LLULL!

Het woord galmt door het lokaal voordat ik er erg in heb… Om mijn eigen schrik kracht bij te zetten, herhaal ik het nog een paar keer, met dikke –bijna- Amsterdamse LL-en.

Lalalalalala had ik al in verschillende varianten geopperd, maar wat ik ook probeer: ik krijg de L er bij Boualoy niet uit.

En wij maken ons leven lang al grapjes over de Chinees met witte lijst….

Ik ben gevraagd Engelse les te geven. Als je een internationaal ziekenhuis wilt worden, moeten de medewerkers een mondje Engels kunnen spreken. En voor degenen die de taal een klein beetje beheersen, is het voor mij een zeer dankbare taak om hun uitspraak te verbeteren. Vooruit, met zoveel onderwijservaring draai ik mijn hand hier niet voor om. Ik parkeer vooralsnog mijn CEO-functie en stort me op de ontwikkeling van een creatief lesprogramma, toegespitst op de medische wereld. Dit heeft even prioriteit. Werk aan de winkel en aanpakken.

Mijn introductieles is bedoeld om het niveau van de personeelsleden in te schatten. Auke zegt: “Ik hoop dat je ze een beetje los krijgt, want dat onderdanige mag er nu zo langzamerhand wel wat af.” Als mijn ‘studenten’ buigend binnenschuchteren, ben ik geneigd om een provocerend dansje op de tafel te maken. In plaats daarvan gaan we tellen, vergelijken, plaatsbepalen en kleurtjes benoemen.  O, o, o, hun uitspraak is inderdaad heel slecht…Ondanks dat zit de sfeer er meteen goed in en de Laotianen ogen gretig, hongerig naar die nieuwe taal.  

Tijdens de kleurensessie struikelt Boualoy genadeloos over de kleur zwart in het Engels. 

"Brack"

Ik zeg 'black" en hij antwoordt "brack" en zo gaat het een aantal keren verder.

Ik articuleer overdreven 'blllack' Mijn tong valt er bijna van op mijn schoenen.  Om hem de L te laten voelen doe ik het liedje over de woestijn op een paard zonder naam. Laa laa lalalala lalala laa laa. Hij kijkt me wanhopg aan. We proberen het nog een keer. Maar hoevaak hij zijn best doet: de combinatie van de B en de L is onmogelijk. Ineens roep ik:  "LUL!' 

Dan krijg ik onstellend medelijden met hem. Hij doet zo zijn best, maar het gaat gewoonweg niet. Ik zing uit wanhoop het refrein van Amy Winehouse' Back to black ' en hij kijkt me weer geschrokken aan. 

Na de les kom ik hem in de gang tegen en besluit even bij hem te gaan zitten. Het moet een zwarte dag voor hem zijn geweest. We repeteren nog wat begrippen uit de les en hij grapt steeds: "Brack" Omdat ik toch moet wachten op de volgende sessie, steek ik wat extra energie in hem. Ik wrijf over zijn zwarte haren en zijn zwarte broek en zeg niets. 

Later hoor ik van een van de medewerkers dat hij tegen iedereen zegt dat hij prive-les heeft gekregen.... En in de volgende les laten we de kleur zwart maar even achterwege.