Ik vraag Auke of hij het gek vindt als ik het opschrijf. Hij antwoordt: integendeel.

Vandaag 1 juni zijn we officieel uitgeschreven uit Zuidplas, is Auke druk in de weer met de laatste voorbereidingen voor zijn definitieve vertrek eind deze week naar Laos, heb ik in Italië een succesvolle opening van een bijzondere expositie achter de rug.

Vandaag 1 juni haalde Auke een aangetekende brief, die hij zaterdag wegens afwezigheid miste. Hij was er al vroeg bij, vanwege een druk programma vandaag. Nog vroeger haalde je de poste restante op het postkantoor. Hij moest echter naar het ‘Oude Dorp’ zoals de historische kern van Nieuwerkerk aan den IJssel wordt genoemd, om de enveloppe bij de sigarettenbalie van de supermarkt  in handen te krijgen. Waarschijnlijk zijn laatste ritje naar het Oude Dorp. Het logo op de enveloppe schudde hem genadeloos wakker.

Uiteindelijk is er één reden waarom we op 1 juni aan de vooravond van een nieuw leven staan. Sommigen noemen het een avontuur, anderen een uitdaging.

Wij hebben geleerd en verwerkt en zien het als enige manier om door te gaan met het leven en de zingeving. De post was afkomstig van het ziekenhuis Oost-Limburg te Genk. En de inhoud haalt me helemaal overhoop. Auke belt me om me de klinische mededeling te vertellen. En hoe we er mee om moeten gaan.

De hele dag flitsen verdrongen beelden tussen de Umbrische cypressen, voel ik dingen die ik jaren niet heb willen voelen. Komen er even klinische emoties naar boven. Hoor ik plezant Vlaamse stemmen vragen of ge de beenkes omhoog wilt doen. En nog steeds hoor ik het automatisme en de verveling als één van de hulpzusters me uit de wachtkamer haalt. “Het volgende vrouwke mag komen” Ik voelde me een koe in deze tijden, een gemanipuleerd hormonenmonster met uiers die nooit gezoogd zouden worden. Met vele lotgenoten zaten we apathisch te wachten tot we aan de beurt waren om onze beenkes omhoog te doen. Na zoveel mislukte pogingen wist ik dat het einde in zicht was. En na zoveel mislukte pogingen ben je zo goed al gynaecologisch specialist en weet je precies dat de embryootjes de gewenste grootte niet hebben gehaald. Exit life.

Tijdens het leeghalen van ons huis op de Rijskade kwam ik ze tegen: de A4-tjes van ziekenhuis Oost-Limburg te Genk. Per dag werden de millimeters en de spiegels met de hand ingevuld in schema’s die met potlood en liniaal gemaakt leken. En dit confronteerde me na jaren weer met neergaande lijn. Als je in een opruim-mood zit, moet alles uiteindelijk weg. Zo zie ik mezelf staan met het mapje met ‘groeiresultaten’ en is dit mapje  tussen de andere oud-papier-zaken beland, die ik met Anthon in de achtertuin heb verbrand.

Anthon is mijn neefje, 14 jaar ondertussen.

Als oudste dochter in het gezin heb ik altijd gedacht dat het mij ten eer zou vallen om mijn lieve ouders het eerste kleinkind te geven. Ik herinner me dat mijn broer me belde om te zeggen dat hij en zijn vriendin langs wilden komen, omdat ze iets met ons wilden bespreken. Wetende dat het pijnlijk zou zijn. Vanaf zijn geboorte heb ik met Anthon een bijzondere band. Ergens is hij het kind dat niet van mij mocht zijn. We zijn allebei even erg, en daarom verdragen we elkaar zo goed.  Ik herken alle associatieve en creatieve gedachtenlijnen in dit kind. En ik ben blij dat hij er is. In mijn diepste dieptepunt werd hij geboren.  En we worden samen volwassen.

In 2011 hadden Auke en ik de zorg over een Mexicaanse ‘pleegdochter’. Ze woonde drie maanden bij ons op de Rijskade en onze onbekende wereld van het ouderschap kreeg meteen een juiste plek. Marifer, met wie we nog steeds contact hebben, noemde Auke haar vader (met haar eigen vader had ze nauwelijks contact) en het zelfportret dat ze in Nederland maakte, hangt hier in Italië. Toen Marifer bij ons woonde, was er bij mij een opening om visueel gestalte te geven aan mijn verdriet. Dit resulteerde in een aantal kinderportretten, dat velen in de ogen hebben mogen kijken. Zowel in Nederland als in het buitenland.

“Denk er over na” zegt Auke, nadat hij me over de brief uit Genk heeft verteld.

Feitelijk hebben we niet veel te kiezen. Ik zit hier in Italië, en hij vertrekt over een paar dagen naar de nieuwe wereld Laos. Ik kom eind augustus naar Vientiane

Binnenkort verloopt de datum van iets wat misschien iets had kunnen worden.  Het gaat over de ingevroren zaadjes van Auke die per 20 juni een bestemming moeten krijgen.

We hebben het erover. Er zijn drie opties.

“Auke, ik word 47. Dat heeft geen zin. Het kan niet meer. We hebben in ons leven andere keuzes gemaakt" 

De tweede optie is dat we Auke’s zaadjes beschikbaar  stellen aan lotgenoten, die ook zo vurig een kindje willen. Daartoe moeten we echter voor 20 juni persoonlijk tekenen in Genk.  Ik ben in Italië en Auke vertrekt vrijdag naar Vientiane. Dus deze tweede optie is helaas logistiek geen optie. Maar wat is logistiek. Mag ik er nog even over nadenken. Ik raak in de war.

Als we niets van ons laten horen, verdwijnen volgens ondergetekende van de brief  van ziekenhuis Oost-Limburg te Genk de diepvriesjes na 20 juni.

In een bak? In een schoenendoos (zoals mijn neef Anthon zijn overleden poezen begroef) In de gootsteen? Ik wil het niet weten. Maar we weten het niet.

Ik hoor Auke’s twijfelende stem, als hij zegt: denk er nog maar even over na.

Dit is een bericht dat zoveel en tegelijkertijd niets te maken heeft met ons vertrek naar Laos, maar wie het begrijpt, begrijpt het.