Thuiskomen

Het zal ze verbazen. Mijn gasten die vandaag in Casamaggiore zijn aangekomen.

Ze zijn er voor de tweede keer en vorig jaar was er een dusdanige klik dat ze meteen besloten om het volgende jaar terug te komen. Ik heb de hele avond zitten plagen dat ik nog een blogje moet schrijven.

En hier zit ik in mijn bikini en handdoek om 22.44 uur achter het beeldscherm. Dat hadden ze niet verwacht.

Het welkomstaperatief liep ietsjes uit. Maar het was van dusdanig niveau dat iedereen er blij van werd. Blij van emotie. Het is fijn om dingen te delen als je elkaar op afstand begrijpt. En als je elkaar 1 keer per jaar intensief ziet en beleeft, is dat waardevol.

Ik plaag de hele avond over ieder heikel onderwerp dat een blogje waard is. En –na schrikkende ogen- zeg ik steeds: “Grapje”’

En dan zit je in je bikini achter dat beeldscherm, ondertussen 22.49 uur en besef ik me dat grapjes heel waardevol kunnen zijn. Schrijven ook. Ik was echt ontroerd toen ze vertelden dat ze mijn verhalen op het blog op afstand altijd volgden. Met name mijn verhaal op 1 juni. (Weet ik veel wie het allemaal lezen). Ik heb uitgelegd dat schrijven een escape is en dat het uiteindelijk niet uitmaakt wie het leest. Het klinkt als een vrij egoïstische gedachte, maar mijn bedoelde bijwerking is dat ik mensen ook een soort steun en begrip wil geven. En dat blijkt dus te werken.

Mijn gasten vallen nu wel een beetje door en in de mand: we zeiden net heel stoer dat we nog even gingen zwemmen. Uiteindelijk heb ik in mijn eentje 14 baantjes in het donker gezwommen. Maar ik heb de toezegging dat ze morgen met me meegaan naar de kerkdienst hiernaast. Ja, om onze alcoholische zonden te overpeinzen, maar vooral omdat ik de pastoor weer zover moet krijgen dat ik de sleutel van de kerk krijg. Ik heb het gebouw in augustus nodig voor het dorpsfeest. En aangezien hij maar een paar keer per jaar optreedt, is dit mijn kans.

Dus morgen naar de kerk. Man een man, woord een woord. Van de vrouwen weet ik het nog niet zo. Maar ik ben er  bij!

Buona notte