Structuur en adhoc

Ik was vanmiddag weer bij een vergadering in het ziekenhuis. Dat is soms nodig. Ik ben meestal observator, en breek in als ik het gevoel heb dat Auke te streng is of als er van de andere kant alleen een glimlach komt. Ik katalyseer dan even de westerse directheid versus de ingetogenheid door het verhaal van Auke nog een keer dunnetjes over te doen met veel handgebaar, langzaam spreken en veel oogcontact. Blijven lachen. Ik ook.

Extra probleem is dat de Thaise zorgmanager -gedreven hoofdzuster- geen Engels spreekt en iemand anders er een vertaalslag overheen gooit, die niet altijd de finesses van de lading dekt. 

Ik heb weinig geduld. Dat is de reden dat ik op voorhand al heb besloten om alles hier in Vientiane met de fiets te doen. Het wagenpark is namelijk zo gegroeid dat de stad het niet aankan. De gemiddelde wachttijd voor een stoplicht is zowiezo al erg lang; als fietser kun je gewoon naar voren dringen. Maar op gezette tijden staat het centrum he-le-maal vast. 

Helaas zal ik het besluit binnenkort moeten herzien, want met 40 graden en deze vochtigheid is fietsen niet meer leuk.

Auke daarentegen heeft nog minder geduld. Met veel respect bleef ik dan vanmiddag zitten, hoewel ik al 4 keer gilllend had weg willen rennen. Hoe gaan we dit managen..... Nu is gillen hier geen optie, dus ik fluisterde een paar keer of ik weg mocht. Ik zat intussen marketingschema's te maken om visueel uit te leggen dat het belangrijk is dat je weet wie je doelgroep is, en ander soort wetenschappelijkheden waar men hier niets mee heeft.

Auke fluisterde terug dat de problemen van de dag alle beschikbare energie opvreten. En dat ik me daar bij neer moet leggen. Hij is het gewend. In Zambia was het veel erger. 

Het is drie stappen vooruit en twee acheruit. Maar per saldo blijf je vooruit gaan. En dat in deze hitte.

Tijdens de vergadering kreeg ik overigens een keurig opgemaakt bordje geserveerd. Een glas koel water, lekkere verse koekjes en... jawel: een kopje zwarte koffie met een zakje suiker en melk apart.