De eerste twee keren dat we samen naar Vientiane gingen, huurden
we kamer 3 in Lani’s Guesthouse. Auke had na de eerste keer te hebben gelogeerd
aldaar even inspectiebezoek aan de kamers gedaan (terwijl de dames
schoonmaakten) en kwam tot de conclusie: kamer 3 is perfect: een eigen balkonnetje,
een tafeltje waar ik lekker kan tekenen. En zo deden we dat. Het was een genot.
Ons eigen grote balkon in Vientiane is
nog een grotere genot, maar vooralsnog ben ik er niet.
Wat het meest indruk op mij maakte in Lani’s Guesthouse: iedere
ochtend om 5.30 en 10.50 uur de trommelsessies bij de tegenoverliggende tempel.
Klanken met tegelijkertijd toekomst en verleden. Historie en hoop. Maar zo doordringend
dat de ruiten in Lani´s Guesthouse er iedere ochtend van trilden. Ik zei tegen
Auke: “Als we hier tijdelijk gaan wonen, dan alsjeblieft bij een Wat (tempel)
Dat is gelukt, alleen de Wat is te ver weg om de ramen te doen trillen.
Hier in Casamaggiore is er de kerk, naast me. Er wordt zelden
gekerkt –speciale missen- maar ik probeer er altijd bij te zijn. Al was het
maar omdat ik in 2013 een kerkelijke onderscheiding heb ontvangen.
Het aanbouwtje van de kerk wordt verhuurd aan een musicus,
Emanuele. Hij geeft muzieklessen op
ongezette tijden. Soms vroeg in de ochtend, soms laat in de avond. Zoals
nu. Ik geniet van de jazzy sound, Auke
er had er echt moeten zijn; hij zou helemaal uit zijn dak gaan en dansen op het balkon
Ik herinner me 4 jaar geleden. We wisten inmiddels dat we
een muzikale buurman hadden. We koesterden ieder moment van muzikaal genot. Tot
we –het zal ongetwijfeld laat zijn geweest op het balkon- zulke hysterische
geluiden hoorden. Auke, die destijds bij een psychiatrisch centrum baasje was,
zei: “Dit klinkt niet goed”
Nu ik de mensen ken, weet ik dat het wel goed was. Ieder op zijn/haar tijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten