…and the livin’is easy
Ik weet zo goed en zo snel niet waar ik mijn kippenvellen moet
verbergen. Het is rond het middaguur en de temperatuur loopt aardig op in
Vernazzano. Zat ik een paar minuten al met diezelfde kippenvellen, omdat 9
kleinkinderen spontaan een close harmony-koor vormden en prachtige medleys met
zoveel overgave zongen, ben ik nu helemaal koud.
Genevieve zingt Summertime. Dank aan Gershwin en de velen
die het de afgelopen decennia coverden; bij Genevieve komt het uit haar tenen
alsof ze het uit haar mouw schudt. En
even spontaan als bij de 9 kleinkinderen van de Amerikaanse familie, met wie ik net
een aantal uren intensief heb samengewerkt.
“Hoe ging het?” vraagt Auke als ik hem vanavond eindelijk te
pakken krijg. Tsja, welke superlatieven kun je dan gebruiken? Hij heeft een geweldige zonsondergang aan de Mekong achter de rug. Ik misschien een nog mooiere alba, in de ruimste zin van het woord. En dat hij met die appels op de markt weer is genaaid, interesseert me nu even niet.
Via Tripadvisor had ik een serieuze opdracht te pakken en
Auke weet met zijn ogen dicht mijn inspanningen vooraf. En kent mijn passie om
anderen te inspireren. Uiteraard tot in de puntjes voorbereid, reed ik
vanochtend met wat assistenten richting Vernazzano, een half uurtje rijden
vanaf Casamaggiore.
Amerikaanse oma wordt deze week 75 en oma had –toen ze 70
werd- bedacht dat ze haar 75e verjaardag met de hele
familie in Italië wilde vieren. Ik heb al maanden contact met de familie, omdat
ze een programma op maat wilden. Voor de familie is dit een bijzondere week en
er moet iets speciaals komen. Achteraf voel ik me vereerd dat ik daar invulling
aan heb mogen geven.
Al weken ben ik in de weer mijn zelfgemaakte inkten van puur
natuurlijke ingrediënten. Ik koesterde ze iedere dag op mijn achterbalkon door
ze te voeden met heilig weiwater (opgeloste gelatine) en af en toe een
druppeltje suikerwater, wijn of limo. En iedere dag het indikken in de gaten
houden, Agnes! De middagzon is verraderlijk, want sommige inkten werden te
stroperig.
Vandaag vonden de inkten letterlijk een waanzinnige bestemming
middels de zelfgemaakte bamboepennen. Het vloeide er als vanzelfsprekend uit. Vijftien
familieleden (kleine opmerking vooraf uit de mailwisselingen : “You wil love
our family, Agnes! We are all teachers!” Waarbij ik ondertussen durf te zeggen
dat ik zelf wel bepaal wie ik love. En met teachers heb ik het na zoveel jaren
onderwijservaring soms ook een beetje
gehad…) gingen serieus, zo serieus aan de slag… Wat hebben ze geweldig
getekend!
Het uiteindelijk resultaat was bedoeld als cadeau voor oma.
Ze heeft er zelf aan meegewerkt! En wat was ik me toch een partijtje trots op die
Amerikanen. En het woord ‘amazing’ is eigenlijk nauwelijks gevallen. Er bestaan
inderdaad ook gewoon oprechte Yanks. Echt!
En toen werd er gezongen. Neefjes en nichtjes die miles away
van elkaar wonen (de hele familie heeft zich verspreid over de hele VS) zingen
met overtuiging medleys alsof ze iedere week een close harmony-repetitie in de
kerk achter de rug hebben.
Daarna zingt Genevieve (ze is de dochter van een bijzondere
familie in Casamaggiore en zingt professioneel. Ik was vorige week uitgenodigd om bij ze te eten en ik vertelde over de workshop, en daarna was het bijna
logisch om haar te vragen mij te assisteren) Summertime. Wow. How easy kan living soms zijn.
Ook mijn gasten had ik meegenomen. Ik waardeer mensen die
nieuwsgierig zijn naar andere levens. Dat heeft in ieder geval mooie foto’s
opgeleverd. De foto van oma in actie is van Gerard. En die voeg ik toe.
Met als voetnoot dat mijn visie op Amerikanen en onderwijs vandaag weer een positieve dimensie heeft gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten