Af en toe ben ik een beetje murw van alle emoties. De cultuurverschillen tekenen zich soms zo scherp af, dat je afvraagt of het zin heeft om door te gaan. Maar dat gaan we lekker wel doen.
Met een stom boodschapje doen, ben ik blij. Het geeft me even rust in mijn hoofd.
We kregen vanavond weer een zodanige lering Lao culture, dat er tranen druppelden. We moeten bijvoorbeeld begrijpen en aanvoelen dat de Lao zich in het ziekenhuis laten opnemen als er thuis stront aan de knikker is of als er een scheiding in de lucht hangt. Een paar dagen in quarantaine en optimaal verzorgd te worden door nurses is een privilege. En als de dokter zegt dat je ziek bent, ben je ziek. Ook al ben je het niet. Maar juist het feit dat we dit kunnen bespreken, maakt me emotioneel. Het is zo'n andere wereld.
Ik fietste vanmiddag terug via de weg langs de Mekong (o wat fietste ik langzaam en o wat was het vochtig) na het boodschappen doen. We hebben sinds kort Jiffy. Een supermarktketen die ineens uit de grauwe grond is geschoten. Ik heb al twee filialen gespot. In Jiffy blijf ik altijd minstens een kwartier. Het is er zo heerlijk koel binnen! En als je de koelkast opent voor de yoghurtjes, waan je je helemaal in de hemel. En buiten krijg je zo'n harde klap voor je kop!
Op het hobbelpad langs de Mekong met mijn boodschapjes in mijn korfje, bedacht ik me weer eens hoe weinig je nodig hebt. Om gelukkig te zijn. Met de converter kwam ik tot het volgende
- 1 plakje knalgele lichtgevende rubberkaas, in folie verpakt € 0,27
- 1 yoghurtje 10 cl, verschillende smaken € 0,52
- 1 liter vruchtensap met heel veel vita! € 1,70
- 0,75 liter bocht a la 40% € 0,92
- pakje sigaretten 19 stuks € 0,56
- 1 kam bananen € 1,15
- 3 aardappelen en 2 uien € 0,90
Ter info: KIP (LAK = LAO KIP) is hier de munteenheid. 10.000 KIP is ongeveer € 1,14 op dit moment. Dus dat doet de KIP tegenwoordig.
Vanavond fietsten we dezelfde route terug na een hele intensieve, maar waardevolle sessie met de eigenaar van het ziekehuis. Om de cultuur in dit land te begrijpen is het niet genoeg er een poosje te zijn. Doordringen is een kunst. Het vraagt veel van een empathisch vermogen dat ons vreemd is. Als je als westere arts ooit de eed van H. hebt afgezworen, is het moeilijk een patient -langer dan nodig is- in quarantaine te houden. Maar wat zijn we weer wijzer geworden.
Gelukkig kwamen we het strompelende vrouwtje tegen, dat iedere dag broodachtige dingetjes probeert te verkopen. Tien stroopsandwiches uit haar mandje voor € 0,90. Ik blij en zij blij. Ik kan ze ook hiertegenover kopen, maar zij heeft mijn sympathie, omdat ze aan het eind van de dag zeker 5 kilometer loopt om haar waren te slijten.
Morgen vroeg op: dokter Jaap gaat terug naar naar Nederland. We hebben heel veel waardevolle emoties gedeeld en gevoeld.
De eieren van de eierboer, die tevens onze banden oppompt, zijn gekookt en Jaap krijgt een paar van die stroopsandwiches van me mee. Maar eigenlijk is hij onmisbaar nu. In het proces waarin hij het personeel tot grote dingen heeft gebracht. Hulde aan Jaap
Wordt vervolgd
Verstuurd vanaf mijn iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten