Op advies van diverse anderen hebben we locals meegenomen naar de fietsenwinkel. Die fietsenwinkel bestaat bij de gratie van het groeiend aantal expats, want dat zijn zo ongeveer de mensen die hier fietsen. En zonder interventie van de locals zouden we zeker vier keer zo veel voor die fietsen betalen.
Locals hebben hier namen van rond de 14 lettergrepen. Dat komt omdat iedereen een unieke achternaam heeft, hebben we ons laten vertellen. Dus het probleem van de Vries, de Jong en de Groot kennen ze hier niet. Ze hebben zelf ook al ontdekt dat het lastig is -vooral omdat de lettergrepen uit niet-logische lettercombinaties bestaan- dus heeft iedereen een nickname. Wee, Wa, Woe. Laten we onze local O noemen. Als ik het over O heb, weten jullie wie ik bedoel.
Ondanks O's onderhandelende pogingen, vonden we de fietsen nog best aan de prijs. Auke wil altijd iets gratis, of een cadeautje als hij iets duurs koopt. Dus hij had z'n zinnen op een knipperend achterlampje gezet. (In Italie liggen door het hele huis verspreid zeker zeven van de dingen die ik voor een euro bij de Action koop, omdat ik ze altijd kwijtraak na fietsen in het donker) Met een ingewikkelde omrekenformule van Kip naar Bath naar Dollar kwam dat stomme lampje op € 35,- dus daar heb ik een stokje voor gestoken.
Desalniettemin zijn we erg blij met onze fietsen. Die van mij is vooral deugdelijk (ik vind dat je met deze hitte slechts bejaardentempo fietst en dus geen versnellingen nodig hebt) en met korfje. En die van Auke is, laten we zeggen, wat sportiever. Ja, natuurlijk met versnellingen!
En ondanks dat ik uit alle kleuren kon kiezen, heb ik een oranje genomen. Ik heb O de nationale betekenis van deze kleur uitgelegd. Heimelijk ook omdat mijn eerste Sparta-groeifiets in de jaren zeventig ook oranje was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten