Een enerverende dag die begon in het ziekenhuis. We waren deelgenoot van het vervroegde nieuwjaars-personeelsfeest. Omdat wij morgen vertrekken. Heel bijzonder omdat de ceremoniele plechtigheden die we vorige week op afstand voelden, nu ineens ons ten deelgenoot vielen. Een mooi ritueel na het persoonlijk uitspreken van de diepste wensen van een monnik: elkaar een armbandje omknopen en je mooiste wensen aan iemand geven. Ik had wel het geluk dat ik tijdens de hele ceremonie precies op de goede plek zat en uitzicht had op twee bijzondere offers. Ik heb ze geinterpreteerd als gesloopte kip: alles even opensnijden en alles even kort doch op hoge temperatuur in de fik. Zodat je alle nieren, levertjes en maagjes enigszins geconserveerd kunt onderscheiden, terwijl de kromgetrokken geblakerde pootjes met nageltjes een laatste stuiptrekking van leven vertonen.
Enfin, aansluitend hadden we een buffet. Het was half 11 en de kromgetrokken pootjes, levertjes, niertjes en oogjes konden niet op, terwijl ze in mijn hoofd en maag het een verbaal gevecht aangingen met mijn genuttigde ochtend-yoghurtje. Auke besloot vandaag ook vegetarisch te zijn.
Een dag die in het teken staat van vertrek en (voorlopig) afscheid, is nooit een leuke dag. We hebben nog even langs de Mekong gefietst en samen op het mooiste punt de afgelopen tijd beschouwd, met een select gezelschap gedineerd en net op de terugweg dacht ik: ik heb een hoop geschreven. Maar ik heb ontzettend zoveel niet geschreven.
En al mijmerend op die oranje fiets, trekt iemand zijn kofferbak open en knalt er een lichtshow 150 decibel uit. Happy newyear!!!! Kho khob chai to all in Vientiane!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten