Er hangt veel vocht in de lucht. Maar nog nooit heb ik zo snel een gezicht in onweer zien veranderen.
We bevinden ons in ons dagelijks ritueel. Gisteren concludeerden we dat dit toch wel een van de meest vreedzame plekjes in de wereld is: een paar plastic stoelen aan de Mekong, iedere dag spelende kindjes aan de oever, wat woon-werkverkeer dat op brommertjes de kuilen in het pad probeert te ontwijken. En een Beerlao om de dag te evalueren. Sinds ik er ben moeten we die fles met z'n drietjes delen. De schitterende zonsondergangen maken alles goed.
Auke en dokter Jaap hebben weer een intensieve werkweek achter de rug. Wederom eentje vol verrassingen, die soms als een tropische regenbui neerstortten. Zo was er de doos met medisch instrumentarium, die iemand ergens verstopt had met de gedachte: als niemand weet dat we het hebben, slijt het ook niet. En zo was er het probleem van de sheets: terwijl Auke aan het begin van het teamoverleg dacht dat het over de excel- bestanden ging, bleek de hoofdzuster al een kwartier te oreren over de niet passende ziekenhuisonderlakens die we voor onze komende loge hadden besteld.
Nou, dan mag je op vrijdag eind van de middag wel even genieten van dit eenvoudige, maar waardevolle ritueeltje aan de rivier. De fietsrit erheen wordt per dag erbarmelijker: door de hevige regenval is het onverharde pad als een acne-gezicht* met venijnige kuilen.
Tijdens de evaluatie merkt Auke op dat bij de Lao-meisjes en -dames nooit BH-bandjes of strings of ander ondergebroekte zichtbaar zijn. Terwijl ze doorgaans strakgekleed zijn. Dit lijkt ook voor dokter Jaap een dankbaar gespreksonderwerp. Cupmaten worden gedegradeerd tot AA en AAA. Jaap zegt: 'Ik ga het gewoon vragen" Dus als hij het biertje betaalt, smoest hij met de cheffin incasseren. Waar de Laotianen te pas en te onpas altijd blijven lachen, trekt ze vervolgens een schrikbarend boos gezicht en blijkbaar heeft iedereen meteen in de gaten waar het over gaat. Overal afkeurende blikken. Het is duidelijk: Jaap hoeft hiet niet meer terug te komen. Jammer van ons dagelijks ritueel... Ik besluit om even wat uitleg te geven. Actie. Dit vreedzame plekje mag niet het begin van een oorlog worden. Ik wijs op afdruipende Jaap en zeg: "Doctor!" Alsof dat nog iets kan goedmaken...
Ik heb een haat-liefdeverhouding met BH's, maar als we terugfietsen over de hobbels, kuilen en plassen op het nauwelijks verlichte pad aan de Mekong ben ik toch blij dat ik er eentje heb.
(* in al hun creativiteit en wijsheid hebben de heren besloten dat een acne-poli in het ziekehuis een gat in de markt kan worden.)
Verstuurd vanaf mijn iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten