een uurtje eerder was ik er ook al. Ik probeerde haar uit te
leggen dat ik nu toch echt een portret van ze wilde maken. Overmorgen is de
expo in de kerk, en zij mogen niet ontbreken. Volgens haar was I. thuis, dus
samen hebben we alle kamertjes in het huis geïnspecteerd. Helaas. Ook buiten
was hij niet te vinden. Later zag ik zijn turquooize Ape in het dal. Ik sprak
met haar af dat ik rond pranzotijd terug zou komen voor de foto’s.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik gebruik hun sleutel om binnen te komen, maar tref slechts
twee lege borden op tafel en la moglie aan. Ze zit puffend op de bank en vertelt
me dat het vandaag heel warm is. Daar hadden we het anderhalf uur geleden
inderdaad al heel uitgebreid over gehad. Ik vraag waar I. is. Ze heeft geen
idee. Dus alle deuren in het huis gaan weer open. Hij blijkt in zijn blootje op
het bed te zitten. Hij heeft zich net gedouched, Omdat hij begrepen had dat ik
langs zou komen. Het aankleden duurt zeker tien minuten.
De pastoor had ook tien minuten nodig om zijn kazuifels aan te trekken.
Als hij dan binnenkomt, moeten we omhelzen. Dat hoort erbij.
En iedere keer ben ik weer onthutst over zijn lengte. De familie is behept met
een krimp-gen. Dus ik ga letterlijk en figuurlijk diep door mijn knieën. Figuurlijk
omdat ik heel veel respect voor dit mannetje heb. Toen we 5 jaar geleden net in
Casamaggiore waren, zat hij in de Circolo te vertellen (tegen wie) dat je buitenlanders
en buitenlanders hebt. Auke heeft destijds scherp geluisterd en kwam tot de
conclusie dat hij ons OK vond.
OK!
Dat OK is altijd gebleven. We hebben een hele bijzondere band opgebouwd.
I. zegt dat Auke in Laos dat
ziekenhuis dan maar een paar dagen moet sluiten. Dan kunnen we tenminste op
zijn 90e verjaardag komen. En tegelijkertijd denk ik: misschien heb je ook nog heel erg gelijk!
(dit is een verkorte versie van een heel bijzonder, emotioneel en waardevol traject)
zo mooi, zo bijzonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten