Bankzaken, deel 2

Tijdens het doden van de tijd raak ik gebiologeerd door zijn slanke handen en vingers.  En hoe meer ik er naar kijk, hoe onwaarschijnlijker ze lijken en doen. Temeer omdat hij die slanke vingertjes als een bezetene op het toetsenbord ramt. Het bankfiliaal Monte dei Paschi di Siena, locatie Castiglone del Lago rammelt op haar fundamenten (maar dat deed het al een poosje) en de wekelijkse woensdagmarkt in de straat rammelt mee.

Hij is van mijn  leeftijd, ziet er niet aantrekkelijk uit. Dus ik vraag me af welke agressie in deze man woedt om zo heftig dat toetsenbord te verkrachten. Ik schat in dat de knop  ‘Enter’ het binnenkort begeeft.

Auke vertelde deze week over de financiën en betalingen in Laos; wat een ellende, want alles moet contant. Zelfs als je tankt (Auke beschikt sinds maandag over een eigen auto. Ik moest het merk vergeten, want het was geen Nissan. Maar wel iets Japans)

Nou, dat verschilt niet zoveel van Italië, want daar wil men het liefst ook alles contant… Zeker nu de Grieken al hun sokken aan het vullen zijn en de grens wel heel dichtbij komt.

Die onaantrekkelijke meneer met zijn smalle vingertjes van filiaal Monte dei Paschi di Siena verwerkt onze IMU. Ik ga daar niemand mee vermoeien, maar de IMU is een halfjaarlijkse  belastingverplichting die ook ieder half jaar verandert. Zelfs de Italianen begrijpen niet hoe het nu precies zit. In NL krijg je blauwe enveloppen die je duidelijk dicteren  wat je moet betalen. Overmaken. In Italië moet je iemand vinden die het te betalen bedrag voor je uitrekent. En als je even niet oplet, is de houdbaarheidsdatum verstreken en heb je een fikse boete  aan je kont. We weten inmiddels dat de IMU rond half juni en half december betaald moet worden. Omdat ik er in die periodes altijd ben, lukt dat meestal wel. De makelaar die ons destijds het huis heeft verkocht, begint iedere keer weer te zuchten als hij mij of Auke ziet. Want hij weet wat hem te doen staat. En ik heb altijd het idee dat hij er geen zin in heeft. Hoe ieder half jaar de berekeningen tot stand komen, is ons nog altijd een raadsel, maar bij sommige dingen moet je gewoon neerleggen. Deze keer is het probleem wel erg groot, want ik vraag hem of wij alvast voor het hele jaar kunnen betalen. De kans is erg groot dat we dit jaar in december niet in Italië zijn. Ik leg hem de situatie uit. Onmogelijk, want in december zijn de tarieven waarschijnlijk weer anders. Maar hij gaat de gemeente bellen om te kijken wat hij kan doen. 

Uiteindelijk krijg ik na 9 dagen langskomen in dat lila kantoortje, mailen en bellen de betreffende documenten en kan ik naar de bank om te betalen. Het bedrag is deze keer dusdanig hoog, dat het waarschijnlijk inderdaad voor het hele jaar is.

En daar sta ik dan. Loketje. Tegenover die onaantrekkelijke man, die -het kan niet anders- denkt dat hij achter een bakelieten typemachine zit. Waar ik zelf in een minuut een internetbetaling kan doen, kost deze transactie 25 minuten. De hamersessie op het toetsenbord wordt met evenveel geweld vervolgd door een stempelactie. In gedachten zie ik achter me op de markt een marktkraam in elkaar donderen. Er worden wat A5-jes in een matrixprinter geduwd en ik moet 6 keer een handtekening zetten. 

Maar dan gaat het genadeloos mis. I documenti carbonara moeten aan elkaar vast worden geniet. En juist zijn de nietjes op. Ik schiet iets te hard in de lach. Was het een schouwspel met veel te veel overbodig papier, de voorstelling eindigt ineens met een leeg nietapparaat. Iets beschaamd kijk ik achterom naar de rij wachtenden die inmiddels groeit. Mijn bankvriend is gelukkig heel behendig in het vullen der nietmachines. Ik schat in dat dit een handeling is die een paar keer per dag zijn werkzaamheden onderbreekt. 

Als hij na die ellenlange 25 minuten de afschriften onder het loketje schuift, geef ik hem spontaan een applaus. De mensen in de rij kijken verbaasd.