ICE!

Terwijl ik mijmerend op de portico zit en ik de takken van de pruimenbomen onder hun gewicht zie bezwijken, realiseer ik me dat ik straks in Laos iets ga missen.

Ice.

Niet Ice zelf, maar de roep om Ice.(In deze hitte denk ik vooral aan IJS)

Het moest er een keertje van komen: een stukje over mijn buren. Voor Nederlandse begrippen wonen ze om de hoek, maar de afstand is toch zeker 200 meter. Deze afstand is ook voldoende om alles te horen. Buurvrouw kan namelijk Italiaans-goed  hard schreeuwen. Dat ligt me wel. Kan ik het tenminste af en toe ook doen, zonder dat de buren het gek vinden. Uiteraard zijn we bevriend via Facebook. Als ik een keer weer veel ‘werkoverleg’ heb gehoord van haar, plaatst hij consequent Italian-Milf-plaatjes, om te pesten? Is het weer een poosje rustig, verschijnen er verlovingsfoto’s op zijn account. Toen ze nog jong en mooi waren. Of andere shots van familie-aangelegenheden.

Ice is hun oogappel: een poolhond. Ice heeft blijkbaar een speciale plek in de familie, want hun andere hond ligt voor de waak aan de ketting, buiten. Ik denk: Ice heeft zo zijn plekje in huis gekregen, maar sinds hij deel van de familie is, is hij in een parate staat van ontsnapping. Ik zie hem vaak over ons gezamenlijke padje huppelen, op weg naar de onbekende vrijheid. En dan wacht ik steevast op de schrille stem van Simonetta. Het gekrijs van “Ice, Ice, Ice” knalt door het o zo vredige Casamaggiore. Ik heb het vorig jaar een keer met mijn Iphone opgenomen, toen ik op afstand merkte dat Auke ontwenningsverschijnselen vertoonde jegens Casamaggiore. En ja hoor: hij zei dat ‘ie zich weer huis voelde.

Vorig jaar zaten Auke en ik uit te buiken op diezelfde portico, met zicht op het huis van onze verre buren. Wederom veel geschreeuw. Niet om Ice. Het echtpaar stond op het balkon en had zichzelf buitengesloten. Waarschijnlijk was de deur in de klink gevallen, een gevalletje sleutels op de eetkamertafel.

Nu woont ons echtpaar met oma, zwager, zoon en nog iemand in een huis. Zoals gebruikelijk in Italië: de huizen zijn vaak groot, maar worden dan ook bewoond door drie generaties. Helaas was niemand van de andere generaties thuis danwel aanspreekbaar om onze buren te helpen met een reservesleutel of andere vorm van het huis inkomen.

Na gebeuk op de deur met veel krachttermen, besloten ze om het rolluik van het keukenraam te forceren. Op gepaste afstand waren wij ooggetuige van een prachtig schouwspel: hij duwde en drukte haar letterlijk door het open raam. Met evenveel krachttermen.

Momenteel  heeft Ice weer de kuiten genomen en is het hele dorpje getuige van de noodkreten van onze buurvrouw. Ja, dat geschreeuw om Ice ga ik missen!

Gelukkig is het in Laos nog veel gehoriger!