Met het tijdverschil Laos-Casamaggiore blijft het passen en
meten. Feitelijk kunnen we elkaar alleen fatsoenlijk bereiken als we beiden ‘thuis’
zijn. Italië kent onverwachte
verrassingen, Laos des te meer. Dus het is steeds weer even afwachten of je elkaar
op het gewenste moment ook daadwerkelijk te pakken krijgt.
Auke heeft –na zijn eerste officiële werkdag- een wijntje
verdiend, vindt hij. Gisteren heeft hij ergens zo’n 3 liter karton gescoord,
waarvan je afvraagt of het 6, 7 of 8 jaar tussen de luiers en de eieren heeft
gestaan. Het stof staat er in ieder geval op. Ik hoop van ganser harte dat ’t
hem gaat smaken.
Hij vertelt over het
noodweer en de lokale overstroming van gisteravond. De inmiddels bij velen
bekende buurvrouw-zonder-onderbroek- stond vanochtend tot haar enkels in de
drek om met haar handen keutels te verzamelen uit het ondergelopen gedeelte van
haar achterhuis. Omdat er door de wind weer een golfplaat was weggewaaid, kon
Auke alles waarnemen.
Ik vertel over de voorbereidingen van een mega-workshop aan
een grote club Amerikanen. Ik was vandaag ter plekke om de accommodatie, de
omgeving, het uitzicht en de faciliteiten te checken en daarop het programma af
te stemmen. Iedereen zegt: Amerikanen willen besodemieterd worden. Ik ben niet van het besodemieteren, maar dit
keer gaat het ze lukken. In het contract
staat dat we in ieder geval iets met walnoteninkt gaan doen. Bij aankomst hier
in mijn atelier bleek de voorraad te zijn ingedroogd… Dus werk ik me drie
slagen in de rondte met gekookte uienschillen (koperkleur) en spinazie
(Umbrisch groen) om het gemis van de walnoteninkt te compenseren. En niet het minste: die walnoteninkt wordt
vervangen door mijn Laos-experiment: dikke koffie die ik dagelijks ga bijvoeren
met sigarettenas en restjes bier voor de smeerbaarheid. Trots vertel ik Auke
dat ik waarschijnlijk hoge groene-eco-ogen ga scoren met al die gerecyclede puur-natuur-inkten en dat de
Amerikanen dat waarschijnlijk helemaal AMAZING vinden. Hij merkt echter op dat diezelfde
Amerikanen helemaal furieus worden bij de geur van een sigaret. Dat hebben we
ondertussen al meerdere malen
ondervonden als ik in Cortona op het terras een sigaretje opstak. Ook al zitten
ze drie terrassen verder: ze beginnen gewoon te schreeuwen. Oja…
Misschien moet je er een luchtje door heen mengen, zegt
Auke. Een beetje zeep, of parfum.
Ik neem het in overweging.
Auke vertelt dat hij straks op de fiets naar Jamil Zahid
gaat, onze aftakelende Pakistano met werkelijk een fantastische keuken. In een
jaar tijd is hij hard achteruit gegaan. Zijn Facebookaccount is inmiddels opgeheven
(terwijl dat werkelijk een inspirerende was!) Jamil praat steeds slechter en
zijn vrouw neemt alle honneurs waar. Voor wie ooit naar Vientiane gaat en het
restaurant bestaat nog: laat je verrassen. Je vindt het niet, als je het niet
weet. En als je het gevonden hebt, twijfel je ernstig of je een stoel wilt
nemen, maar des te groter is die verrassing als je uitgegeten bent.
Ik zit ondertussen tegen lunchtijd (en heel in de verte heb
ik trek in patat speciaal), dus ik vertel Auke over de pranzo van gisteren,
waarvoor ik uitgenodigd was en waarvoor ik i dolci mocht bereiden. Over de explosies in de
keuken, mijn geringe scheikundige kennis en hoe ik het toch nog –met creativiteit!-
heb weten te redden. Auke vraagt: je hebt de keuken toch al wel schoongemaakt?
Nee, er moet iemand met een hogedrukspuit komen, reageer ik.
Ondertussen staan de spinazies en uienschillen te pruttelen voor mijn inkt en
beginnen alle chocoladespetters van de gisteren ontplofte dolci weer
spontaan te smelten.
Ik heb er een
tekeningetje van gemaakt, Auke, zeg ik. Van de pranzo gisteren. Spreekt
boekdelen.
Terwijl Auke waarschijnlijk onder het genot van de gerepareerde
airco in Vientiane de slaap probeert te vatten, wordt Casamaggiore geteisterd
door een felle storm. In een kwartier staat het voorste deel van het huis
blank, idem een deel van mijn atelier, ren ik met handdoeken in de weer om te
dweilen, probeer ik alles wat los en vast zit te redden (we hadden gisteravond
al een voorproefje: parasol helemaal kapot, stoelen overal weggewaaid) Ik
schrik als er ook nog hagelstenen uit de lucht komen. Door het heen en weer rennen van voren naar achteren, ram ik mezelf door de pas geplaatste hordeur... Kapot. En de leverancier had en nog wel zo aardig van die vogeltjes op geplakt...
Maar ik hoef gelukkig
geen keutels te grabben.
Buona notte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten