Aansluitend waren we uitgenodigd bij een ceremoniele benoeming, zo'n 40 kilometer buiten de stad. Het betrof de promotie van vooraanstaande monnik. O vond het belangrijk om daarbij te zijn en wij voelden ons erg vereerd om in zo'n persoonlijke beleving te mogen stappen. Deze beleving overtreft iedere emotie, vandaar dat ik daar graag een andere keer dieper op inga.
Na het ontbijt wilde O zich omkleden. Dat zijn we hier intussen gewend. Kindjes worden tijdens een autoritje van 10 minuutjes ook in een ander outfitje gestoken. Hoe bijzonder om na 10 minuten iemand in zijn wit reine monnikkledij te zien, terwijl hij vlak daarvoor nog sprak over de mogelijke aanleg van een metrolijn.
Zoals gezegd lag de tempel buiten Vientiane. Zo snel we de stad uitwaren, veranderde de weg in een hobbelige stofwolk. Zeker twintig kilometer onverharde weg gaf de directe omgeving -struiken, kraampjes, koopwaar en autowrakken- een menierode waas. We passeerden New Vientiane, de stad van de toekomst, waar de eerste bouwactiviteiten al plaatsvinden. Over tien jaar zullen hier 3 miljoen mensen wonen. Vandaar die metro.
De ceremonie was meer dan een openbaring. Vanmiddag kwam de boeddhistische filosofie keihard bij me binnen. Natuurlijk waren we de afgelopen keren al heel wat in de theoretische leer/steigers geduwd/gezet, maar deelgenoot te zijn van zoveel respect en geven, zet je toch wel aan het denken. Met name vanwege wat er momenteel in de rest van de wereld gebeurt door toedoen van ongenuanceerd handelende religieuzen.
Ik ben een beschouwer en het is leuk en aardig om daar grappig over te schrijven. Ik doe deze dag tekort door het hierbij te laten. Omdat het nog steeds voelt. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten