Voor wie wacht, komt alles steeds te laat

Auke vertelt me dat hij iets heeft ontdekt; in de Nederlandse ziekenhuizen is het een doodszonde.

En in gedachten zie ik hem ieder hoekje van http://www.laointernationalhospital.com/ inspecteren op alles wat pluist en niet pluist.

Wat pluist, zijn de kleine vooruitgangen: de wekelijkse managementvergaderingen. Het gaat met horten en stoten, maar het begint een klein beetje te lijken op iets naar aanleiding van een agenda. Hoofd- en bijzaak is een echter nog steeds een onbekende term. Een paar weken geleden werd er oeverloos gediscussieerd over Wattage. In de meeting kwam aan de orde dat er op de parkeerplaats van het ziekenhuis verlichting moest komen. Na twintig minuten (“Auke. Dat kap je toch meteen af” zeg ik dan – “Nee, dat heeft tijd nodig…”) hakte Auke de knoop door. Oftewel: we gaan het nu niet meer hebben over hoe sterk die verlichting moet zijn, maar we gaan over tot de orde van.

“Help jij me aan herinneren dat ik die overhemden morgen meeneem?” vraagt Auke me, terwijl ik in Casamaggiore zit. Ik adviseer hem ergens in huis een briefje neer te leggen. Hij hoeft er alleen maar op te schrijven: OVERHEMDEN.

De schoonmaaksters, die een paar keer per week komen, kunnen ineens niet meer strijken. Je moet het maar begrijpen of niet. Het alternatief is dat Auke zijn zelfgewassen overhemden meeneemt naar het ziekenhuis. En daar is uiteraard iemand die dat gaat doen.

Auke heeft iets bedacht. En dat bedenken komt voort uit een maandje observeren en cultuurslagen proberen te maken. Nu volgt een logisch schema, dat een even logisch gevolg is van een communistisch regime:

Auke + overhemden  >> eerst naar K*  >> K* belt via receptie om te vragen of S*  kan regelen of M* de overhemden komt halen op locatie kantoor Auke >> M* belt vervolgens receptie om te vragen of S* wil kijken of het mogelijk is om P* te mobiliseren die overhemden dan op te halen…       en dan nog een keer……

Auke daarentegen loopt in gezwinde pas door dat ziekenhuis op zoek naar  L*. En die overhemden, met knaapjes en al, heeft hij elegant over zijn rechterarm gezwiept.

“Ik doe dan ook niet meer dat buigen, hoor!” vertelt hij met een stem waarin ik overwinning bespeur. De rechtstreekse benadering werkt blijkbaar toch. Ze zijn er al een beetje aan gewend. Hij heeft leuk contact met L*, die in lichtelijke shock reageert als Auke daar met zijn overhemden aankomt.

Tsja, voor wie wacht, komt alles steeds te laat. Auke is een man met weinig geduld, maar o o o wat heeft hij zich al moeten opvreten de laatste weken…

En niet pluis: hij ontdekte medewerkers van het ziekenhuis de koelkast voor de medicijnen gebruikten voor het parkeren van hun eigen voedsel. Sindsdien inspecteert hij iedere dag die koelkast. Ze hebben het begrepen. Dat wel. Als je er maar bovenop zit, iedere dag.

Ondertussen heb ik deze week in verschillende contexten The Lau geciteerd. Ja, ik krijg hier natuurlijk ook allerlei vragen van mensen. Het is ook wel een beetje gek: Auke daar, ik hier. Maar: voor wie wacht, komt alles steeds te laat.

(* initialen zijn gefingeerd)