Ik zeg: "Heren, jullie debatteren nog maar een eind weg over de financien, maar ik ga alvast naar huis." Het is een klein stukje lopen vanaf Kong View naar ons huis. Dit restaurant is een soort iconisch baken in onze ontwikkelingen. Hier werd afgetast, hier werden piketpalen geslagen, hier laaiden hevige emoties hoog. Hoger dan de zelfgemaakte vliegers van de kindjes, die zich steevast bij de rivier bevinden.
De mooiste route is langs de Mekong. Maar het heeft vannacht stevig geregend en het is donker. Dus ik loop in mijn eentje langs de tempel terug naar de bewoonde wereld. Ook hier een modderpad en plassen.
Een schril contrast met gisteravond. We waren geinviteerd, jawel een sjieke bijeenkomst waar de Nederlandse ambassadeur van Thailand kennis wilde maken met de Nederlandse ondernemers in Vientiane. Yes, eindelijk mag ik mijn cocktailoutfit aan. In het gezelschap van zeer bevlogen en aimabele Dutchies lieten we de steeds bijschenkende obers hun gang gaan. Zo, deze wijntjes smaakten wel heel er goed! We hadden ons de hele dag al in parate staat van opwinding gebracht bij de gedachte aan bitterballen. Helaas, die zaten niet in de handbagage van de ambassadeur. Ter info: Laos heeft geen Nederlandse ambassade, dus iedereen is blij met diplomatieke belangstelling uit ons vaderland.
De feestvierende families op weg naar huis zojuist hebben ook belangstelling. Als ik muziek en ritme hoor, ga ik dansen. En als ik feestvierende families zie dansen, doe ik helemaal mee. Dus zo zie ik mezelf aan overkant van het familiefeestje in het donker, met mijn slippers in het water meedansen. In een mum schieten uit alle naburige golfplaten lachende gezichten naar buiten, worden er smartphones op me gericht en word ik op het geimproviseerde Karaoke-terras onthaald. Weigeren heeft geen zin. Ik dans een aantal keren met de oudste man in het gezelschap, die de Spaanse danspassen goede onder de knie heeft. Verder bestaat de familie uit onderfinieerbare, maar vreselijk lieve mensen. Ik denk dat mijn glas 5 keer van eigenaar is gewisseld en 5 keer is bijgeschonken.
Of ik wil zingen. Ik zeg uiteraard ja, maar ik gebaar dat die malle geluidsinstallatie uit moet. Ik doe het graag zelf, zonder die Aziatische muziek. En dat lukt. Terwijl ik hoop dat mijn mannen bij Kong View mij horen galmen (uiteraard Pride van U2*) verzamelt het modderstraatje zich rondom het etablissement. Ik weet niet of ze het echt kunnen waarderen, omdat onze westerse muziek wel heel erg afwijkt... maar ik krijg applaus en gejoel.
De ambassadeur had het gisteravond over cultuurverschillen. Als je als blonde vrouw met gekke danspasjes spontaan in een Laotiaanse familie opgenomen wordt, denk ik dat het wel goed zit met de integratie.
(* ik lees net dan Bono van U2 in Ziggo Dome een Groninger uit het publiek heeft gehaald om mee te spelen, gitaar. Pride & Proud)
Verstuurd vanaf mijn iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten