Momenteel is dokter Jaap bij Auke. Zijn aanwezigheid heeft z’n
nut al wel degelijk bewezen. Er zijn wat veranderingsprocessen in gang gezet.
Zo koopt dokter Jaap dagelijks een tas met ingewikkeld fruit. Fruit met lastige
schillen waar Auke zijn kantoorhandjes niet aan brandt. Zolang dokter Jaap
alles zorgvuldig steriliseert en prepareert, prikt Auke een vorkje mee. Samen
komen ze zo tot nieuwe en interessante visies. Dat passievruchten bijvoorbeeld
erg smakelijk zijn. Dokter Jaap wil iedere ochtend een gekookt ei, dus ook daar
plukt Auke gezonde de vruchten van mee. Tussen de regels begrijp ik dat Beerlao gerantsoeneerd is. Vooruit, jullie doen maar.
Na telefonisch werkoverleg hebben we besloten
dat dokter Jaap tijdelijk mijn fiets mag gebruiken.
Mijn monnikengewaad-oranje-boven-fiets!
Ik zeg: “Hoe moet dat als ik er straks ben?” We concluderen dat er bij de buren nog een
fiets in de schuur staat. Auke merkt op dat de banden dan wel opgepompt moeten
worden. Als hij er maar niet bij hoeft te zijn.
Naast dat dokter Jaap zijn visies op het wel en wee van het ziekenhuis in kaart brengt, stimuleert hij de plaatselijke economie.
Een oud mannetje om de hoek verkoopt verse eieren, en blauwe
A-sigaretten. En lucht. Hij is de trotse eigenaar van een pomp. En zoals al
eerder gezegd: als je in Laos iets hebt te verhandelen, ben je koopman. Nu heeft
dokter Jaap ontdekt dat de achterband van mijn oranje-boven-fiets ‘niet lekker’ om de velg zit. Mijn ene borst
hangt wat lager dan de andere, en mijn rechterbeen schijnt iets langer te zijn
dan mijn linker. Dus waarschijnlijk heb ik die fiets de afgelopen keren
verkeerd ingereden. En dat een arts dat nu moet constateren…
Dus is dokter Jaap al een aantal keren bij de eierboer
geweest om de lucht uit de achterband te laten lopen, en de band vervolgens
weer te laten oppompen. De eierboer snapt er niets van, maar het levert hem wel
iedere keer 1000 Kip op. En hij doet het liefdevol: tijdens het pompen masseert
hij het rubber. Kijk, dat is nog eens handel!
Ik stel voor dat dokter Jaap die fiets van de buren alvast
gaat inrijden. En dat’ ie straks even naar mijn benen en borsten kijkt als ik
in Vientiane ben. Appeltje eitje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten