Kleurrijk gezelschap

"Nou, díe rubberboot is schijnbaar wel goed aangekomen…" bromt mijn tafelgenoot, terwijl hij met een schuin oog kijkt naar een colonne Afrikanen; de heren keurig in glimmende pakken en de dames op hakken en splitten tot bijna navelhoogte. Vanwege de actuele handelsbetrekkingen zijn Kongo & Kameroen dit jaar ruim en rijk vertegenwoordigd op de verjaardagsparty.

Ik bevind me aan tafel met een internationaal gezelschap. Een echtpaar uit Dubai -ik ken ze van de vorige keer, wat Engelsen. Het stel tegenover me kan ik nog niet helemaal plaatsen. Dat gaan we onderzoeken. Ze zijn de 70 ruim gepasseerd, hij draagt bretels die de boel een beetje bij elkaar moeten houden en zij heeft een Italiaanse look, maar veel te grote handen en een veel te donkere stem. Na wat kruisverhoor blijkt hij een Franse Belg te zijn die al 57 jaar in Kongo woont. Verder laat 'ie er niet zoveel over los. "Nou, dan zal hij de kapitein van rubberboot wel zijn"  bromt mijn tafelgenoot, met een schuin oog naar rechts kijkend, waar de Afrikanen zich inmiddels volgens tafelschikking aan tafel schikken. Zijn vriendin met grote handen is inderdaad Italiaans en spreekt buiten haar moedertaal alleen Frans.

"En zij is een kerel", bromt mijn tafelgenoot na enige observaties. Dan kun je 70+ zijn, al 57 jaar in Kongo wonen, maar bretels en donkere stem ogen helemaal verliefd. Ze dansen alsof ze op eieren lopen, maar ze dansen. Mijn tafelgenoot weet zeker, dat zij iets groots tussen haar benen heeft hangen. Goed. De toon is gezet. Dit gaat een leuke avond worden!

De Afrikanen beginnen ondertussen goed op dreef te komen. Eentje roept steeds: Prosecco, prosecco!! Voorzichtig worden er wat colbertjes aan de stoelleuningen gehangen en beginnen de kale hoofden te glimmen. Terwijl ik denk dat ze aan het debatteren zijn over de illusionist -die van verscheurde kranten een duif tovert- blijkt dat ze gewoon een eigen feestje aan het bouwen zijn. Intussen loopt onze Belgische bretel in een traag en voorzichtig tempo met een oud model Ipad overal foto’s van te maken.

Dan verschijnt Miss Argentina met tsja, hoe noem je zulke borsten, gekleed in een zilveren minibikini, hoofdtooi en heel veel veren. Kameroen & Kongo aan de tafels naast ons beginnen te schreeuwen. Eentje ziet eruit alsof hij zeeziek uit de rubberboot is gesprongen. Argentina zwiept het publiek op door aan de tafels te komen dansen. Omdat ze met tooi en blokhakken zeker 3 meter hoog is, moet ze steeds zwaar door de knieën om onder de partytenten te komen. Onze Belgische Ipad zit er dicht bovenop om een en ander vast te leggen. Dichterbij kan bijna niet. Ik vraag mij af: als zijn vriendin iets groots tussen haar benen heeft hangen, moet het nu wel héél ruimschoots gecompenseerd worden.

Tussen de overvloedige menugangen snijdt de illusionist een paar keer zijn blonde assistente doormidden en covert de band op geheel eigen wijze Billy Jean. Onze zwarte vrienden, met wie we ondertussen al redelijk beginnen te verbroederen, hebben de dansvloer gevonden. Eentje strengelt zich helemaal om mij vast, de zeezieke. Het kost me nog moeite om hem weer van me af te pellen. Hij heeft blijkbaar iets te intensief naar de touwen-vastknoop-actie van de illusionist gekeken en gedacht: dat kan ik ook.

Als het feest een beetje tegen het einde begint te lopen, laten de bretel-Belg en zijn Italiaanse vriendin me vertwijfeld achter. We hebben geen antwoord gekregen op onze fantasieën. Argentina heeft zich van haar veren ontdaan en probeert iedereen nog een keer aan het dansen te krijgen. De zeezieke Kongolees is inmiddels op non-actief gelegd en ik wandel naar mijn gele fiets. Die staat daar nog behoorlijk op te vallen, tussen al die grote, zwarte bakken. De bewakers hebben er goed op gepast. Als ik thuiskom is het dusdanig laat dat Auke aan de andere kant van de wereld misschien al wel wakker is. Het lijkt me toch beter om nu niet te bellen...

Dat doe ik morgen wel, met de vraag: "En, hoe was jouw dag?"

Hij heeft iets gemist!