Wennen

Ondanks dat ik me voel ingeburgerd, is het soms lastig om je te conformeren. Aanpassen is een rekbaar begrip. Mijn elasticiteit is groot. Echter, deze dingen wennen nooit:
- beesten in huis: laat niets eetbaars op het aanrecht of de bar liggen, want de gekko's, lizzards en kikkers zijn overal. Ook op het aanrecht. Dus ik schrik iedere keer als ik naar de keuken loop. Ze zijn banger voor mij en vluchten in een van de kieren die de boomhut rijk is.
- slapen onder een klamboe
- de luchtvochtigheid
- traagheid en onlogica: 1 stap vooruit, 2 of 3 achteruit. Over het laatste kan ik een boek schrijven. Andere keer.

De voordelen van deze ontberingen:
- ik overwin mijn beesten-trauma. Vroeger moest tijdens onze jaarlijkse zomervakantie in Drenthe het open dak van de grote Datsun Laurel dicht, omdat ik bang was dat de honden naar binnen zouden springen. Het wordt me nu nog verweten. De huishonden hier in Vientiane  liggen vredig bij de deur van mijn atelier
-  die klamboe zorgt er vooral voor dat die gekko's en lizzards niet in ons bed vallen.
-  luchtvochtigheid: heerlijk, ik krijg iedere dag spontaan krullen. Iedere dag!
- ...... wordt vervolgd.

Waar ik wel aan wen. In Nederland drink ik nauwelijks bier. Eigenlijk nooit. Tenzij het moet. Hier hebben we weinig keus. Maar vanochtend bedacht ik me dat het bier me intens de oren uit komt. Ondanks dat we na het provocerende ondergoed-incident gewoon terug mogen komen bij onze plastic stoeltjes aan de Mekong (ik heb met het slachtoffer in gebaren en mimiek gecommuniceerd, uiteraard wijzend op Jaap) stel ik voor om ons evaluatie-ritueel te verplaatsen naar een andere plek.

Bovendien hebben we iets te vieren, maar ik mag geen namen noemen. 

Dus we traktreren onszelf op een glas wijn. Bij Joseph, in de stad. Het is happy hour, en o wat zijn we happy! En o wat smaakt dat wijntje lekker. Niet te langzaam drinken, anders wordt 'ie warm! Hier moet ik niet te veel aan gaan wennen... Dus morgen maar weer een biertje met een zonsondergang.

Verstuurd vanaf mijn iPad